Καθε αδικία "αρμόζει" σε μια δύναμη

Στα 13 χρόνια του αναλαμβάνει να βοηθήσει την οικογένεία του, δουλεύοντας μέσα σε άθλιες συνθήκες, σε ένα καπνοπωλείο της Πόλης. Τα μοναδικά του ρούχα έλιωσαν και ο πρώτος χειμώνας τον βρήκε να ξεπαγιάζει. Όταν ο γείτονάς του θα αναλάβει να καλύψει τις ανάγκες του, αγοράζοντάς  του παπούτσια και ρούχα, το αφεντικό του θα νομίσει ότι ο μικρός τον έκλεψε και θα τον ξυλοφορτώσει για ...παραδειγματισμό. Ο 13χρονος θα προσπαθήσει μάταια να δώσει εξηγήσεις. Η δικαιοσύνη θα αποδοθεί με την παρέμβαση του γείτονα που θα επιβεβαιώσει το αληθές..

Στα 40 του χρόνια βρίσκεται χειροτονημένος ήδη Αρχιμανδρίτης, με καθήκοντα ιεροκήρυκα, γραμματέα του Πατριαρχείου Αλεξάνδρειας και Πατριαρχικού Επιτρόπου στο Κάιρο και πολύ σύντομα, λόγω της σπουδαίας του δράσης, χειροτονείται Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Φθονεροί Πατριαρχικοί "αυλικοί", θορυβημένοι από την εξέλιξη και τις ικανότητες του Μητροπολίτη, αναλαμβάνουν να σπείρουν δηλητήριο στον Πατριάρχη, ότι δήθεν προετοιμάζει το έδαφος να γίνει ο ίδιος Πατριάρχης. Ο υπέργηρος Πατριάρχης Αλεξάνδρειας Σωφρόνιος πείθεται και παύει τον άλλοτε αγαπημένο του Μητροπολίτη από όλες τις θέσεις που κατείχε, εκδιώκοντάς τον στην Αθήνα.

Ο 44χρόνος Μητροπολίτης δεