Αριστείδης Π. Δασκαλάκης: Προς Εμμαούς

του Αριστείδη Δασκαλάκη
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Δύο μαθητές, τρεις μέρες μετά το θάνατο τού Κυρίου, προχωρούν προς Εμμαούς, συζητώντας μεταξύ τους για τον Ιησού.
Αγωνιούν. Μιλούν για τα γεγονότα. Απελπίζονται.
Έρχεται ο αναστημένος Χριστός, άγνωστος συνοδοιπόρος. Δεν τον αναγνωρίζουν. Μιλούν για ελπίδες ανεκπλήρωτες. Το κουράγιο τους σώνεται. Κι Εκείνος τους στηρίζει.
Ερμηνεύει τις Γραφές. Τους υπενθυμίζει πως η Δόξα περνά μέσα απ’ τα Πάθη και τη Σταύρωση. Δίνει ελπίδα στην θλίψη και την κατήφειά τους. Εν τέλει, Τον αγαπούν αυτόν τον Συνοδοιπόρο. Του λένε «μείνε μαζί μας». Τ’ αυτιά τους έχουν γλυκαθεί. Οι καρδιές τους ζεστάθηκαν. Στο τραπέζι και στην κλάση του άρτου Τον αναγνωρίζουν.
Τα μάτια όσων Τον γνώρισαν πριν τη Σταύρωση, τώρα, εμποδίζονται κατά ανερμήνευτο τρόπο, να Τον αναγνωρίσουν.

«Οι δέ οφθαλμοί αυτών εκρατούντο του μή επιγνώναι αυτόν».
Η Μαρία η Μαγδαληνή, στον κήπο του μνημείου, Τον περνάει για κηπουρό. Οι δυο οδοιπόροι, στο δρόμο για την Εμμαούς, Τον νομίζουν τυχαίο διαβάτη. Οι μαθητές, που ψαρεύουν στην Τιβεριάδα, Τον ακούνε να τους ζητάει κάτι «βρώσιμον», και δεν υποψιάζονται ποιος είναι Αυτός που τους περιμένει στην όχθη. Όλοι Τον ανακαλύπτουν ξαφνικά και αυτονόητα, αλλά αφού αρχικά πλανηθούν. Είναι ο γνώριμος «Υιός του Ανθρώπου», αλλά «εν ετέρα μορφή».
Αυτή η ετερότητα αν και  απροσδιόριστη στις ευαγγελικές διηγήσεις, μοιάζει γνωστή και αυτονόητη για την εμπειρία της Εκκλησίας. Είναι η μορφή του «εκ νεκρών ζώντος», η ανθρωπότητα στον καινούργιο τρόπο υπάρξεως, που έχει περάσει μέσα από τον θάνατο, που έχει πατήσει το θάνατο με το θάνατο.
Το αναστημένο σώμα του Χριστού, είναι η καινούργια ανθρωπότητα, που αποδέχεται το θάνατο, με την κατάδυση στο νερό του βαφτίσματος κι αργότερα με τη μετάνοια και την άσκηση, συνανίσταται με το Χριστό πατώντας το θάνατο.
Η καινούργια αυτή ανθρωπότητα, οι πρώτοι καρποί αυτής της ανάστασης, οι άγιοι της Εκκλησίας, οι ομολογητές, οι μάρτυρες κυκλοφορούν ανάμεσά μας «εν ετέρα μορφή». Εμφανίζονται στα μάτια μας ή επιμένουμε να τους ερμηνεύουμε ως ηθικά, απλώς, πρότυπα, ακραίες περιπτώσεις άσκησης και αυταπάρνησης, ακατανόητες για την ανορθόγραφη θρησκευτικότητά μας, που περιμένει πάντοτε την Ανάσταση σαν κοσμική σωτηρία: «ημείς ηλπίζομεν ότι αυτός εστίν ο μέλλων λυτρούσθαι τον Ισραήλ».
Η πραγματικότητα της Ανάστασης μας διαφεύγει, γιατί δεν ξέρουμε να αναγνωρίσουμε την αλήθεια της ζωής, το μοναδικό τρόπο υπάρξεως, στην αποδοχή του θανάτου. Γι’ αυτό και οι «εκ νεκρών ζώντες» περνάνε από το βίο μας απαρατήρητοι «εν ετέρα μορφή».
Ο αναστημένος Χριστός εισέρχεται στο υπερώο της Ιερουσαλήμ «των θυρών κεκλεισμένων».

Η Ανάσταση έρχεται μυστικά. Θα έχουμε ίσως δαπανήσει μια ολόκληρη ζωή, με ατέλειωτες ηθικολογικές συζητήσεις, με αναπάντητους φόβους και άσκοπες προσδοκίες, ως την εσπέρα, που σε κάποια Εμμαούς, ο Αναστημένος Χριστός θα αποκαλυφθεί «εν τη κλάσει του άρτου».
Η μορφή του Αναστημένου Χριστού είναι το κλειδί για την είσοδο στην όντως ζωή. Η είσοδος δεν είναι μόνο στενή, μοιάζει συχνά «κεκλεισμένη». Την κλείνουν τα πάθη μας, το βόλεμα και ο εγωισμός μας, το απελπισμένο μας γάντζωμα στις επιφάσεις της ζωής, στην ιδιοτέλειά μας, στην υποταγή στη νέα τάξη πραγμάτων. Μόνο αν όλα αυτά νεκρωθούν, όχι θεωρητικά, αλλά πάνω στο ίδιο το κορμί μας, μπορούμε να μπούμε, «των θυρών κεκλεισμένων», στη ζωή. Πριν από μας έχει εισέλθει ο Αναστημένος Χριστός. Αυτός κάνει δυνατή την είσοδό μας.
Διδακτική η περικοπή του Ευαγγελίου και πάντα επίκαιρη.
Σε μια εποχή που κυριαρχεί η τετράγωνη λογική. Η πειραματική τεκμηρίωση των πάντων. Σε μια εποχή που ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την επιστήμη ως άλλοθι για να κρυφτεί απ’ τον Θεό. Να ξεφύγει απ’ τα διλήμματα και το πρόβλημα του Θεού.
Που χρησιμοποιεί τις βεβαιότητες της φυσικής για να αποδείξει αβέβαιες κι αναξιόπιστες τις προτάσεις της μεταφυσικής. Που προσπαθεί να κυριαρχήσει στα φυσικά φαινόμενα, προς ικανοποίηση των υλικών του αναγκών και απολαύσεων, απομυζώντας τη φύση.
Η αναγωγή της ανθρώπινης λογικής σε υπέρτατη αυθεντία και απόλυτη αξία, δεν αφήνει περιθώρια στο λόγο του Θεού να καρποφορήσει μέσα μας.

Αυτή η λογική  που δίνει «τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ» χάριν μιας παρεξηγημένης αγάπης. Που ερμηνεύει την αγάπη με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που δίδαξε ο Θεός. Που δεν σώζει τον αιρετικό αλλά μας οδηγεί κι εμάς στην αίρεση.
Αυτή η λογική, που μας στέλνει στις κάλπες, με καθαρά οικονομικά κριτήρια και όχι ορθόδοξα και πατριωτικά.
Αυτή η λογική που καθιστά τη διπλωματία και τη συναλλαγή, υπέρτερη του πατριωτισμού, ακόμα του ίδιου του Θεού και συνώνυμη πολλές φορές της προδοσίας.
Αυτή η λογική που διπλώθηκε με τα χαρτονομίσματα στο πορτοφόλι μας. Που κατατέθηκε στον τραπεζικό μας λογαριασμό.
Αυτή η λογική που περικόπτει το Ευαγγέλιο, στο βαθμό που βολεύει τον καθένα.
Που κοσκινίζει κάθε λόγο του Ευαγγελίου στο κόσκινο του ιδιωτικού συμφέροντος.
Που υποβάλλει την αγνή και πηγαία πίστη, σε διαδικασίες επιχειρημάτων και αποδείξεων.
Που αντικαθιστά την εμπιστοσύνη στον Θεό, που είναι η πίστη, με την σκέψη και τη διάνοια.
Σύμφωνα με τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή ο άνθρωπος έχει δύο γνωστικά κέντρα. Δύο οδούς, δύο τρόπους για να γνωρίσει τη κτιστή φυσική δημιουργία και τον ίδιο το Θεό.
Το ένα είναι ο νους (που οι πατέρες τον ταυτίζουν με την καρδιά) και το άλλο ο λόγος (η λογική, η διάνοια, το μυαλό).
Ο νους έχει την έδρα του στην καρδιά και ο λόγος στον εγκέφαλο.
Ο νους είναι το κέντρο της ψυχής, γι’ αυτό και οι Πατέρες τον ονομάζουν «ηγεμονικόν της ψυχής» και μ’ αυτόν αποκτάται η γνώση κι εμπειρία του Θεού.
Ο λόγος είναι η πρακτική ενέργεια της ψυχής. Και μ’ αυτόν ο άνθρωπος γνωρίζει τη κτιστή δημιουργία.
Με τη λογική δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον Θεό. Μας οδηγεί όμως στην ανάγκη της πίστεως.
Η γνώση του Θεού αποκτάται με την καρδιά.
Οι σύγχρονοι άθεοι –αν υπάρχουν και δεν είναι απλώς, αντίθεοι και αντίχριστοι – όπως και οι αιρετικοί αλλά και οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, προσπάθησαν με λάθος μέσο να γνωρίσουν το Θεό. Με τη λογική. Και δεν τον βρήκαν ποτέ. Κι αυτό το μέσο –όπως και πολλά άλλα, κυρίως τεχνολογικά ή φιλοσοφικά επιτεύγματα – το δώρισαν σε εμάς τους ορθοδόξους, πολλοί εκ των οποίων το χρησιμοποίησαν, αφήνοντας στην άκρη το «νου», δηλ. την καρδιά. Και το βίωμα έδωσε τη θέση του, στην απόδειξη και τον ορθολογισμό. Στην κοσμικότητα.
Η λογική εξοβέλισε την καρδιά. Την φυλάκισε με δεσμά απαραβίαστα.

Ο Χριστός είναι συνοδοιπόρος μας, αλλά δεν τον αντιλαμβανόμαστε. Δεν φτάνουμε καν στο σημείο των δύο μαθητών να πούμε «Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν». Δεν μας γλυκαίνει πλέον ο λόγος Του. Προτιμούμε τις Σειρήνες της Δύσης. Την ευζωία και την υλική απόλαυση. Την καριέρα. Την επιτυχία.
Οι συνοδοιπόροι προς Εμμαούς, καλούν τον Κύριο να μείνει μαζί τους. Θέλουν κι άλλη ζεστασιά. Κι άλλη στήριξη. Κι άλλη ελπίδα.
Ας αναρωτηθούμε κι εμείς σήμερα.
Μπορούμε να καλέσουμε τον Κύριο να μείνει μαζί μας στους χώρους ψυχαγωγίας μας; Στις παρέες και συντροφιές μας; Σε ανίερους χώρους λατρείας, που προσβάλλεται ο Κύριος και είμαστε κι εμείς συνδαιτυμόνες, όπως το παγκόσμιο συμβούλιο «εκκλησιών»; Μπορούμε να καλέσουμε τον Κύριο σε χειροτονίες επισκόπων με ανυποψίαστες νεανίδες που ραίνουν με ροδοπέταλα το πέρασμα του και καταντούν φιέστες με άρωμα καρναβαλιών και αφής ολυμπιακής φλόγας ή σε «ορθόδοξα» σεμινάρια με ομιλητές, αιρετικές παλαιοκαθολικές ιέρειες  ή σε βαφτίσια παπικού τύπου δια ραντισμού;  
Ο Κύριος απάντησε στους δύο μαθητές με την επιτίμηση «ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἐλάλησαν οἱ προφῆται!» δηλαδή να πιστεύουν σε όλα που έχουν λεχθεί απ’ τους προφήτες. Και στα περί Δόξας αλλά και στα περί Παθών και Σταύρωσης. Επιτιμά την «περικοπή» των προφητειών, δηλαδή των λόγων της Αγίας Γραφής (Παλαιάς Διαθήκης).
Σήμερα που πολλοί περικόπτουν τα λόγια της Αγίας Γραφής (Καινή Διαθήκη) ανακαλύπτοντας ή εφευρίσκοντας μια νέου είδους αγάπη, που δεν χωρά το Χριστό και τα εντελλόμενα απ’ Αυτόν, αλλά μιας αγάπης όχι προς τον άνθρωπο, αλλά προς την αίρεση και την ανομία, ο Κύριος θα επαναλάβει σ’ εμάς το λαό, στους επαΐοντες, στους ταγούς της πίστης και του έθνους, τα λόγια της προς Εμμαούς πορείας.
Μιας πορείας που το ανθρώπινο γένος ακόμα διάγει, χωρίς να αναγνωρίζει πάντοτε τον συνοδοιπόρο Χριστό.
Ας ευχηθούμε να γλυκαθούν τα ώτα μας απ’τα λόγια του Κυρίου μας και να φτάσουμε στο «Μεῖνον μεθ’ ἡμῶν».
Και ο Κύριος να ελεήσει και να μας αποκαλυφθεί.
Χριστός Ανέστη!

Πῶς εἶναι ἤ πῶς γίνεται μέσα μας ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ~ Ἁγ. Συμεών Νέου Θεολόγου

Λόγος περὶ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἀναστάσεως

 Άγίου Συμεὼν Νέου Θεολόγου (Λόγος ΙΓ´). 

Πῶς εἶναι ἤ πῶς γίνεται μέσα μας ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ 

καί μέ αὐτήν ἡ ἀνάσταση τῆς ψυχῆς.

Ἀδελφοί καί πατέρες, ἤδη τό Πάσχα, ἡ χαρμόσυνη ἡμέρα, πού προκαλεῖ κάθε εὐφροσύνη καί εὐτυχία, καθώς ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔρχεται τήν ἴδια ἐποχή τοῦ χρόνου πάντοτε, ἤ καλύτερα γίνεται κάθε ἡμέρα καί συνεχῶς μέσα σ᾿ αὐτούς πού γνωρίζουν τό μυστήριό της, ἀφοῦ γέμισε τίς καρδιές μας ἀπό κάθε χαρά καί ἀνεκλάλητη ἀγαλλίαση (Λουκ. 1, 14), 

ἀφοῦ ἔλυσε μαζί καί τόν κόπο ἀπό τήν πάνσεπτη νηστεία ἤ, γιά νά πῶ καλύτερα, ἀφοῦ τελειοποίησε καί συγχρόνως παρηγόρησε τίς ψυχές μας, γι᾿ αὐτό καί μᾶς προσκάλεσε ὅλους μαζί τούς πιστούς, ὅπως βλέπετε, σέ ἀνάπαυση καί εὐχαριστία, πέρασε. 

Ἄς εὐχαριστήσουμε λοιπόν τόν Κύριο, πού μᾶς διαπέρασε ἀπό τό πέλαγος (Σοφ. Σολ. 10, 18) τῆς νηστείας καί μᾶς ὁδήγησε μέ εὐθυμία στόν λιμένα τῆς ἀναστάσεώς Του. 

Ἄς τόν εὐχαριστήσουμε καί ὅσοι περάσαμε τό δρόμο τῆς νηστείας μέ θερμή πρόθεση καί ἀγῶνες ἀρετῆς, καί ὅσοι ἀσθένησαν στό μεταξύ ἀπό ἀδιαφορία καί ἀσθένεια ψυχῆς, ἐπειδή ὁ ἴδιος εἶναι πού δίνει μέ τό παραπάνω τά στεφάνια καί τούς ἄξιους μισθούς τῶν ἔργων τους σ᾿ ἐκείνους πού ἀγωνίζονται, καί πάλι αὐτός εἶναι πού ἀπονέμει τή συγγνώμη στούς ἀσθενέστερους ὡς ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος.

Διότι βλέπει πολύ περισσότερο τίς διαθέσεις τῶν ψυχῶν μας καί τίς προαιρέσεις, παρά τούς κόπους τοῦ σώματος, μέ τούς ὁποίους γυμνάζομε τούς ἑαυτούς μας στήν ἀρετή...

ἤ ἐπαυξάνοντας τήν ἄσκηση λόγω τῆς προθυμίας τῆς ψυχῆς ἤ ἐλαττώνοντας αὐτήν ἀπό τά σπουδαῖα ἐξ αἰτίας τοῦ σώματος, καί σύμφωνα μέ τίς προθέσεις μας ἀνταποδίδει τά βραβεῖα καί τά χαρίσματα τοῦ Πνεύματος στόν καθένα, κάμνοντας κάποιον ἀπό τούς ἀγωνιζόμενους περίφημο καί ἔνδοξο ἤ ἀφήνοντάς τον ταπεινό καί ἔχοντα ἀκόμη ἀνάγκη ἀπό κοπιαστικότερη κάθαρση.

Ἀλλά ἄς δοῦμε, ἐάν νομίζετε, καί ἄς ἐξετάσομε καλῶς, ποιό εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ μας, τό ὁποῖο γίνεται μυστικῶς πάντοτε σέ ἐμᾶς πού θέλομε, 

καί πῶς μέσα μας ὁ Χριστός θάπτεται σάν σέ μνῆμα, καί πῶς ἀφοῦ ἑνωθεῖ μέ τίς ψυχές, πάλι ἀνασταίνεται, συνανασταίνοντας μαζί του καί ἐμᾶς. 

Αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός τοῦ λόγου.

Ὁ Χριστός καί Θεός μας, ἀφοῦ ὑψώθηκε στό σταυρό καί κάρφωσε (Κολ. 2, 14) σ᾿ αὐτόν τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου (Ἰω. 1, 25) καί γεύτηκε τό θάνατο (Ἐβρ. 2, 9), κατῆλθε στά κατώτατα μέρη τοῦ ἅδη (Ἐφ. 4, 9, Ψαλ. 85, 13). 

Ὅπως λοιπόν ὅταν ἀνῆλθε πάλι ἀπό τόν ἅδη εἰσῆλθε στό ἄχραντό Του σῶμα, ἀπό τό ὁποῖο ὅταν κατῆλθε ἐκεῖ δέν χωρίσθηκε καθόλου, καί ἀμέσως ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς καί μετά ἀπ᾿ αὐτό ἀνῆλθε στούς οὐρανούς μέ δόξα πολλή καί δύναμη (Ματθ. 24, 30, Λουκ. 21, 27)

Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος: «Η Ανάσταση είναι Επανάσταση»

Μια ανατρεπτική ματιά για τον χριστιανισμό σήμερα και για όλες τις πτυχές της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

Φτιαγμένος από τη «στόφα» των προφητών και ως εκ τούτου εν δυνάμει επικίνδυνος. Ο λόγος του παθιασμένος, είτε ανακουφίζει, είτε ερεθίζει, ανάλογα με την διάθεση που θα τον προσεγγίσει κανείς. «Έφηβος» στην ψυχή, με βλέμμα που πετάει σπίθες, οι κινήσεις του γεμάτες ζωντάνια τονίζουν την αποφασιστικότητά του και τις βαθιές του πεποιθήσεις. Ο μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος είναι ο ορισμός του αναστάσιμου ανθρώπου και μας επιτρέπει να διερευνήσουμε από που πηγάζει αυτή η διαρκής λαχτάρα του για ζωή και η διαφορετική προσέγγισή του για τον θάνατο.
«Η Ανάσταση σημαίνει συντριβή του θανάτου» μας λέει με μια παρανοϊκή βεβαιότητα που σαστίζει, το καταλαβαίνει και εισαγάγει το στοιχείο της πίστης ως προϋπόθεση για να καταλάβει κανείς τα δυσνόητα, τα αφανή. «Η πίστη σε ανεβάζει, σε κάνει τρισδιάτατο! Σου δίνει όγκο, χώρο, δύναμη, ορατότητα, αναπτύσσει την οπτική της ψυχής και σου επιβεβαιώνεται!» λέει και το πρόσωπό του φωτίζει για να γίνει αυστηρό μέσα σε δευτερόλεπτα, καθώς όπως υπογραμμίζει «το φαινόμενο της Ανάστασης έρχεται το σύστημα να το συμπιέσει. Να το μελετήσει χωρίς πίστη, χωρίς Θεό, να το καταντήσει έθιμο».
Τα λόγια αυτά έχουν μια επιπλέον βαρύτητα, δεδομένης της επιστημονικής αυθεντίας του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κάτι για το οποίο δεν καυχάται, αλλά δεν εμποδίζει και εμάς να θαυμάζουμε και να απορούμε. Να απορούμε, για παράδειγμα, πώς ένας επιστήμονας, ένας φυσικός τέτοιου διαμετρήματος, αντιλαμβάνεται ως θαύμα την προέλευση του Αγίου Φωτός.
«Δεν ξέρω εάν ο Θεός το ανάβει στον Πατριάρχη, σίγουρα όμως το ανάβει στον λαό! ... δεν ασχολούμαι παραπάνω, αλλά χαίρομαι πάρα πολύ που φέτος θα πάω εκεί για να φέρω Αληθινό Φως από τον Πανάγιο Τάφο!» λέει μεταξύ άλλων.

Ωστόσο ο Μητροπολίτης το Μεγάλο Σάββατο δεν μετέβη στα Ιεροσόλυμα για να συνοδέψει το Άγιο Φως στην Αθήνα, καθώς ενώ εδώ και δεκαετίες η υποδοχή του Αγίου Φωτός από τις επίσημες πολιτικές και θρησκευτικές αρχές πραγματοποιείται στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας, εν προκειμένω στο «Ελ.Βενιζέλος», φέτος προέκυψε μια αλλαγή κυριολεκτικά της τελευταίας στιγμής και η υποδοχή του Αγίου Φωτός πραγματοποιήθηκε στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Το υπουργείο Εξωτερικών δεν έδωσε κάποια επίσημη εξήγηση γι΄αυτή την αιφνίδια αλλαγή, ενώ ο υφυπουργός Εξωτερικών, ο κ. Μάρκος Μπόλαρης, ο οποίος εκπροσώπησε την κυβέρνηση στην τελετή της αφής του Αγίου Φωτός, φέρεται να δήλωσε προς τον τοπικό Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ.Νικόλαο ότι αυτό «γίνεται με εντολή άνωθεν».Έπειτα από αυτή την εξέλιξη ο Μητροπολίτης αρνήθηκε να επιβιβαστεί στο κυβερνητικό αεροσκάφος σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την επιχειρούμενη, όπως τη χαρακτήρισε, υποβάθμιση.

Η συζήτησή μας χωρίς να χάνει τον πνευματικό της προσανατολισμό ακουμπά όλες τις πτυχές της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, από την οικονομική και κοινωνική κρίση, το brain drain, την παιδεία, το προσφυγικό, τις σχέσεις εκκλησίας - κράτους και ίσως, εάν υπάρχουν ευήκοα ώτα, να προκύπτει μια πρόταση ζωής και ανάστασης σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.

Μεσογαίας: «Η κοινωνία έχει ανάγκη από άρχοντες φωτισμένους»

ORTHODOXIA.INFO | Μάρκος Παπαγεωργίου Με μεγαλοπρέπεια εορτάστηκαν τα Θεοφάνια στη Ραφήνα και στον ιερό ναό Παναγίας Παντοβασιλίσσης.

Ο ναός κατακλύστηκε από εκατοντάδες πιστούς με τον καιρό να είναι φέτος σύμμαχος, παρά τις χαμηλές θερμοκρασίες.

Στην Θεία Λειτουργία προεξήρχε ο Μητροπολίτης Μεσογαίας & Λαυρεωτικής Νικόλαος, ο οποίος αναφερόμενος στη σημερινή εορτή μίλησε για τρεις λέξεις-κλειδιά.

«Κάθαρση, φωτισμός ,αγιασμός», ενώ συμπλήρωσε λέγοντας ότι «Φωτισμένος δεν είναι ο έξυπνος ούτε ο μορφωμένος, είναι αυτός που διαθέτει τρία βασικά χαρακτηριστικά: Διόραση, ώστε να μπορεί να δει την αλήθεια εκεί που κρύβεται, μέσα στα γεγονότα, στους ανθρώπους και στον ίδιο του τον εαυτό. Προόραση, για να μπορεί να δει πριν εξελιχθούν τα γεγονότα μέσα στο χρόνο και να τα εκτιμά με ακρίβεια. Διάκριση ως προς τις διαφορές μεταξύ ίδιων πραγμάτων».

Πρόσθεσε πως «και οι τρεις αρετές είναι απαραίτητες για να προχωρήσει η κοινωνία, η οποία έχει ανάγκη από άρχοντες, προφήτες και ηγεμόνες. Ανθρώπους, που να ξέρουν να ασκούν την εξουσία που τους δίνει ο λαός. Φωτισμένος είναι εκείνος που έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα οράσεως μέσα από την ψυχή του, στις ψυχές των ανθρώπων, ώστε να μπορεί να είναι συνετός και σοφός.

«Αυτό μας υπενθυμίζει η Εκκλησία για τον φωτισμό τη σημερινή ημέρα, ότι πατάει σε μία στέρεη βάση, τον καθαρισμό. Καθαροί από σκοπιμότητες και συμφέροντα, ελεύθεροι εσωτερικά και με καθαρότητα στις σχέσεις μας, ανοίγει η πόρτα του Θεού για τον καθένα από εμάς. Για να συμβεί αυτό, που είναι πέρα από τις δυνατότητες μας».

Κλείνοντας ευχήθηκε «να γίνουμε λίγο πιο φωτισμένοι και να έλθει η κάθαρση στην ψυχή μας, καθώς χάσαμε το φώς μας, ζούμε ανελεύθεροι, χωρίς τη δυνατότητα οράματος».

Τη σημερινή ημέρα επέλεξε, ο κ. Νικόλαος για να προσφέρει στον προϊστάμενο του Ναού π. Δημήτριο Μπακόπουλος το οφφίκιο του Σταυροφόρου Οικονόμου, το οποίο όπως τόνισε «δεν θα ανήκει στον ίδιο, αλλά στο Ναό και σε ολόκληρη την τοπική κοινωνία, ως αναγνώριση του έργου που επιτελέστηκε στην περιοχή».

Παρόντες στη σημερινή εορτή ήταν ο Πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, ο δήμαρχος Ραφήνας κ. Ευάγγελος Μπουρνούς, πλήθος βουλευτών και στελεχών της Ν.Δ., της τοπικής αυτοδιοίκησης, της ελληνικής αστυνομίας και του Στρατού Ξηράς.

Ακολούθησε ο καθαγιασμός των υδάτων και η μεγαλειώδης λιτάνευση της εικόνας προς το λιμάνι της Ραφήνας, εκεί όπου πραγματοποιήθηκε η ρίψη του Τιμίου Σταυρού στη θάλασσα. Ο κ. Νικόλαος συνεχάρη έναν έναν όσους έσπευσαν να πιάσουν το Σταυρό, δίνοντας τους ένα αναμνηστικό δώρο.

Την εικόνα συνόδευσε άγημα του Πολεμικού Ναυτικού και της Eλληνικής Aστυνομίας, υπό τους ήχους της φιλαρμονικής του Δήμου Ραφήνας.

Ἡ συζήτηση γιά τήν ἀνακήρυξη Αὐτοκεφαλίας σέ μιά Ἐκκλησία

Μεταφρασμένο στὰ Ἀγγλικὰ ἀπὸ τὸν  Fr Patrick B. O'Grady: The Debate over the Declaration of Autocephaly in a Church
εκκλησιαστικη παρεμβαση - ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΒΛΑΧΟΣ

Σέ προηγούμενο ἄρθρο μου μέ τίτλο «Ὁ θεσμός τῆς Αὐτοκεφαλίας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» ἔδωσα τά βασικά στοιχεῖα τί εἶναι Αὐτοκέφαλο καί πῶς αὐτό λειτουργεῖ μέσα στό συνοδικό καί ἱεραρχικό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νά μή καταλήξη οὔτε στό παπικό πρωτεῖο οὔτε στίς προτεσταντικές συνομοσπονδίες.

Ἡ συζήτηση γιά τήν ἀνακήρυξη Αὐτοκεφαλίας σέ μιά ἘκκλησίαΜέ τό παρόν ἄρθρο μου, πού εἶναι συνέχεια τοῦ προηγουμένου, θά ἐπισημάνω τήν συζήτηση πού ἔγινε τά τελευταῖα χρόνια γιά τό πῶς χορηγεῖται τό Αὐτοκέφαλο, μέ ποιές προϋποθέσεις δίνεται καί βεβαίως θά παρουσιάσω τό ἀτελέσφορο αὐτῶν τῶν συζητήσεων καί πώς ἔτσι φθάσαμε στά σύγχρονα γεγονότα στήν Οὐκρανία, μέ τά ὁποῖα ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας διέκοψε τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.
1. Τό κείμενο γιά τό «Αὐτοκέφαλον καί ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ»

Ἕνα ἀπό τά θέματα τά ὁποῖα καθορίσθηκαν νά συζητηθοῦν καί νά ἐγκριθοῦν ἀπό τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο, ἀπό τήν Α΄ Προσυνοδική Πανορθόδοξη Διάσκεψη στήν Γενεύη τόν Νοέμβριο τοῦ 1976, ἦταν καί τό θέμα: «Τό Αὐτοκέφαλον καί ὁ τρόπος ἀνακηρύξεως αὐτοῦ», καί μάλιστα ἦταν τό δεύτερο θέμα κατά σειρά μετά τό θέμα τῆς «Ὀρθοδόξου Διασπορᾶς».

Στήν Διορθόδοξη Προπαρασκευαστική Ἐπιτροπή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου πού ἔγινε μεταξύ 7ης καί 13ης Νοεμβρίου 1993 ἐγκρίθηκε ἕνα κείμενο γιά τό σοβαρό αὐτό θέμα. Ὅπως γράφεται στό κείμενο αὐτό, ἡ Διορθόδοξη Προπαρασκευαστική Ἐπιτροπή «ἐξήτασε τάς ἐκκλησιολογικάς, κανονικάς, ποιμαντικάς καί πρακτικάς διαστάσεις τοῦ θέματος τοῦ Αὐτοκεφάλου ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ» καί κατέληξε σέ συμπεράσματα.

Τό κείμενο αὐτό ἀποτελεῖται ἀπό 4 ἄρθρα καί τά παραθέτω:

«1. Ὁ θεσμός τῆς Αὐτοκεφαλίας ἐκφράζει κατ’ αὐθεντικόν τρόπον μίαν ἐκ τῶν οὐσιαστικῶν ὄψεων τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογικῆς παραδόσεως περί τῆς σχέσεως τῆς τοπικῆς πρός τήν ἀνά τήν Οἰκουμένην Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ. Ἡ βαθεῖα αὕτη σχέσις τοῦ κανονικοῦ θεσμοῦ τῆς ἐκκλησιαστικῆς αὐτοκεφαλίας πρός τήν ὀρθόδοξον ἐκκλησιολογικήν διδασκαλίαν περί τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας ἐξηγεῖ τόσον τήν εὐαισθησίαν τῶν κατά τόπους αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν διά τήν ἀντιμετώπισιν τῶν ὑφισταμένων προβλημάτων περί τήν εὔρυθμον λειτουργίαν τοῦ θεσμοῦ, ὅσον καί τήν προθυμίαν αὐτῶν ὅπως συμβάλουν δι’ ἐκτενῶν εἰσηγήσεων εἰς τήν ἀξιοποίησίν του ὑπέρ τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

2. Ἡ συνεπής πρός τήν ὀρθόδοξον ἐκκλησιολογίαν ἀλληλοπεριχώρησις τοπικότητος καί οἰκουμενικότητος προσδιορίζει τήν λειτουργικήν σχέσιν μεταξύ τῆς διοικητικῆς ὀργανώσεως καί τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, διό καί διεπιστώθη πλήρης συμφωνία ὡς πρός τήν θέσιν τοῦ θεσμοῦ τῆς Αὐτοκεφαλίας εἰς τήν ζωήν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

3. Διεπιστώθη πλήρης συμφωνία ὡς πρός τούς ἀναγκαίους κανονικούς ὅρους διά τήν ἀνακήρυξιν τοῦ Αὐτοκεφάλου τοπικῆς τινος Ἐκκλησίας, ἤτοι ὡς πρός τήν συγκατάθεσιν καί τάς ἐνεργείας τῆς Ἐκκλησίας-μητρός, ὡς πρός τήν ἐξασφάλισιν πανορθοδόξου συναινέσεως καί ὡς πρός τόν ρόλον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῶν λοιπῶν αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν κατά τήν ἀνακήρυξιν τοῦ αὐτοκεφάλου. Συμφώνως πρός τήν συμφωνίαν ταύτην:

α) Ἡ Ἐκκλησία-μήτηρ, δεχομένη τό αἴτημα ὑπαγομένης εἰς αὐτήν ἐκκλησιαστικῆς περιοχῆς, ἀξιολογεῖ τάς ὑφισταμένας ἐκκλησιολογικάς, κανονικάς καί ποιμαντικάς προϋποθέσεις, πρός παροχήν τοῦ αὐτοκεφάλου. Εἰς περίπτωσιν καθ’ ἥν ἡ τοπική Σύνοδος, ὡς ἀνώτατον ἐκκλησιαστικόν ὄργανον, παράσχει τήν συγκατάθεσιν αὐτῆς, ὑποβάλλει σχετικήν πρότασιν πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον διά τήν ἀναζήτησιν τῆς πανορθοδόξου συναινέσεως, ἐνημερώνει δέ σχετικῶς τάς λοιπάς κατά τόπους αὐτοκεφάλους Ἐκκλησίας.

β) Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, κατά τά πανορθοδόξως καθιερωμένα, ἀνακοινοῖ διά Πατριαρχικοῦ Γράμματος πάντα τά σχετικά πρός τό συγκεκριμένον αἴτημα καί ἀναζητεῖ τήν ἔκφρασιν τῆς πανορθοδόξου συναινέσεως. Ἡ πανορθόδοξος συναίνεσις ἐκφράζεται διά τῆς ὁμοφωνίας τῶν Συνόδων τῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν.

γ) Ἐκφράζων τήν συγκατάθεσιν τῆς Ἐκκλησίας-μητρός καί τήν πανορθόδοξον συναίνεσιν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἀνακηρύσσει ἐπισήμως τό αὐτοκέφαλον τῆς αἰτησαμένης Ἐκκλησίας διά τῆς ἐκδόσεως Πατριαρχικοῦ Τόμου. Ὁ Τόμος οὗτος ὑπογράφεται ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Εἶναι ἐπιθυμητόν νά προσυπογράφεται καί ὑπό τῶν Προκαθημένων τῶν αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, ὁπωσδήποτε ὅμως ὑπό τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας-μητρός.

Ἡ ἀναστάσιμη ζωή Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ ( Ἀπό τήν Πασχαλινή Ἐγκύκλιο γιά τήν Ἱερά Μητρόπολη Φωκίδος)

Ὅλες οἱ θρησκεῖες ἔχουν κάποιο θνητό ἀρχηγό καί ἱδρυτή, πού κάποτε γεννήθηκε καί πέθανε, ἐνῶ ὁ Χριστιανισμός, πού δέν εἶναι μιά ἁπλή θρησκεία, ἀλλά Ἐκκλησία, ἔχει κεφαλή τόν Ἀναστάντα Χριστό, πού μένει στόν αἰώνα ζῶν καί ζωογονεῖ τά μέλη τοῦ ἐνδόξου Σώματός Του. Ὁ Ἴδιος βεβαιώνει: «μή φοβοῦ· ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος καί ὁ ζῶν, καί ἐγενόμην νεκρός, καί ἰδού ζῶν εἰμι εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων, καί ἔχω τάς κλεῖς τοῦ θανάτου καί τοῦ ἅδου» (Ἀπ. α΄, 17-18). Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖον ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὑμνοῦμε καί δοξάζουμε τόν Ἀναστάντα Χριστό σέ ὅλη τήν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου, ἀλλά καί σέ κάθε Κυριακή, πού εἶναι τό ἑβδομαδιαῖο Πάσχα.

Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, δέν εἶναι μόνον πάνω ἀπό κάθε θρησκεία, ἀλλά εἶναι τό Σῶμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Μέσα σέ αὐτήν τήν πραγματικότητα τελοῦνται ὅλα τά ἅγια Μυστήρια, μέ ἀποκορύφωμα τό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, ὅπου κοινωνοῦμε τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐκκλησιαστική ζωή δέν εἶναι μιά συναισθηματική ζωή, δέν συνίσταται ἀπό κάποια ἤθη καί ἔθιμα, ἀλλά εἶναι ἐμπειρική καί ἀναστάσιμη ζωή. Μέσα στήν Ἐκκλησία ἀποβάλλουμε τήν ἀπελπισία καί τόν φόβο τοῦ θανάτου, τήν θλίψη καί τήν κατήφεια, τόν ἀτομισμό καί τήν φιλαυτία, καί γεμίζουμε ἀπό πίστη, ἀγάπη, ἐλπίδα καί φῶς.

Ἔπειτα, ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι φιλοσοφική, ἀλλά ἐμπειρική, ἀναστάσιμη. Ἡ φιλοσοφία ἱκανοποιεῖ τήν φαντασία καί τόν ἀνθρώπινο στοχασμό, εἶναι μιά γυμναστική τῆς διανοίας, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία μέ τήν ζωή καί τήν θεολογία της ἁγιάζει ὅλον τόν ἄνθρωπο καί νικᾶ τόν θάνατο. Κάθε φιλόσοφος προσπαθεῖ νά ἑρμηνεύση γιατί ὑπάρχει ὁ κόσμος, ποῦ ὀφείλεται τό κακό πού ὑπάρχει σέ αὐτόν, γιατί νά κυριαρχῆ ὁ θάνατος μέσα στήν φύση καί στόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο· καί, ὅπως εἶναι φυσικό, δίνονται πολλές ἀπαντήσεις, ὅσοι εἶναι καί οἱ φιλόσοφοι καί οἱ φιλοσοφοῦντες. Ὅμως, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδή ζοῦν μέσα στό ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, διακατέχονται ἀπό τήν δύναμη τῆς ζωῆς καί τῆς ἀναστάσεως καί εἶναι γεμάτοι ἀπό ἐλπίδα, ζοῦν τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός νίκησε τόν θάνατο καί ἔδωσε αὐτήν τήν δύναμη σέ κάθε ἄνθρωπο πού συνδέεται μαζί Του.

Γιατί θα νικήσει η Ρωσσία

Το άρθρο Αμερικανού πρώην υπουργού που εξηγεί γιατί η Μόσχα έχει ως όπλο έναντι των ΗΠΑ τη θρησκεία

Aπό τον Σαράντο Ι. Καργάκο
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ πού ἀκολουθεῖ εἶναι προϊόν ἀντιγραφῆς. Τό ἀγρεύσαμε γιά νά τό θέσουμε ὑπόψη τῶν ἀναγνωστῶν μας, ἀπό τό δυναμικό θρησκευτικό περιοδικό «Παρακαταθήκη» (τεῦχος 119, Μάρτιος-Ἀπρίλιος 2018). Πρόκειται γιά ἀναδημοσίευση ἄρθρου πού ἀνιχνεύτηκε σέ μιά ἱστοσελίδα ἀπό τόν δημοσιογράφο κ. Μιχαήλ Στυλιανοῦ. Συντάκτης τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ εἶναι μιά κορυφαία μορφή τῆς ἀμερικανικῆς δημοσιογραφίας, ὁ Paul Craig Roberts, πού εἶχε χρηματίσει καί ὑπουργός στήν κυβέρνηση Ρήγκαν. Ὁ ἐν λόγω δημοσιογράφος ἐξηγεῖ πῶς καί γιατί σ’ ἕνα μελλοντικό πόλεμο ἀνάμεσα στίς ΗΠΑ καί στή Ρωσσία τήν ἧττα θά εἰσπράξει ἡ πρώτη. Ἄς προσέξουμέ πῶς ἐξηγεῖ τήν τολμηρή πρόβλεψή του. Γράφει:
«Σήμερα εἶναι Πάσχα, μιά μεγάλη χριστιανική γιορτή. Ἀλλά δέν ἀναφέρεται στό ἡμερολόγιο τοῦ λογισμικοῦ τοῦ ἐπιτραπέζιου ὑπολογιστῆ μου τῆς (κορυφαίας ἀμερικανικῆς ἑταιρείας) Apple. Σήμερα εἶναι ἐπίσης Πρωταπριλιά, ἡμέρα τοῦ ἐλαφρόμυαλου, καί ὅμως αὐτή ἀναφέρεται στό ἡμερολόγιο τοῦ ὑπολογιστῆ μου. Ἡ Πρωταπριλιά παραγκωνίζει τό Πάσχα.
– Πῶς γίνεται μιά ἀμερικανική ἑταιρεία, ἡ Apple, νά μπορεῖ νά ἐπισημαίνει στό ἡμερολόγιο τήν Cinco de Mayo (5η Μαΐου), τήν μεξικανική ἐπέτειο τῆς νίκης τοῦ μεξικανικοῦ στρατοῦ ἐναντίον τῶν Γάλλων στή μάχη τῆς Πουέμπλα τό 1862, ἀλλά νά μή θυμᾶται τό Πάσχα;
– Νά ἐπισημαίνει τήν ἑβραϊκή Χανούκα στίς 13 Δεκεμβρίου ἀλλά ὄχι τό Πάσχα; (Χανούκα: ἑορτή σέ ἀνάμνηση τῆς ἐπανακτήσεως τοῦ Ναοῦ ἀπό τούς Μακκαβαίους).
– Τήν Kwanzaa, στίς 26 Δεκεμβρίου, ἀλλά ὄχι τό Πάσχα; (Kwanzaa: «Πόλεμος κατά τῶν Χριστουγέννων»! Ἑορτή Ἀφρο-αμερικανῶν ἐθνικιστῶν.
– Τήν Groyndhog Day, στίς 2 Φεβρουαρίου (ἡμέρα τῆς μαρμότας) ἀλλά ὄχι τό Πάσχα;
– Τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου Πατρικίου (προστάτη τῆς Ἰρλανδίας) στίς 17 Μαρτίου, ἀλλά ὄχι τό Πάσχα;
– Τήν ἡμέρα τῆς Γῆς, στίς 22 Ἀπριλίου, ἀλλά ὄχι τό Πάσχα;
– Τήν πρώτη ἡμέρα τοῦ Ραμαζανιοῦ, ἀλλά ὄχι τό Πάσχα;
– […] Τό Yom Kippur, ἑβραϊκή γιορτή, στίς 19 Σεπτεμβρίου, ἀλλά ὄχι τό Πάσχα;
– Τήν Ἀσσούρα, μουσουλμανική γιορτή τῶν φώτων, στίς 20 Σεπτεμβρίου, ἀλλά ὄχι τό Πάσχα;
– Tό Ντιβαλί, ἰνδουϊστική γιορτή τῶν φώτων, στίς 7 Νοεμβρίου, ἀλλά ὄχι τό Πάσχα;
Νά πῶς ἡ ἐθνική μας παράδοση ἔχει κλαπεῖ καί οἱ ἀναμνήσεις μας ἔχουν θολώσει. Στίς μέρες μας ἡ γιορτή τῆς ἄνοιξης ἦταν γνωστή ὡς Γιορτή τοῦ Πάσχα. Σήμερα τή λένε Ἀνοιξιάτικες διακοπές, ἕνα χρονικό διάστημα ὀργίου, μέθης καί σέξ στίς ἀκτές τῆς Φλώριδας. Οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες θεμελιώθηκαν ὡς ἕνα Χριστιανικό ἔθνος. […] Ὁ Χριστιανισμός ἔδωσε στήν ἀμερικανική πολιτιστική παράδοση ἕναν ἠθικό τόνο. […] Σήμερα ἕνας Ἀμερικανός, ἤ μιά ἀπό τίς πιό σημαντικές πολιτεῖες, δέν μπορεῖ νά κοιταχτεῖ στόν καθρέφτη, ἐκτός ἐάν ἔχει ξεκάνει κάποιον εὔπιστο ἤ ἀδύναμο ἄνθρωπο ἤ ἀνθρώπους. Κρίνοντας ἀπό τή σφαγή πού διέπραξαν οἱ Ἀμερικάνοι μόνο στόν 21ο αἰῶνα, μέ θύματα Ἀφγανούς, Ἰρακινούς, Λίβυους, Σύρους, Πακιστανούς, Σομαλούς, Σέρβους καί –ὑποστηρίζοντας τό Ἰσραήλ καί τήν Σαουδική Ἀραβία– τούς Παλαιστίνιους καί τούς Ὑεμενῖτες, οἱ Ἀμερικανοί ἔχουν πάψει νά τούς λογαριάζουν παρά ὡς μή “μοναδικούς” καί ὡς ἀναλώσιμους ἀνθρώπους, πού μποροῦν νά θαφτοῦν χωρίς νά διαταραχθεῖ ἡ ἀμερικανική ἀντίληψη περί καλοῦ καί κακοῦ.
Καί ὄντως, Ἀμερικανοί “διπλωμάτες” λένε σέ ἄλλες κυβερνήσεις “κάνε ὅ,τι σοῦ λέω, ἀλλιῶς θά σᾶς γυρίσουμε, μέ βόμβες, πίσω στή λίθινη ἐποχή”.
Καθόλου περίεργο, λοιπόν, ὅτι ἡ δεύτερη μεγαλύτερη γιορτή τῆς Χριστιανοσύνης –τό Πάσχα– ἐξαφανίστηκε ἀπό τό ἡμερολόγιο τοῦ ὑπολογιστῆ τῆς Apple καί ὅτι ἕνας-δυό ἄθεοι καί μιά δράκα Ἑβραίων κατόρθωσαν νά ἐμποδίσουν τόν δημόσιο ἑορτασμό τῶν Χριστουγέννων. Σήμερα τά Χριστούγεννα δέν εἶναι παρά μιά ἐξόρμηση γιά ψώνια. Μιά χώρα χωρίς ἑνωτική ἠθική παράδοση δέν εἶναι πιά χώρα.
Ὡστόσο, αὐτή πού ὑποκρίνεται πώς εἶναι χώρα, οἱ ΗΠΑ, σύρεται σέ ἕναν πόλεμο μέ τή Ρωσσία, μιά πραγματική χώρα. Δέν ὑπάρχει ἡ παραμικρή πιθανότητα νά ἐπικρατήσουν οἱ ΗΠΑ στόν ἐπερχόμενο πόλεμο».Ὑποθέτω ὅτι ὁ ἔγκριτος Ἀμερικανός δημοσιογράφος ὅταν γράφει γιά «ἐπερχόμενο πόλεμο» ἐννοεῖ ἕναν πόλεμο χωρίς πυρηνικά ὅπλα. Διότι ἄν γίνει ἕνας τέτοιος πόλεμος δέν θά ὑπάρξουν νικητές καί ἡττημένοι. Πάντως, καλῶς ἀφήνει νά ὑπονοηθεῖ ὅτι τό σπουδαιότερο πολιτικό ὅπλο τῆς Ρωσσίας εἶναι ἡ θρησκεία.

*Ιστορικός, συγγραφέας

πηγή: www.dimokratianews.gr

Αναστήτω ο Θεός – Πάσχα Ιερόν (Στιχηρά του Πάσχα) – π. Γεώργιος Στάμος

Αναστήτω ο Θεός… Πάσχα Ιερόν…
Ψάλλει ο π. Γεώργιος Στάμος, Πρωτοπρεσβύτερος της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων.
Ήχος πλ.α΄.
Στιχ.α΄ Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν.
Πάσχα ιερόν ημίν, σήμερον αναδέδεικται, Πάσχα καινόν, Άγιον Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ο λυτρωτής, Πάσχα άμωμον, Πάσχα μέγα, Πάσχα των πιστών, Πάσχα το πύλας υμίν, του Παραδείσου ανοίξαν, Πάσχα πάντας αγιάζον Πιστούς.
Στιχ β΄. Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός.
Δεύτε από θέας, Γυναίκες ευαγγελίστριαι, και τη Σιών είπατε. Δέχου παρ’ ημών, χαράς Ευαγγέλια, της Αναστάσεως Χριστού, τέρπου χόρευε, και αγάλλου, Ιερουσαλήμ, τον Βασιλέα Χριστόν, θεασάμενη εκ του μνήματος, ως νυμφίον προερχόμενον.
Στιχ.γ΄ Ούτως απολούνται οι αμαρτωλοί από προσώπου του Θεού και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν.
Αι Μυροφόροι γυναίκες, όρθρου βαθέος, επιστάσαι προς το μνήμα του Ζωοδότου εύρον Άγγελον, επί τον λιθον καθήμενον, και αυτός προσφθεγξάμενος, αυταίς ούτως έλεγε. Τι ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών; τι θρηνείτε, τον άφθαρτον ως εν φθορά; απελθούσαι κηρύξατε, τοις αυτού Μαθηταίς.
Στιχ.δ΄Αύτη η ημέρα, ην εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αυτή.
Πάσχα το τερπνόν, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε, Πάσχα εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ω Πάσχα λύτρον λύπης και γαρ εκ τάφου σήμερον, ώσπερ εκ παστού, εκλάμψας Χριστός, τα γύναια χαράς έπλησε λέγων, Κηρύξατε Αποστόλοις.

«Ἀναστήτω ὁ Θεός καί διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού»

 

Με μεγάλη χαρά ακούσαμε και συνεχίζουμε να ακούμε όλοι μας αυτή την, ως μία ημέρα θεωρούμενη, εβδομάδα, πολλές φορές το άγγελμα της Αναστάσεως μέσα από τους ύμνους και τα τροπάρια. Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζει το γνωστότατο και ιδιαίτερα ευφρόσυνο «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν...» το οποίο αποκαλύπτει την εγκαθίδρυση μίας νέας πραγματικότητας στον ταλαιπωρημένο κόσμο μας, αυτήν της Αναστάσεως του Κυρίου.

Χρόνια πολλά το ακούμε συνοδευόμενο από τους ωραιότατους παλαιοδιαθηκικούς στίχους, του 67ου Ψαλμού του βασιλιά Δαβίδ, ο οποίος με πόνο ψυχής, πίστη και αγάπη προς τον Κύριό του, εκφράζει εντονότατη επιθυμία να δει, να ζήσει την Ανάσταση.

 Αυτή την έντονη επιθυμία την εκφράζει με τη χρήση προστακτικής, η οποία, σαφέστατα δεν προστάζει τον Κύριο να αναστηθεί, αλλά φανερώνει τα έντονα συναισθήματα που τον διακατέχουν, τα οποία φρονούμε ότι θα μπορούσαμε να αποδώσουμε καλύτερα και ακριβέστερα στην νέα ελληνική με τη χρήση του μορίου «ας», το οποίο εκφράζει ευχή και προτροπή από το «να», το οποίο εκφράζει εντονώτερα την επιθυμία μας, τη βούλησή μας. Η προστακτική ίσως θα ταίριαζε ακριβέστερα στην προστακτική του κειμένου της μεταφράσεως των Εβδομήκοντα που χρησιμοποιείται από την Εκκλησία. Στην πρώτη περίπτωση θα είχαμε τη μετάφραση «ας αναστηθεί» και στη δεύτερη «να αναστηθεί» ο Θεός.

Η συνέχεια του ψαλμικού στίχου θα μπορούσε να παραξενεύσει τον ακροατή ή τον αναγνώστη, καθώς παρουσιάζεται ο βασιλιάς Δαβίδ να εύχεται την καταστροφή, την απώλεια, τη φυγή από μπροστά του των εχθρών του Θεού και αυτών που τον μισούν.
Όπως ήδη σημειώσαμε ο προφήτης Δαβίδ δεν είναι δυνατό να προστάζει τον Θεό να αναστηθεί. Με την χρήση της προστακτικής «ἀναστήτω» εκφράζει την επιθυμία του να έλθει η ώρα της αναστάσεως. Το κέντρο βάρους του χωρίου και της ευχής του δεν πρέπει να εντοπιστεί στο «διασκορπισθήτωσαν» ή στο «φυγέτωσαν» ή στο «ἐκλειπέτωσαν» που ακολουθεί, αλλά στο «ἀναστήτω», το οποίο όταν πραγματοποιηθεί θα ανατρέψει τα κοσμικά και ιστορικά δεδομένα. Ο θάνατος, ο δυνάστης και εχθρός του ανθρώπου, θα πάψει να ασκεί ασφυκτική την εξουσία του σε αυτόν. Ότιδήποτε ακολουθεί το αρχικό «ἀναστήτω» περιγράφει τις ευεργετικές συνέπειες της Αναστάσεως στον κόσμο μας. Οι εχθροί του Θεού θα νικηθούν, θα λιώσουν, θα διασκορπιστούν, θα σβύσουν και μαζί τους «ἔσχατος ἐχθρ'ος καταργεῖται ὁ θάνατος» (Α´ Κορινθίους 15:26).

Μα θα αναρωτηθεί κάποιος: μήπως αυτή η περικοπή κρύβει στοιχεία κακίας και εμπάθειας;
Η απάντηση φρονούμε ότι πρέπει να εστιάσει στο ότι ο προφήτης περιγράφει την κατάσταση που θα επικρατήσει στη δημιουργία μετά την Ανάσταση και δεν απευθύνεται συγκεκριμένα σε κάποιον από τους εχθρούς και τους μισούντες τον Θεό. Μιλά γενικά. Δεν προσωποποιεί. Δεν στηλιτεύει. Δεν επιτίθεται.

Ο κάθε άνθρωπος που έχει νου και γνώση, και στοιχειωδώς εξετάζει με ειλικρίνεια τον εαυτό του, μπορεί να τοποθετηθεί είτε ανάμεσα στους φίλους είτε ανάμεσα στους εχθρούς του Θεού. Ο προφήτης πάντως δεν αναλαμβάνει αυτό το έργο: να πει εσύ είσαι εχθρός εσύ φίλος. Ίσως σε άλλες περιπτώσεις, καταγεγραμμένες ή μη, να το είχε κάνει, εδώ πάντως, αν και είναι βέβαιο ότι θα είχε υπόψη του κάποιους ανθρώπους που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως εχθροί του Θεού δεν προβαίνει σε παρόμοιο προσδιορισμό.

 Φρονώ ότι ο 67ος Ψαλμός πρέπει να αναγνωστεί παράλληλα με το χωρίο 18:23 του προφήτη Ἰεζεκιήλ, το οποίο λέγει τα εξής: «μὴ θελήσει θελήσω τὸν θάνατον τοῦ ἀνόμου λέγει Κύριος ὡς τὸ ἀποστρέψει αὐτὸν ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς πονηρᾶς καὶ ζῆν αὐτόν». Σε αυτό διακρίνεται ξεκάθαρα η επιθυμία του Θεού για τη σωτηρία και όχι την απώλεια του ανόμου και του αμαρτωλού. Επιθυμία του δεν είναι να τιμωρηθεί, να ασθενήσει ή να υποστεί αλλοίωση του σώματός του, αλλά να αλλάξει τον διεστραμμένο δρόμο του, να αλλάξει πορεία στη ζωή του, να στραφεί προς τη χάρη του Θεού και εν τέλει να σωθεί.

Με πολύ χαρά διαπιστώνει ο πιστός ότι, ευτυχώς για όλους μας, στο χώρο της Εκκλησίας δεν υπάρχει θέση για μίσος. Όπου η Εκκλησία γίνεται πιο αυστηρή το κάνει για παιδαγωγικούς λόγους διατηρώντας την αγάπη της και αποφεύγοντας χαρακτηρισμούς που ίσως υποκρύπτουν, ή θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι υποκρύπτουν, εμπάθεια και αντί να οικοδομούν γκρεμίζουν.

 Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να διατηρήσω την εντύπωση ότι το «ἀναστήτω ὁ Θεός καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτου» και οι υπόλοιποι θαυμάσιοι στίχοι του 67ου Ψαλμοῦ που πλαισιώνουν το τροπάριο που ξεκινά με τα λόγια «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν» όχι μόνο δεν εκφράζουν την επιθυμία της Εκκλησίας να χαθούν οι ασεβείς, αλλά αντιθέτως διακηρύττουν την πίστη της στην Ανάσταση και την καταλυτικά ευεργετική παρουσία του γεγονότος αυτού στον κόσμο μας. 

Για το λόγο αυτό οι στίχοι αυτοί αρμόζουν τέλεια με το «νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός» του αναστάσιμου κανόνα που συνεπαρμένοι από τη λαμπροφόρο Ανάσταση ψάλλουμε κατά τη διάρκεια του πασχάλιου όρθρου.

Ψαλμός ΞΖ' / 67 Εἰς τὸ τέλος· ᾠδῆς ψαλμὸς τῷ Δαυΐδ.

2 ΑΝΑΣΤΗΤΩ ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν. 3 ὡς ἐκλείπει καπνός, ἐκλιπέτωσαν· ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπου πυρός, οὕτως ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ. 4 καὶ οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν, ἀγαλλιάσθωσαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τερφθήτωσαν ἐν εὐφροσύνῃ. 5 ᾄσατε τῷ Θεῷ, ψάλατε τῷ ὀνόματι αὐτοῦ· ὁδοποιήσατε τῷ ἐπιβεβηκότι ἐπὶ δυσμῶν, Κύριος ὄνομα αὐτῷ, καὶ ἀγαλλιᾶσθε ἐνώπιον αὐτοῦ. 6 ταραχθήσονται ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ, τοῦ πατρὸς τῶν ὀρφανῶν καὶ κριτοῦ τῶν χηρῶν· ὁ Θεὸς ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ. 7 ὁ Θεὸς κατοικίζει μονοτρόπους ἐν οἴκῳ ἐξάγων πεπεδημένους ἐν ἀνδρείᾳ, ὁμοίως τοὺς παραπικραίνοντας, τοὺς κατοικοῦντας ἐν τάφοις. 8 ὁ Θεός, ἐν τῷ ἐκπορεύεσθαί σε ἐνώπιον τοῦ λαοῦ σου, ἐν τῷ διαβαίνειν σε ἐν τῇ ἐρήμῳ. (διάψαλμα). 9 γῆ ἐσείσθη, καὶ γὰρ οἱ οὐρανοὶ ἔσταξαν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ τοῦ Σινᾶ, ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ ᾿Ισραήλ. 10 βροχὴν ἑκούσιον ἀφοριεῖς, ὁ Θεός, τῇ κληρονομίᾳ σου, καὶ ἠσθένησε, σὺ δὲ κατηρτίσω αὐτήν. 11 τὰ ζῷά σου κατοικοῦσιν ἐν αὐτῇ· ἡτοίμασας ἐν τῇ χρηστότητί σου τῷ πτωχῷ, ὁ Θεός. 12 Κύριος δώσει ρῆμα τοῖς εὐαγγελιζομένοις δυνάμει πολλῇ, 13ὁ βασιλεὺς τῶν δυνάμεων τοῦ ἀγαπητοῦ, τῇ ὡραιότητι τοῦ οἴκου διελέσθαι σκῦλα. 14 ἐὰν κοιμηθῆτε ἀνὰ μέσον τῶν κλήρων, πτέρυγες περιστερᾶς περιηργυρωμέναι, καὶ τὰ μετάφρενα αὐτῆς ἐν χλωρότητι χρυσίου. 15 ἐν τῷ διαστέλλειν τὸν ἐπουράνιον βασιλεῖς ἐπ᾿ αὐτῆς, χιονωθήσονται ἐν Σελμών. 16 ὄρος τοῦ Θεοῦ, ὄρος πῖον, ὄρος τετυρωμένον, ὄρος πῖον. 17 ἱνατί ὑπολαμβάνετε, ὄρη τετυρωμένα, τὸ ὄρος, ὃ εὐδόκησεν ὁ Θεὸς κατοικεῖν ἐν αὐτῷ; καὶ γὰρ ὁ Κύριος κατασκηνώσει εἰς τέλος. 18 τὸ ἅρμα τοῦ Θεοῦ μυριοπλάσιον, χιλιάδες εὐθηνούντων· Κύριος ἐν αὐτοῖς ἐν Σινᾷ ἦν, ἐν τῷ ἁγίῳ. 19 ἀνέβης εἰς ὕψος, ᾐχμαλώτευσας αἰχμαλωσίαν, ἔλαβες δόματα ἐν ἀνθρώποις, καὶ γὰρ ἀπειθοῦντας τοῦ κατασκηνῶσαι. 20 Κύριος ὁ Θεὸς εὐλογητός, εὐλογητὸς Κύριος ἡμέραν καθ᾿ ἡμέραν· κατευοδώσαι ἡμῖν ὁ Θεὸς τῶν σωτηρίων ἡμῶν. (διάψαλμα). 21 ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ Θεὸς τοῦ σῴζειν, καὶ τοῦ Κυρίου Κυρίου αἱ διέξοδοι τοῦ θανάτου. 22 πλὴν ὁ Θεὸς συνθλάσει κεφαλὰς ἐχθρῶν αὐτοῦ, κορυφὴν τριχὸς διαπορευομένων ἐν πλημμελείαις αὐτῶν. 23 εἶπε Κύριος· ἐκ Βασὰν ἐπιστρέψω, ἐπιστρέψω ἐν βυθοῖς θαλάσσης. 24 ὅπως ἂν βαφῇ ὁ πούς σου ἐν αἵματι, ἡ γλῶσσα τῶν κυνῶν σου ἐξ ἐχθρῶν παρ᾿ αὐτοῦ. 25 ἐθεωρήθησαν αἱ πορεῖαί σου, ὁ Θεός, αἱ πορεῖαι τοῦ Θεοῦ μου τοῦ βασιλέως τοῦ ἐν τῷ ἁγίῳ. 26 προέφθασαν ἄρχοντες ἐχόμενοι ψαλλόντων ἐν μέσῳ νεανίδων τυμπανιστριῶν. 27 ἐν ἐκκλησίαις εὐλογεῖτε τὸν Θεόν, Κύριον ἐκ πηγῶν ᾿Ισραήλ. 28 ἐκεῖ Βενιαμὶν νεώτερος ἐν ἐκστάσει, ἄρχοντες ᾿Ιούδα ἡγεμόνες αὐτῶν, ἄρχοντες Ζαβουλών, ἄρχοντες Νεφθαλείμ. 29ἔντειλαι, ὁ Θεός, τῇ δυνάμει σου, δυνάμωσον, ὁ Θεός, τοῦτο, ὃ κατειργάσω ἐν ἡμῖν. 30 ἀπὸ τοῦ ναοῦ σου ἐπὶ ῾Ιερουσαλὴμ σοὶ οἴσουσι βασιλεῖς δῶρα. 31 ἐπιτίμησον τοῖς θηρίοις τοῦ καλάμου· ἡ συναγωγὴ τῶν ταύρων ἐν ταῖς δαμάλεσι τῶν λαῶν τοῦ ἐγκλεισθῆναι τοὺς δεδοκιμασμένους τῷ ἀργυρίῳ· διασκόρπισον ἔθνη τὰ τοὺς πολέμους θέλοντα. 32 ἥξουσι πρέσβεις ἐξ Αἰγύπτου, Αἰθιοπία προφθάσει χεῖρα αὐτῆς τῷ Θεῷ. 33 αἱ βασιλεῖαι τῆς γῆς, ᾄσατε τῷ Θεῷ, ψάλατε τῷ Κυρίῳ. (διάψαλμα). 34 ψάλατε τῷ Θεῷ τῷ ἐπιβεβηκότι ἐπὶ τὸν οὐρανὸν τοῦ οὐρανοῦ κατὰ ἀνατολάς· ἰδοὺ δώσει τῇ φωνῇ αὐτοῦ φωνὴν δυνάμεως. 35 δότε δόξαν τῷ Θεῷ· ἐπὶ τὸν ᾿Ισραὴλ ἡ μεγαλοπρέπεια αὐτοῦ, καὶ ἡ δύναμις αὐτοῦ ἐν ταῖς νεφέλαις. 36θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ· ὁ Θεὸς ᾿Ισραήλ, αὐτὸς δώσει δύναμιν καὶ κραταίωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ. εὐλογητὸς ὁ Θεός.

πηγή

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος-Προσκυνητής στις 4/10/2018

Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού

Ο γέροντας Δανιήλ Γούβαλης

Περιεχόμενα

1  Σχόλια στα στιχηρά του Πάσχα.
2  Ομιλία πατρός Δανιήλ: Αντιαιρετικοί περίπατοι στους Ψαλμούς 67 και 15.

3  Ποιος συνέθεσε το Χριστός Ανέστη ;

Ο 67ος Ψαλμός, 68ος κατά το Εβραϊκό, χαρακτηρίζεται από μια χάρη λυρικής μεγαλοπρέπειας, ποίημα πολεμικότατο, μεγαλοπρεπέστατο, επιβλητικότατο και σε κάποια σημεία κάπως δυσνόητο. Με τους πρώτους στίχους αυτού του Ψαλμού έχει λαμπρύνει η Εκκλησία μας την Πασχαλινή Θεία Λειτουργία. 
Ο Ισραηλιτικός λαός καθώς αποχωρίζονταν την σκλαβιά της Αιγύπτου, ένιωθε να πορεύεται μαζί του δια της ερήμου ο Θεός και να εκδηλώνει τρομερή μεγαλοπρέπεια αλλά και προστασία. Με τέτοιο ισχυρό προστάτη δεν φοβάται τους εχθρούς. Στο θυσιαστήριο της Σιών θα εορτάσει ο λαός την συντριβή των εχθρών του, που σαν άγρια θηρία απειλούσαν να τον εξοντώσουν.

Σχόλια στα στιχηρά του Πάσχα 

Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν  (Ψαλμός 67:2)
Ο Μέγας Αθανάσιος για τον στίχο παρατηρεί: την εις το κρίνειν τους ακαθάρτους δαίμονας παρορμήν του Θεού ο λόγος σημαίνει. Τη γαρ αυτού παρουσία της των ανθρώπων τυραννίδος εξηλάθησαν.

Πάσχα ἱερὸν ἡμῖν σήμερον ἀναδέδεικται 
(Α' Κορ. 5:7 ἐκκαθάρατε οὖν τὴν παλαιὰν ζύμην, ἵνα ἦτε νέον φύραμα, καθώς ἐστε ἄζυμοι. καὶ γὰρ τὸ πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός)
Αναδείχτηκε σήμερα σε εμάς ιερό Πάσχα. Είναι ιερό διότι ο πασχάλιος αμνός των Χριστιανών είναι ο άμωμος Χριστός. Λέγει ο Απόστολος Παύλος ότι το δικό μας Πάσχα είναι ο Χριστός και όπως άμωμος ήταν αυτός έτσι και εμείς πρέπει να παλέψουμε για να ελευθερωθούμε από την αμαρτία ώστε να γίνουμε άγιοι.

Πάσχα καινὸν, ἅγιον 
(Ιωαν. 1:29 Τῇ ἐπαύριον βλέπει ὁ Ἰωάννης τὸν Ἰησοῦν ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει· ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου.
Ιωαν. 1:36 καὶ ἐμβλέψας τῷ Ἰησοῦ περιπατοῦντι λέγει· ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. 
Ματθ. 26:26-28 Ἐσθιόντων δὲ αὐτῶν λαβὼν ὁ Ἰησοῦς τὸν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ ἐδίδου τοῖς μαθηταῖς καὶ εἶπε· λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου· καὶ λαβὼν τὸ ποτήριον καὶ εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν.)
Είναι το καινόν δηλαδή το καινούργιο Πάσχα το οποίο καταργεί το νομικό Πάσχα. Τώρα την θέση του αμνού παίρνει ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ο Χριστός, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. Είναι Άγιον το Πάσχα διότι είναι Άγιος ο Κύριος που θυσιάστηκε και έτσι φέρνει και τον αγιασμό σε όσους αποδεχθούν την διδασκαλία του. Όλες οι εορτές προς δόξαν Θεού είναι Άγιες, ομιλεί ο Κύριος και λέγει, αὗται ἑορταὶ Κυρίῳ, ἃς καλέσετε κλητὰς ἁγίας, δηλαδή: αυτές είναι οι εορτές προς τιμή του Κυρίου οι οποίες θα είναι άγιες. Τώρα όμως έχουμε την θυσία του Χριστού, ο Χριστός είναι ο Άγιος με την απόλυτη έννοια και εφόσον όλες οι εορτές συγκλίνουν προς το Πάσχα και την Ανάσταση, διότι αυτή μας χάρισε την ζωή, έχουμε όχι μόνο Αγία εορτή αλλά την κατεξοχήν Αγία εορτή για αυτό και είναι, εορτών εορτή, και πανήγυρις εστί πανηγύρεων, αυτήν την φράση ο υμνωδός την έχει λάβει από μια ομιλία (45η) του Γρηγορίου Θεολόγου ο οποίος λέει, Πάσχα Κυρίου, Πάσχα, και πάλιν ερώ Πάσχα, τιμή της Τριάδος. Αύτη εορτών ημίν εορτή, και πανήγυρις πανηγύρεων.
Αὕτη ἡ κλητὴ καὶ ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων, ἡ βασιλὶς καὶ κυρία, ἑορτῶν ἑορτή, καὶ πανήγυρις ἐστὶ πανηγύρεων, ἐν ᾗ εὐλογοῦμεν, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας.

Πάσχα μυστικόν
(Ματθ. 13,12 ὅστις γὰρ ἔχει, δοθήσεται αὐτῷ καὶ περισσευθήσεται· ὅστις δὲ οὐκ ἔχει, καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ᾿ αὐτοῦ διὰ τοῦτο ἐν παραβολαῖς αὐτοῖς λαλῶ, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ ἀκούωσι μηδὲ συνῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι· καὶ τότε πληρωθήσεται αὐτοῖς ἡ προφητεία Ἡσαΐου ἡ λέγουσα· ἀκοῇ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε, καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε·  
Πραξ. 28:26-28 καλῶς τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ἐλάλησε διὰ ῾Ησαΐου τοῦ προφήτου πρὸς τοὺς πατέρας ἡμῶν λέγον· πορεύθητι πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον καὶ εἶπον· ἀκοῇ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε, καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε· ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς γνωστὸν οὖν ἔστω ὑμῖν ὅτι τοῖς ἔθνεσιν ἀπεστάλη τοῦτο τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ, αὐτοὶ καὶ ἀκούσονται. 
Ματθ. 26:26-28)
Ο υμνωδός έχοντας  κατά νου τα λόγια του προφήτου και του Κυρίου μας λέγει ότι το Πάσχα είναι μυστικόν. Η ανάσταση του Κυρίου έγινε χωρίς να την δει κανείς, ήταν μυστική, για αυτό και πουθενά στα Ευαγγέλια δεν θα βρούμε περιγραφή της. 
Η ταπείνωση αυτού που είναι πρᾶός καὶ ταπεινὸς τῆ καρδία υπάρχει σε όλη την πορεία του. Πράος και ταπεινός στην γέννηση του, πράος και ταπεινός στην ζωή του, πράος και ταπεινός τον Σταυρό όπου με ένα νεύμα μπορούσε να εξαφανίσει τους σταυρωτές, πράος και ταπεινός στην ανάσταση η οποία δεν ήταν δημόσια αλλά μυστική.  
Γυναίκες μετά μύρων θεόφρονες, ὀπίσω σου ἔδραμον, ὃν δὲ ὡς θνητὸν μετὰ δακρύων ἐζήτουν, προσεκύνησαν, χαίρουσαι ζῶντα Θεόν, καὶ Πάσχα τὸ μυστικόν, σοῖς Χριστὲ Μαθηταῖς εὐηγγελίσαντο. Οι μυροφόρες με μύρα σαν θνητό με δάκρυα σε ζητούσαν αλλά με χαρά ζωντανό Θεό προσκύνησαν και το μυστικόν Πάσχα στους μαθητές σου Χριστέ ευαγγελίσθηκαν. 
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ερμηνεύοντας τον ύμνο "φωτίζου φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ" λέγει: "Εις εκείνους μεν γαρ τους Ιουδαίους εκρύβη μάλλον ο της δικαιοσύνης Ήλιος Χριστός δια της απιστία αυτών, επειδή από εκείνους θανατωθείς εκρύβη και εβασίλευσεν υποκάτω εις την δύσιν του τάφου και Άδου εις ημάς δε τους εξ Εθνών πιστεύοντας ανέτειλε διότι εγνωρίσαμεν την ανατολή της Θεότητος και ελλάμφθημεν με το φως της ευσεβείας και της αρετής". Ο Ήλιος εκρύβη με την σταύρωση και έλαμψε κάτω στον Άδη, κηρύττοντας στους νεκρούς και ανέτειλε ξανά με την Ανάσταση του.
Όσοι τον δέχονται ως αναστάντα Κύριο και ακολουθούν τις εντολές του αναγνωρίζουν τον Χριστό ως σωτήρα, ενώ όσοι απιστούν κλείνουν τα μάτια τους και δεν μπορούν να δουν, έτσι το Πάσχα για αυτούς παραμένει κεκρυμμένο και μυστικό, εἰ δὲ καὶ ἔστι κεκαλυμμένον τὸ εὐαγγέλιον ἡμῶν, ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις ἐστὶ κεκαλυμμένον. Β' Κορινθ. 4,13. 
Το Πάσχα επίσης είναι μυστικό για τον λόγο του ότι ο Χριστός τέλεσε θυσία στον Μυστικό Δείπνο αλλά και θυσία τελούμε σε κάθε Θεία Ευχαριστία. Τα λόγια του Χριστού στον Μυστικό Δείπνο ομιλούν περί θυσίας την στιγμή εκείνη, δηλαδή έχουμε θυσία προ της θυσίας στον Γολγοθά, μυστικόν και ακατάληπτον αυτό. Για τον Θεό δεν υπάρχει παρελθόν παρών και μέλλον, είναι έξω από τον χρόνο.

Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστὸς ὁ λυτρωτής 
(Ματθ. 18:11 ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου σῶσαι τὸ ἀπολωλός)
Ο Θεός από την άπειρη αγάπη για το πλάσμα του έγινε άνθρωπος. Έλαβε ο παντοδύναμος Θεός χοϊκό σώμα, είναι ο Εμμανουήλ, δηλαδή ο Θεός μαζί μας, και περπάτησε ανάμεσά μας. Ο Θεάνθρωπος περπάτησε όχι μόνο ως ένας απλός άνθρωπος αλλά και ως ταπεινός άνθρωπος χωρίς να κατέχει τίποτα το υλικό ενώ αργότερα σταυρώθηκε και πέθανε για εμάς, η άκρα ταπείνωσις.
Είναι λοιπόν πανσεβάσμιον το Πάσχα διότι μας φανερώνει την άπειρη αγάπη του Κυρίου προς τον άνθρωπο και μας θυμίζει την θυσία Του, είναι δε ο Θεάνθρωπος Χριστός αυτός που μας λύτρωσε και μας συμφιλίωσε με τον Θεό, αυτός είναι ο Λυτρωτής που ήλθε να σώσει ως καλός ποιμήν το απολωλός, είναι ο ΙΧΘΥΣ ο Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ του γένους των ανθρώπων.

Πάσχα ἄμωμον 
(Α' Πετρ. 1:19 ἀλλὰ τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καὶ ἀσπίλου Χριστοῦ)
Ως άμωμος αμνός θυσιάστηκε ο Χριστός για το ανθρώπινο γένος προκειμένου να νικηθεί ο νοητός Φαραώ. Είναι άμωμος και χωρίς καμία αμαρτία ο Χριστός, ὅτι ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ. Ησ. 53:9

Πάσχα μέγα, Πάσχα τῶν πιστῶν 
(Ρωμ. 6:8-9 εἰ δὲ ἀπεθάνομεν σὺν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καὶ συζήσομεν αὐτῷ, εἰδότες ὅτι Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει. 
Πραξ. 28:26-28) 
Μέγα το Πάσχα αλλά και Πάσχα το μέγα. 
Μέγα το Πάσχα, διότι ο Χριστός με την ανάσταση του κατάργησε τον μέγα εχθρό του ανθρώπου τον αιώνιο θάνατο, δηλαδή την απομάκρυνση από τον Θεό. Ο θάνατος δεν έχει πια δύναμη και ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει όχι μόνο στην αιωνιότητα αλλά κοντά στον Χριστό και να γίνει Θεός κατά χάριν, αιώνια θα είναι μαζί με τον Δημιουργό και αιώνια θα ευφραίνεται. Είναι συνάμα το μέγα Πάσχα διότι τώρα φεύγει ο τύπος και έρχεται το πρωτότυπο, δεν έχουμε τον τύπο, το Νομικό Πάσχα και τον αμνό θυσιαζόμενο, αλλά έχουμε τον Χριστό θυσιαζόμενο.
Όμως μόνο όσοι εξέλεξαν να είναι κοντά στον Χριστό θα είναι μαζί του, όσοι τον απέρριψαν θα ζουν μεν αιώνια εφόσον οι ψυχές είναι κατά χάριν αθάνατες αλλά θα είναι αιωνίως μακράν του Κυρίου το οποίον είναι το πιο αφόρητο βάσανο. Έτσι το Πάσχα και αυτό που φέρνει ο Σταυρός και η Ανάσταση είναι μόνο των πιστών, όχι γιατί ο Κύριος κάνει διακρίσεις, αλλά διότι αυτοί που θα ζήσουν αιώνια μαζί με τον Κύριο είναι αυτοί που εξέλεξαν να είναι μαζί του. Αυτοί οι οποίοι πεισματικά απέρριψαν τον Κύριο και την αλήθεια κάνουν το Πάσχα ξένο και κεκρυμμένο προς αυτούς.

Πάσχα, τὸ πύλας ἡμῖν τοῦ Παραδείσου ἀνοῖξαν 
(Κολ. 2:14-15 ἐξαλείψας τὸ καθ' ἡμῶν χειρόγραφον τοῖς δόγμασιν ὃ ἦν ὑπεναντίον ἡμῖν, καὶ αὐτὸ ἦρεν ἐκ τοῦ μέσου προσηλώσας αὐτὸ τῷ σταυρῷ· ἀπεκδυσάμενος τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας ἐδειγμάτισεν ἐν παρρησίᾳ, θριαμβεύσας αὐτοὺς ἐν αὐτῷ.)
Ο Χριστός με την Σταυρική θυσία του συμφιλίωσε τον αποστάντα άνθρωπο με τον Θεό. Έθραυσε τις πόρτες του Άδη και άνοιξε την πόρτα του Παραδείσου, απογύμνωσε τους δαίμονες από την εξουσία που είχαν επάνω στο πεσμένο ανθρώπινο γένος και τους έσυρε νικημένους και αδύναμους.

Πάσχα πάντας ἁγιάζον πιστούς. 
(Ρωμ. 6:8-9
Α' Πετρ. 1:16-18)
Το Πάσχα χαρίζει την λύτρωση από τον θάνατο, μας άνοιξε τις πύλες του Παραδείσου. Είναι αγιάζον διότι Άγιος είναι ο Κύριος ο οποίος αγιάζει αυτούς που έχουν ορθή πίστη και ελπίζουν προς αυτόν. Κύριε ο ἁγιάζων τοὺς ἐπὶ σοὶ πεποιθότας λέμε στην Θεία Λειτουργία, δηλαδή Κύριε εσύ που αγιάζεις εκείνους που έχουν πίστη και εμπιστοσύνη σε εσένα. Βλέποντας το Πάσχα, δηλαδή την Ανάσταση του Κυρίου, αλλά και όλη την πορεία του Χριστού στην Γη οι πιστοί στέκονται έκθαμβοι εμπρός στα μέγα γεγονός και στην φιλανθρωπία του Δεσπότου, αναγνωρίζουν την φιλανθρωπία του και το ότι έχουν εξαγοραστεί με το τίμιο αίμα του, οικειώνονται δια μέσω των μυστηρίων την λυτρωτική θυσία και γίνονται άγιοι.

Ὡς ἐκλείπει καπνός, ἐκλιπέτωσαν, ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπου πυρός. (Ψαλμ. 67:3)
Με την ανάσταση του Χριστού οι δαίμονες εξαφανίζονται όπως ο καπνός και λιώνουν όπως το κερί μπροστά στην φωτιά.

Δεῦτε ἀπὸ θέας γυναῖκες εὐαγγελίστριαι, καὶ τῇ Σιὼν εἴπατε· Δέχου παρ' ἡμῶν χαρᾶς εὐαγγέλια, τῆς Ἀναστάσεως Χριστοῦ 
(Ματθ. 28:6-7 δεῦτε ἴδετε τὸν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος καὶ ταχὺ πορευθεῖσαι εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν 
Ψαλ. 9,12 ψάλατε τῷ Κυρίῳ, τῷ κατοικοῦντι ἐν Σιών, ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι τὰ ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ)
Οι γυναίκες δείχνουν αγάπη για τον Ιησού, πηγαίνουν εκεί πολύ πρωί με δάκρυα, έτσι με την πίστη τους και την αγάπη τους για τον Χριστό γίνονται όπως λέγει και ο Άγιος Νικόδημος οι πρώτοι κήρυκες της Αναστάσεως, ενώ ο Κύριλλος Αλεξανδρείας παρατηρεί ότι ενώ η γυναίκα ήταν αυτή που προσκόμισε την παράβαση τώρα γυναίκα φέρνει τα καλά νέα της Αναστάσεως. Οι γυναίκες φέρνουν τα καλά νέα στην Σιών. Η Ιερουσαλήμ χτίστηκε σε λόφους ο πιο υψηλός ήταν η Σιών, τώρα Σιών είναι η εκκλησία εκεί κατοικεί ο Κύριος ως κεφαλή της εκκλησίας στην οποία αποστέλνονται οι γυναίκες ώστε να αναγγείλουν το χαρούμενο μήνυμα της αναστάσεως.

τέρπου, χόρευε, καὶ ἀγάλλου Ἱερουσαλήμ,
(Ζαχ. 9:9 Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ βασιλεὺς σου ἔρχεταί σοι, δίκαιος καὶ σῴζων αὐτός, πραΰς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον 
Ματθ. 21:9 εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις) 
Τώρα υπάρχει η Νέα Ιερουσαλήμ και η νέα Σιών. Η Νέα Ιερουσαλήμ είναι ο Χριστιανικός λαός ο οποίος ακούγοντας το χαρμόσυνο μήνυμα της αναστάσεως από τις γυναίκες και βλέποντας τον Χριστό να έρχεται αγάλλεται.

τὸν Βασιλέα Χριστὸν  θεασαμένη ἐκ τοῦ μνήματος, ὡς νυμφίον προερχόμενον.
(Ματθ. 25:6 μέσης δὲ νυκτὸς κραυγὴ γέγονεν· ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ
Εφεσ. 5:23 ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας) 
Ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος, ως Παντοδύναμος Θεός γεννήθηκε Βασιλεύς, ως άνθρωπος έγινε Βασιλεύς και ασκεί την βασιλική του εξουσία αμέσως μετά την Ανάσταση του. Δεν περιμένει ώστε στο μέλλον να γίνει βασιλιάς και να βασιλεύσει σε μια φανταστική "Χιλιετή βασιλεία". Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς, λέγει ο αναστημένος Ιησούς. Έτσι το Πάσχα είναι αιτία χαράς τέρψεως και αγαλλίασης διότι ο Διάβολος απογυμνώνεται από την εξουσία την οποία είχε επάνω στον αποστάντα άνθρωπο. 
Ο δίκαιος Θεός μεταχειρίζεται το ίδιο για να σώσει, επιστρέφει την Δημιουργία πίσω στο αγαθό δια μέσω του ίδιου δρόμου. Καταργεί με τον θάνατο τον θάνατο και εκ του μνήματος αναβλύζει ζωή.
Εκεί όπου κοίταζε με τρόμο ο άνθρωπος τώρα κοιτάζει με ελπίδα και χαρά βλέποντας τον αναστημένο Χριστό και εξ αυτού χαίρεται. Από το κατεξοχήν σύμβολο του τέλους της ζωής έρχεται η αιώνια ζωή, το μνήμα τώρα δεν γεννά θλίψη αλλά χαρά. Η νέα Ιερουσαλήμ, δηλαδή ο Χριστιανικός λαός, βλέπει τον Χριστό εκ του μνήματος αναστημένο να έρχεται ως νυμφίος, νυμφίος της Εκκλησίας και της ψυχής μας.

Οὕτως ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν (Ψαλμ. 67:3)
Οὕτως σημαίνει με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή όπως οι δαίμονες που είδαμε πριν έτσι και οι αμαρτωλοί εξαφανίζονται, ενώ οι δίκαιοι, δηλαδή οι πιστοί, χαίρονται. Είναι και τα δύο σε συνάφεια με την θέαση Θεού, οι δαίμονες και οι άνομοι βλέπουν τον Κύριο και εξαφανίζονται, χάνονται, ενώ οι δίκαιοι ευφραίνονται, δηλαδή χαίρονται. Ο ήλιος Χριστός έχει την ανάλογη επίδραση επάνω στον άνθρωπο που αυτοπροορίστηκε, έτσι φωτίζει τους δίκαιους αλλά καίει τους αμαρτωλούς.

Αἱ Μυροφόροι γυναῖκες, ὄρθρου βαθέος, ἐπιστᾶσαι πρὸς τὸ μνῆμα τοῦ ζωοδότου 
(Λουκ. 24:1-2 τη  δὲ μιᾷ τῶν σαββάτων ὄρθρου βαθέος ἦλθον ἐπὶ τὸ μνῆμα φέρουσαι ἃ ἡτοίμασαν ἀρώματα, καί τινες σὺν αὐταῖς. εὗρον δὲ τὸν λίθον ἀποκεκυλισμένον ἀπὸ τοῦ μνημείου)
Οι μυροφόρες γυναίκες πολύ πρωί πηγαίνουν προς το μνήμα του Κυρίου από αγάπη προς τον Διδάσκαλο.

εὗρον Ἄγγελον ἐπὶ τὸν λίθον καθήμενον 
(Ματθ. 28:2 καὶ ἰδοὺ σεισμὸς ἐγένετο μέγας· ἄγγελος γὰρ Κυρίου καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ προσελθὼν ἀπεκύλισε τὸν λίθον ἀπὸ τῆς θύρας καὶ ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ)
Εκεί βρίσκουν έναν άγγελο να κάθεται επάνω στον μεγάλο λίθο που έκλεινε το μνημείο.

καὶ αὐτὸς προσφθεγξάμενος, αὐταῖς οὕτως ἔλεγε· Τί ζητεῖτε τὸν ζῶντα μετὰ τῶν νεκρῶν;
(Λουκ. 24:5 τί ζητεῖτε τὸν ζῶντα μετὰ τῶν νεκρῶν;)
Ο άγγελος μιλάει στις γυναίκες γνωρίζοντας ότι είναι φιλόθεες, όπως παρατηρεί ο Θεοφύλακτος αι δε γυναίκες, ει και πίστιν είχον προς τον Κύριον, αλλ' ούχ οίαν έδει, αλλ' ασθενή και μικράν, ο Χρυσόστομος λέγει, τίνος ουν ένεκεν ήλθε και τον λίθον ήρε; Δια τα γυναίκας· αύται γαρ αυτόν τότε είδον εν τω τάφω. Ιν' ούν πιστεύσωσιν ότι ηγέρθη, ορώσι τον τάφον κενόν του σώματος. Ο άγγελος θέλει να τους ενισχύσει, ρωτάει τις γυναίκες τι ζητούν όχι φυσικά από άγνοια αλλά το κάνει με σκοπό και έχει αποσταλεί από τον ίδιο τον Χριστό. Θέλει ταυτόχρονα να ενισχύσει την πίστη αλλά και να τους αφαιρέσει την λύπη. Έχουμε στις γυναίκες την πίστη και την αγαθή διάθεση, ας πούμε τον καλό λογισμό που έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος, και ο Χριστός δεν αφήνει κανέναν που έχει καλό λογισμό, και θα βοηθήσει να βρει τον σωστό δρόμο και θα βοηθήσει να μετριαστεί η λύπη και ο πόνος μας, δείτε γέροντας Παΐσιος οι γνήσιες προφητείες του.
Tί ζητεῖτε τὸν ζῶντα μετὰ τῶν νεκρῶν; οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ᾿ ἠγέρθη· μνήσθητε ὡς ἐλάλησεν ὑμῖν ἔτι ὢν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ, λέγων ὅτι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου παραδοθῆναι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων ἁμαρτωλῶν καὶ σταυρωθῆναι, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστῆναι. Kαὶ ἐμνήσθησαν τῶν ρημάτων αὐτοῦ. Λέει ο άγγελος: Τι ζητάτε τον ζωντανό μαζί με τους νεκρούς; δεν είναι εδώ αλλά εγέρθηκε. Θυμηθείτε πώς σας μίλησε ενώ ήταν ακόμα στη Γαλιλαία λέγοντας για τον υιό του ανθρώπου ότι πρέπει να παραδοθεί σε χέρια ανθρώπων αμαρτωλών να σταυρωθεί και την τρίτη ημέρα να αναστηθεί και θυμήθηκαν τα λόγια του, με αυτό εννοεί ότι ενισχύθηκε η πίστη τους.

τί θρηνεῖτε τὸν ἄφθαρτον ὡς ἐν φθορᾷ; ἀπελθοῦσαι κηρύξατε τοῖς αὐτοῦ Μαθηταῖς  
(Πράξ. 2:31 οὐ κατελείφθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ εἰς ᾅδου οὐδὲ ἡ σὰρξ αὐτοῦ εἶδε διαφθοράν 
Ματθ. 28:7 οὐκ ἔστιν ὧδε· ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε δεῦτε ἴδετε τὸν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος καὶ ταχὺ πορευθεῖσαι εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν)
Με αυτήν του την απόκριση ο άγγελος τους ενισχύει την πίστη και ταυτόχρονα αναγγέλλει το Χριστός ανέστη. Τους λέγει να θυμηθούν τα λόγια του Χριστού ο οποίος είπε ότι θα σταυρωθεί και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται. Ότι πει ο Κύριος δεν χωράει αμφιβολία και είναι σαν να έχει γίνει, είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, δεν εξαρτάται από κανένα εξωτερικό παράγοντα η υπόσχεση του ούτε αλλάζει γνώμη. Είναι η απόλυτη αλήθεια, είναι η ίδια η Αλήθεια η Οδός και η Ζωή.
Τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, αναφέρει η Γραφή, δηλαδή οι υποσχέσεις του Θεού είναι αξιόπιστες και αμετακίνητες. Αυτός λοιπόν λέγει και μας διδάσκει πρώτος το ότι θα αναστηθεί, το Χριστός ανέστη, έπειτα οι ουράνιες δυνάμεις το ομολογούν ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε ή ο Χριστός ανέστη όπως είπε, και μετά οι άνθρωποι λαμβάνουν την σκυτάλη στην ομολογία λέγοντες, Χριστός ανέστη εκ νεκρών. 
Έτσι και εμείς πρέπει να έχουμε χαρά και να γίνουμε κήρυκες της αναστάσεως Χριστού. 

Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα, καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ. (Ψαλμ. 117:24) 
Αυτήν την ημέρα την δημιούργησε ο Κύριος, ο φιλάνθρωπος Θεός σώζει από την πτώση, ως στοργικός πατέρας αναλαμβάνει να ανασηκώσει το παιδί του. Εμείς ας αγαλλιάσουμε και ας ευφανθούμε. 
Αυτές οι δύο λέξεις σημαίνουν το ίδιο πράγμα, αγάλλομαι και ευφραίνομαι σημαίνει ευχαριστιέμαι, αλλά έχουν διαφορά εδώ. Το πρώτο, ἀγαλλιασώμεθα, έχει την έννοια ας χαρούμε αναλογιζόμενοι το τι αγάπη έχει ο Θεός προς εμάς, και ας χαρούμε διότι τώρα η απομάκρυνση από τον Θεό δεν υπάρχει. Το δεύτερο, ας ευφρανθούμε, έχει την έννοια από το άκουσμα της χαρμόσυνης είδησης που μας έφερε χαρά ας πληρωθούμε κιόλας από αυτήν την χαρά, ας κάνουμε δική μας αυτήν την χαρά, δηλαδή ας κάνουμε δικά μας τα οφέλη που φέρνει η ανάσταση και αυτό γίνεται διαμέσω της τήρησης των εντολών του αναστημένου Ιησού και της συμμετοχής μας στα μυστήρια.

Πάσχα τὸ τερπνόν, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ἡμῖν ἀνέτειλε  
(Εφεσ. 2:13 νυνὶ δὲ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ὑμεῖς οἱ ποτὲ ὄντες μακρὰν ἐγγὺς ἐγενήθητε ἐν τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ)
Φέρνει τέρψη, δηλαδή ευχαρίστηση το Πάσχα διότι μας χάρισε την αιώνια ζωή. Ο υμνωδός βάζει δυο φορές την λέξη Πάσχα, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, από την χαρά του όπως λέγει ο Άγιος Νικόδημος. Όπως είδαμε ο Γρηγόριος Θεολόγος έχει κάνει πριν το ίδιο, Πάσχα, και πάλιν ερώ Πάσχα.
Είναι πανσεβάσμιον διότι νικητής του θανάτου αλλά και αυτός που ανατέλλει είναι ο ἥλιος δικαιοσύνης Μαλ. 4:2, όπως περιγράφει ο προφήτης, δηλαδή ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

Πάσχα, ἐν χαρᾷ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα, ὦ Πάσχα λύτρον λύπης
(Ιωαν. 16:22 καὶ ὑμεῖς οὖν λύπην μὲν νῦν ἔχετε· πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶς καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ' ὑμῶν.  
Α' Κορ. 15:26 ἔσχατος ἐχθρὸς καταργεῖται ὁ θάνατος· 
Πραξ. 28:26-28)
Ο υμνωδός λέγει, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, δηλαδή να αγκαλιάσουμε αλλήλους με χαρά. Ο Χριστιανός είναι μέλος του σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας, αλλά και μέλος της Κτίσεως, ως μέλος ενός σώματος δεν μπορεί ούτε να θλιβεί, ούτε να χαρεί μόνος.  Όπως όταν σε ένα σώμα η καρδιά είναι χαρούμενη τα χείλη δεν είναι ακίνητα αλλά χαμογελούν έτσι και ο Χριστιανός εξωτερικεύει και έχει την χαρά όχι εγωιστικά αλλά σε σχέση με τον αδελφό του. 
Χαίρεται όχι μόνο επειδή θα σωθεί ο ίδιος αλλά διότι και ο αδελφός θα σωθεί, χαίρεται και όπως του δόθηκε άφεση δωρεάν έτσι και αυτός δίδει απλόχερα την συγχώρηση και αγκαλιάζει τον συνάνθρωπο. Εκτός από μέλος της Εκκλησίας ο Χριστιανός είναι μέλος της Κτίσεως και όπως η αγάπη του Κυρίου δεν είναι σε στενά όρια αλλά απλώνεται και αγκαλιάζει όλη την κτίση, πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν Α Τιμ. 2:4, έτσι και η αγάπη του Χριστιανού είναι προς όλους τους ανθρώπους. Ο Χριστιανός όλους τους αγαπά και τους συγχωρεί, όλοι θέλει να έλθουν εις επίγνωση αληθείας και αυτό διότι είναι τύπος Χριστού.
Οι πιστοί του καιρού της επίγειας παρουσίας του Χριστού χάρηκαν σφόδρα όταν είδαν ότι ο Ιησούς αναστήθηκε. Έτσι και οι πιστοί όλων των αιώνων χαίρονται διότι ο Κύριος νίκησε τον θάνατο. Οι πιστοί των χρόνων της επίγειας παρουσίας του Χριστού είχαν λύπη διότι οι άνομοι Φαρισαίοι μισούσαν τον διδάσκαλο και στο τέλος τον θανάτωσαν αλλά και κυνήγησαν και τους ίδιους, έτσι και οι Φαρισαίοι όλων των εποχών ζητούν να σταυρώσουν τον Κύριο και να κυνηγήσουν τους μαθητές του. Όμως με την Ανάσταση του ο Κύριος έφερε την ελπίδα, την χαρά και την ζωή, και στους πιστούς της επίγειας παρουσίας του, αλλά και σε όλους τους μετέπειτα πιστούς που τους κυνηγούν οι αντίθεοι. 
Το Πάσχα είναι λύτρο λύπης διπλά λοιπόν. Διότι μας χαρίζει την αιώνια ζωή και διότι είναι παρηγοριά στις διάφορες θλίψεις της ζωής μας. Ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον. Ιωάν. 16:7 δηλαδή σε αυτόν τον κόσμο θα έχετε θλίψεις αλλά έχετε θάρρος. Πριν την Ανάσταση είναι ο Σταυρός. Ορισμένες φορές έχουμε την εντύπωση ότι ο Χριστιανός θα είναι χωρίς δυσκολίες, χωρίς ασθένειες, αλλά ο Χριστός δεν είπε ότι ο πιστός θα περάσει ζωή χαρισάμενη. Και δυσκολίες θα έχει και θλίψεις και ασθένειες αλλά τι είδαμε παραπάνω; Κατά όμοιο τρόπο δεν αφήνει ο Χριστός κανένα ο οποίος στην θλίψη του, αλλά και πάντα, έχει καλό λογισμό και πίστη σε αυτόν. Μας δίδει το παράδειγμα ο Χριστός με τον άγγελο διδάσκοντας ότι όλους τους βοηθά μυστικά, αποτρέπει άσχημες καταστάσεις, στενοχώριες, ασθένειες, ακόμη και θάνατο και όλα χωρίς καν να το ξέρουμε, για αυτό ας έχουμε θάρρος υπομονή και πίστη.

καὶ γὰρ ἐκ τάφου σήμερον, ὥσπερ ἐκ παστοῦ 
(Ματθ. 25:6 μέσης δὲ νυκτὸς κραυγὴ γέγονεν· ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ.
Εφεσ. 5:23 ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας) 
Αφού ο υμνωδός πρώτα μας είπε για την χαρά που φέρνει το Πάσχα στους πιστούς τώρα μας λέγει ότι από τον τάφο ο Κύριος εξήλθε νικητής του θανάτου και είναι ως νυμφίος που βγαίνει από το δωμάτιο. Έρχεται από τον νυφικό θάλαμο διότι είναι η κεφαλή και ο Νυμφίος της Εκκλησίας. 
Γίνεται νυμφίος της Εκκλησίας αλλά και κάθε ψυχής Χριστιανού. 
Ο Χρυσόστομος παρατηρεί, εν τω γαρ αναστήναι αυτόν εσείσθη ο τόπος εκ θεμελίων, και αγγέλων αι στρατιαί εκύκλωσαν αυτού το θείον μνήμα και προσελθών είς άγγελος απεκύλισε τον λίθον από της θύρας του μνημείου και ιδού εξήλθεν, ο Ιησούς ως ο νυμφίος εκ παστού και ως αστραπή λάμπων.

ἐκλάμψας Χριστός
(Ψαλμ. 18 Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα.......ἐν τῷ ἡλίῳ ἔθετο τὸ σκήνωμα αὐτοῦ· καὶ αὐτὸς ὡς νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ, ἀγαλλιάσεται ὡς γίγας δραμεῖν ὁδὸν αὐτοῦ. 
Ιωαν. 8:12 Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς 
Β' Πετρ. 1:19 φωσφόρος ἀνατείλῃ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν 
Αποκ. 21:23 καὶ ἡ πόλις οὐ χρείαν ἔχει τοῦ ἡλίου οὐδὲ τῆς σελήνης ἵνα φαίνωσιν αὐτῇ· ἡ γὰρ δόξα τοῦ Θεοῦ ἐφώτισεν αὐτήν, καὶ ὁ λύχνος αὐτῆς τὸ ἀρνίον.) 
Οι ουρανοί διηγούνται δόξα Θεού, η λάμψη του ηλίου είναι ένας τύπος Χριστού. 
Έτσι όταν βλέπουμε το φως του πλανήτη Ηλίου θυμόμαστε τον Χριστό, ο οποίος είναι φωτιά, πυρ γάρ ἐστι τοὺς ἀναξίους φλέγων και τους δίκαιους φωτίζον. Έλαμπε ο Χριστός πριν λάμψει ο πλανήτης ήλιος, ως λαμπρά ακτινοβολία και απαύγασμα της δόξης του Πατρός, εξέρχεται τώρα εκ του νυμφώνος και λάμπει ως Φως, είναι τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων· Ιωαν.1:4, το οποίο μας φωτίζει τον δρόμο της σωτηρίας και μας οδηγεί. Θα λάμπει και μετά τον πλανήτη ήλιο στην ουράνια Ιερουσαλήμ φωτίζοντας και εκεί τον δρόμο, διότι ποτέ δεν θα σταματήσουμε να προχωρούμε προς τον Θεό. Ο πραγματικός ήλιος που φωτίζει το ηλιακό σύστημα αλλά και όλο το σύμπαν είναι ο Χριστός, είναι ο φέρων τε τὰ πάντα τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ Εβρ. 1:3. 
Ο ἥλιος δικαιοσύνης ανατέλλει, ἡμῖν ἀνέτειλε, και εδώ τώρα λάμπει, ἐκλάμψας Χριστός. 
Ο Χριστός ανέτειλε με την ανάσταση του εκ του τάφου και έλαμψε ως ήλιος φωτίζοντας όλη την πλάση και τον δρόμο προς τον Θεό ο οποίος είχε σκοτιστεί από την πτώση.

τὰ γύναια χαρᾶς ἔπλησε λέγων· Κηρύξατε Ἀποστόλοις. 
(Ματθ. 28:10 τότε λέγει αὐταῖς ὁ Ἰησοῦς· μὴ φοβεῖσθε· ὑπάγετε ἀπαγγείλατε τοῖς ἀδελφοῖς μου ἵνα ἀπέλθωσιν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, κἀκεῖ με ὄψονται.)
Καταλήγει εδώ ο υμνωδός έχοντας κατά νου τον στίχο από τον Ματθαίο που μας λέγει για την χαρά που έλαβαν οι γυναίκες όταν έμαθαν ότι αναστήθηκε ο Χριστός, την ίδια χαρά έχουν όλοι οι πιστοί οι οποίοι πρέπει να είναι και αυτοί κήρυκες του Ευαγγελίου και της χαρμόσυνης είδησης της αναστάσεως Χριστού σε όλους.

Αντιαιρετικός περίπατος στο βιβλίο των Ψαλμών

Ομιλία γέροντος Δανιήλ Γούβαλη

Συζητώντας με τους διαφόρους αιρετικούς, αρκετές φορές χρησιμοποιούμε και το βιβλίο των ψαλμών. Στο Ψαλτήριο δεν θίγονται μόνο θέματα δοξολογίας προς τον Θεό ή ικεσίας ή διδασκαλίας και νουθεσίας αλλά παρουσιάζονται και διάφορα δογματικά ζητήματα. Υπάρχουν λόγου χάριν ορισμένοι ψαλμοί οι λεγόμενοι Μεσιακοί οι οποίοι αναφέρονται με λεπτομέρειες στο πρόσωπο του Χριστού.
Ένας από τους Μεσιακούς ψαλμούς είναι και ο 15ος Κατά το Εβραϊκό 16ος. 
Σε αυτόν το ψαλμό εμφανίζεται το πρόσωπο του Δαυίδ, ο οποίος ομολογεί την ανεκτίμητη αξία του Θεού, την αγάπη του και την προστασία του προς τους ευσεβείς. Κακοί και άδικοι άνθρωποι καταδιώκουν τους δίκαιους και θέλουν να τους εξοντώσουν, ο Κύριος όμως τους διαφυλάττει και τους απαλλάσσει από θλίψεις και περιπέτειες. Όπως συνηθίζεται πολλές φορές στην Αγία Γραφή, από ένα πρόσωπο που αποτελεί προτύπωση του Μεσσία, ο λόγος κάνει ένα άλμα και πηγαίνει στον Μεσσία. Έτσι άλλοι στίχοι του προφητικού κειμένου ταιριάζουν στον Δαυίδ, άλλοι στον Μεσσία και άλλοι και στα δυο πρόσωπα.
Στον ψαλμό που εξετάζουμε οι τελευταίοι στίχοι αναφέρονται στο πρόσωπο του Χριστού και συγκεκριμένα στην ταφή και την ανάσταση του. Γι’ αυτό μαρτυρεί και ο απόστολος Πέτρος στην ομιλία του προς τους Ιουδαίους κατά την Πεντηκοστή.
Στους Ιουδαίους είχε διαδοθεί η φήμη ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος δεν νίκησε τον θάνατο αλλά ότι οι μαθητές του έκλεψαν το σώμα του και είπαν ότι αναστήθηκε. Επειδή οι Ιουδαίοι είχαν περί πολλού τον Δαυίδ και τους ψαλμούς του, έκρινε καλό ο απόστολος Πέτρος να φέρει επιχείρημα για την ανάσταση του Χριστού από ένα ψαλμό του Δαυίδ. Από τον ψαλμό δηλαδή που εξετάζουμε.
Ας δούμε λίγο τους τελευταίους τέσσερις στίχους 8-11, προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν, ἵνα μὴ σαλευθῶ διὰ τοῦτο ηὐφράνθη ἡ καρδία μου, καὶ ἠγαλλιάσατο ἡ γλῶσσά μου, ἔτι δὲ καὶ ἡ σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ᾿ ἐλπίδι, ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν ἐγνώρισάς μοι ὁδοὺς ζωῆς· πληρώσεις με εὐφροσύνης μετὰ τοῦ προσώπου σου, τερπνότητες ἐν τῇ δεξιᾷ σου εἰς τέλος.
Ο Μεσσίας σαν άνθρωπος, αισθάνεται ότι δίπλα του βρίσκεται ο Κύριος.
Όταν απειλείται από τους εχθρούς του να εξοντωθεί, να θανατωθεί και να κλείσει την ζωή του σε ένα μνήμα, κάτω από μια ταφόπετρα, δεν παύει να έχει χαρά και ελπίδα. Ο Κύριος που βρίσκεται εκ δεξιών του δεν θα τον αφήσει στον Άδη και στον τάφο, δεν θα επιτρέψει να νικηθεί και να αχρηστευθεί από τον θάνατο αλλά μέσα από τον τάφο θα του δείξει οδούς ζωής, δηλαδή θα τον αναστήσει.
Οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν.
Ο Χριστός σαν άνθρωπος είχε ανθρώπινη ψυχή και ανθρώπινο σώμα.
Όταν θανατώθηκε επάνω στον Σταυρό η ψυχή του πήγε στον Άδη, εκεί που ήταν φυλακισμένες όλες οι ψυχές των ανθρώπων, πήγε στα εν φυλακή πνεύματα, παράβαλε Α' Πέτρου γ’19.
Πήγε στους νεκρούς, παράβαλε Α' Πέτρου δ’6.
Το οσιακό του όμως σώμα, το αναμάρτητο και Άγιο Σώμα Του, τοποθετήθηκε μέσα στον τάφο και ενώ κανονικά έπρεπε σύμφωνα με τα φυσικά δεδομένα να υποστεί αποσύνθεση, δεν συνέβη κάτι τέτοιο.
Ο όσιος Μεσσίας, το όσιο σώμα του, δεν δοκίμασε μέσα στον τάφο φθορά, οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν. Όχι μόνο δεν γνώρισε διαφθορά αλλά κατανίκησε τον θάνατο, γνώρισε οδούς ζωής, αναστήθηκε. Σε αυτόν τον Ψαλμό ο Μεσσίας ομολογεί ότι το σώμα του θα τοποθετηθεί στο μνήμα έχοντας κάποια ελπίδα, ἡ σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ᾿ ἐλπίδι.
Ποια ελπίδα μπορεί να έχει ένα νεκρό σώμα που αποτίθεται στον τάφο;
Φυσικά την ελπίδα της αναστάσεως.
Υπάρχουν και σήμερα αιρετικοί οι όποιοι ισχυρίζονται ότι το σώμα του Ιησού Χριστού υπέστη φθορά και αποσύνθεση και φυσικά δεν γνώρισε ανάσταση. Όταν ρωτήσουμε έναν μάρτυρα του Ιεχωβά τι έγινε το σώμα του Χριστού, θα μας πει ότι αποσυντέθηκε και διαλύθηκε, ότι ο Ιεχωβά το εξαφάνισε. (δείτε σχετικά στο κάτω μέρος της σελίδας)
Εδώ όμως στον 15ο Ψαλμό αναφέρονται τα αντίθετα από όσα ισχυρίζονται αυτοί οι αιρετικοί. 
Εδώ διακηρύσσεται καθαρά ότι το σώμα του Μεσσία τοποθετήθηκε στον τάφο επ’ ελπίδι, με ελπίδα, αναστάσεως. Το ότι η ψυχή του δεν θα παραμείνει στον Άδη έρχεται και ο απόστολος Πέτρος όπως είπαμε και το επιβεβαιώνει, προειδών ο Δαυίδ ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού. Παράβαλε Πράξεις β’31. Ολόκληρος ο 31ος στίχος έχει ως εξής: προϊδὼν (ο Δαυίδ) ἐλάλησε περὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὅτι οὐ κατελείφθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ εἰς ᾅδου οὐδὲ ἡ σὰρξ αὐτοῦ εἶδε διαφθοράν.
Και ο προηγούμενος στίχος ο 30ος ομιλεί για ανάσταση του Χριστού με την σάρκα του: τὸ κατὰ σάρκα ἀναστήσειν τὸν Χριστὸν.
Οι μάρτυρες του Ιεχωβά μιλούν για μια περίεργη πνευματική ανάσταση.
Πέθανε ο Ιησούς Χριστός, διαλύθηκε και εξαφανίστηκε το σώμα του και στην θέση του Ιησού Χριστού ήρθε ένα πνευματικό πλάσμα, ένα πλάσμα αγγελικής τάξεως που ταυτίζεται με έναν από τους αρχαγγέλους.
Σύμφωνα με την Αγία Γραφή και την Εβραϊκή παράδοση γνωρίζουμε τέσσερις Αρχαγγέλους, τον Μιχαήλ, τον Γαβριήλ, τον Ραφαήλ και τον Ουριήλ.
Ισχυρίζονται λοιπόν ότι ο αναστημένος Ιησούς είναι ένας αρχάγγελος.
Σε αυτόν τον Αρχάγγελο δεν υπάρχει τίποτα από το ανθρώπινο σώμα του Ιησού Χριστού.
Έτσι οι μάρτυρες του Ιεχωβά έρχονται σε αντίθεση με τον προφήτη Δαυίδ, επίσης με τον Απόστολο Πέτρο, επίσης έρχονται σε αντίθεση με τον απόστολο Παύλο, ο οποίος στην Α' αποστολική περιοδεία στην Συναγωγή της Αντιοχείας της Πισιδίας ομιλώντας για την Ανάσταση του Ιησού κάνει αναφορά στον 15ο Ψαλμό, παράβαλε Πράξεις ιγ' 34-37.
Επειδή οι Ιουδαίοι, οι σύγχρονοι του απόστολου Παύλου, ισχυρίζονταν ότι η φράση ουδέ δώσει τον όσιον σου ειδείν διαφθοράν αφορούσε τον Δαυίδ, ο Παύλος προβαίνει σε διευκρινίσεις λέγοντας ότι το σώμα του Δαυίδ γνώρισε διαφθορά ενώ του Ιησού δεν υπέστη καμία φθορά.
Δαυΐδ μὲν γὰρ ἰδίᾳ γενεᾷ ὑπηρετήσας τῇ τοῦ Θεοῦ βουλῇ ἐκοιμήθη καὶ προσετέθη πρὸς τοὺς πατέρας αὐτοῦ καὶ εἶδε διαφθοράν· ὃν δὲ ὁ Θεὸς ἤγειρεν, οὐκ εἶδε διαφθοράν. Πράξεις ιγ 36-37.
Γίνεται ολοφάνερο ότι οι εν λόγω αιρετικοί, οι δήθεν μελετητές και σπουδαστές των Γραφών διδάσκουν τα εντελώς αντίθετα από αυτά των Γραφών.

Ο 67ος Ψαλμός, 68ος κατά το Εβραϊκό, χαρακτηρίζεται από μια χάρη λυρικής μεγαλοπρέπειας, ποίημα πολεμικότατο, μεγαλοπρεπέστατο, επιβλητικότατο και σε κάποια σημεία κάπως δυσνόητο.
Ο Ισραηλιτικός λαός καθώς αποχωρίζονταν την σκλαβιά της Αιγύπτου, ένιωθε να πορεύεται μαζί του δια της ερήμου ο Θεός και να εκδηλώνει τρομερή μεγαλοπρέπεια αλλά και προστασία.
Με τέτοιο ισχυρό προστάτη δεν φοβάται τους εχθρούς. Στο θυσιαστήριο της Σιών θα εορτάσει ο λαός την συντριβή των εχθρών του, που σαν άγρια θηρία απειλούσαν να τον εξοντώσουν. Με τους πρώτους στίχους του Ψαλμού έχει λαμπρύνει η Εκκλησία μας την Πασχαλινή Θεία Λειτουργία.
Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν.
Εμείς εδώ θα ασχοληθούμε τον 19ο στίχο.
Σύμφωνα με τον Εβραϊκό κείμενο ο στίχος έχει ως εξής, ανέβηκες σε ύψος αιχμαλώτισες αιχμαλωσία έλαβες χαρίσματα για τους ανθρώπους, ακόμη και για τους απειθείς για να κατοικείς μεταξύ τους Γιάχ-Ελοχίμ.
Εδώ αναφέρεται ότι ο Γιάχ-Ελοχίμ ανέβηκε στο ύψος του ουρανού, αφού θριάμβευσε, αφού αιχμαλώτισε πλήθος αιχμαλώτων, έλαβε πλούσια δώρα και χαρίσματα για τους ανθρώπους ακόμη και για τους απειθείς, οι οποίοι εννοείται κάποια ώρα μετανοούν και γίνονται ευπειθείς.
Ο απόστολος Παύλος στην Προς Εφεσίους επιστολή του δ'7-11 ερμηνεύει αυτόν τον Ψαλμικό στίχο και μας λέγει ότι εδώ γίνετε λόγος για τον Ιησού Χριστό, ο οποίος πρώτα κατέβηκε στην Γη, κατέβηκε και μέχρι τον Άδη, αλλά έπειτα ανέβηκε πάνω από όλους τους ουρανούς και κατόπιν, προφανώς την ημέρα της Πεντηκοστής και εξής, σκόρπισε στους ανθρώπους τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Σε άλλους έδωσε το αποστολικό χάρισμα, σε άλλους το προφητικό, σε άλλους το διδακτικό, σε άλλους το ποιμαντικό και λοιπά.
Σύμφωνα με τον Ψαλμό ο Ιησούς είναι Ελοχίμ, δηλαδή Θεός. Αλλά είναι και Γιάχ.
Το Γιάχ αποτελεί σύντμηση του Γιαχβέ, πρόκειται για το ιερό όνομα του Θεού του Ισραήλ, το Τετραγράμματο με τα τέσσερα δηλαδή σύμφωνα, το ανεκφώνητο, που δεν επιτρεπόταν να το πάρουν στο στόμα τους οι Ισραηλίτες. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά λένε ότι Γιαχβέ είναι μόνο ο Πατήρ, αλλά εδώ φαίνεται ολοκάθαρα ότι Γιαχβέ είναι και ο Υιός. Οσάκις σε συζητήσεις με μάρτυρες του Ιεχωβά προβάλαμε αυτό το χωρίο ήταν σαν να τους βάλαμε σε ηλεκτρική καρέκλα. Το τρέμουν αυτό το Γαχβικό χωρίο που διακηρύσσει περίτρανα την Θεότητα του Υιού, την ισότητα του με τον Θεό Πατέρα.
Γιάχ είναι και ο Υιός, χαλελού-Γιάχ, αλληλούια, δηλαδή αινείτε τον Γιάχ, αινείτε τον Κύριο, τον Γιάχ Πατέρα αλλά και τον Γιάχ Υιό.

Ποιος έγραψε το Χριστός ανέστη ;

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος. 
Ο Δημιουργός είναι ο δημιουργός, αυτός μας δίδαξε το Χριστός ανέστη με την ανάσταση του την οποία προ-είπεν, έπειτα οι αγγελικές δυνάμεις την ομολογούν, οὐκ ἔστιν ὧδε ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε ή Χριστός ανέστη, και μετά ο άνθρωπος λαβαίνει την σκυτάλη στην ομολογία.
Αλλά θα πεις, κάποιος ευσεβής υμνογράφος της Εκκλησίας μας επέλεξε αυτές τις λέξεις. 
Μα μήπως το Άγιον Πνεύμα δεν είναι που δίνει και το χάρισμα της υμνογραφίας ; 
Είδες και εδώ πάλι ότι ο Κύριος μας παραδίδει τον ύμνο ως έχει ώστε να μην υπάρχει αταξία αλλά αρμονία και γλυκύτητα, όπως γλυκιά είναι και η ανάστασις του για το γένος μας, η οποία κατάργησε τον θάνατο ;
Ψάχνεις τον ποιητή του ύμνου, αλλά πες μου, θες κάτι ωφελιμότερο ;
Θέλεις και εσύ να γίνεις ποιητής αυτού του ύμνου ;
Ίσως παράδοξο σου φανεί, αν και ήδη υπάρχει μπορείς να τον συνθέσεις και εσύ.
Δέχεσαι εκ καρδίας τον Κύριο Ιησού, τον υπέρ ημών θανόντα και ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, κατὰ τὰς Γραφάς;  Αν ναι τότε λέγεις Χριστός ανέστη εκ νεκρών και παρόλο που ο ύμνος υπάρχει εκατοντάδες χρόνια γίνεσαι και εσύ δημιουργός του.
Γιατί η ομολογία αυτή όταν στην δώσουν και εσύ απλώς την επαναλάβεις με τα χείλια σου αν και σου παραδόθηκε γνήσια, κίβδηλη γίνεται και δεν υπάρχει.
Δεν έχει γραφτεί, ο λαός αυτός με πλησιάζει μόνο με το στόμα και με τιμά μόνο με τα χείλη η δε καρδιά του απέχει πολύ από εμένα; εγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν, καὶ τοῖς χείλεσίν με τιμᾷ ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ' ἐμοῦ;
Αλλά όταν βγει μέσα στην καρδιά σου αν και ήδη προϋπάρχει, πρώτη φορά λέγεται και γνήσια είναι. Απεριόριστη αξία δίνει ο Κύριος στον κάθε ένα μας ξεχωριστά, είναι ο ποιμήν ο καλός.
Ο κάθε ένας από μας είναι μοναδικός και μονάκριβος για Αυτόν, έτσι η ταπεινή και εκ καρδίας ομολογία της αναστάσεως του από τον κάθε ένα Χριστιανό είναι μοναδική και γνησία, τότε πρώτη φορά λέχθηκε το Χριστός ανέστη.
Ας ψάλλουμε λοιπόν εκ καρδίας, Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος.
Δηλαδή, ο Χριστός αναστήθηκε αφού κατέβηκε στον Άδη και δίδαξε και στους νεκρούς, καταπατώντας με τον φυσικό του θάνατο τον πνευματικό θάνατο και σε όσους βρίσκονταν σε τάφους, δηλαδή ήταν νεκροί είτε πνευματικά είτε σωματικά, χάρισε την ζωή. 
Πρέπει λοιπόν να λέμε το Χριστός Ανέστη με ευλάβεια και ταπείνωση αναλογιζόμενοι το μέγεθος της Θείας αγάπης και φιλανθρωπίας αλλά και με χαρά διότι η ανάσταση του Χριστού μας ανασήκωσε από τον τάφο και μας χάρισε την ζωή. Να έχουμε συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας μας και να γινόμαστε κήρυκες του Ευαγγελίου με τα λόγια μας αλλά και με την ζωή μας.

********************************************************

Άλλο ένα παράλογο και κωμικό της εταιρίας Σκοπιά.
Ο Θεός απομάκρυνε ! το σώμα του Ιησού, προφανώς δρώντας σαν ταχυδακτυλουργός ή καλύτερα ως νονός της νύχτας και αυτό..... εκπλήρωνε! όσα είχαν γραφτεί στην Βίβλο.
Η εταιρεία ενώ συνήθως στις παραπομπές που βάζει αναφέρει άσχετα χωρία, εδώ παρουσιάζει το Πράξεις 2,31 και κοροϊδεύει τους αδελφούς μας που την πίστεψαν μπροστά στα μάτια τους, πλασάροντας τους ότι δεν είδε διαφθορά το σώμα του Χριστού όχι επειδή αυτός αναστήθηκε, αλλά επειδή ο Ιεχωβά το.... απομάκρυνε πριν αποσυντεθεί !!
Αλλά τι διαφορετικό θα περίμενε κανείς από τον "Σκοπιανό" Ιεχωβά, έναν νονό της νύχτας;
Στην Σταύρωση πήρε τα λύτρα "και η απελευθέρωση ήταν τώρα διαθέσιμη ", μετά που έγινε ο φόνος "απομάκρυνε το σώμα" δηλαδή εξαφάνισε το πτώμα, ενώ σε λίγο, για την ακρίβεια κάθε τρεις και λίγο, η εταιρεία λέει ότι έρχεται στον Αρμαγεδδώνα και "θα βγάλει από την μέση" όσους δεν πίστεψαν τις εξωφρενικές μπουρδολογίες της.

Πράξεις 2,31: προϊδὼν ἐλάλησε περὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὅτι οὐ κατελείφθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ εἰς ᾅδου οὐδὲ ἡ σὰρξ αὐτοῦ εἶδε διαφθοράν.

Πράξεις 13, 35-37:  διὸ καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· οὐ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν. Δαυΐδ μὲν γὰρ ἰδίᾳ γενεᾷ ὑπηρετήσας τῇ τοῦ Θεοῦ βουλῇ ἐκοιμήθη καὶ προσετέθη πρὸς τοὺς πατέρας αὐτοῦ καὶ εἶδε διαφθοράν· ὃν δὲ ὁ Θεὸς ἤγειρεν, οὐκ εἶδε διαφθοράν.
Μετάφραση: Για αυτό και σε άλλον ψαλμό με το στόμα του Δαυίδ προφητεύει· Δε θα επιτρέψεις να δει την φθορά και αποσύνθεση του θανάτου ο Μεσσίας, ο αφοσιωμένος εντελώς σε εσένα. Η προφητεία αυτή δεν πραγματοποιήθηκε στον Δαυίδ, γιατί ο Δαυίδ αφού υπηρέτησε τους ανθρώπους της εποχής του, σύμφωνα με την θέληση του Θεού, πέθανε και προστέθηκε στους προγόνους του και είδε την αποσύνθεση του θανάτου. Ο Ιησούς όμως, τον οποίον ο Θεός ανάστησε εκ νεκρών δεν είδε αυτήν την φθορά και την αποσύνθεση.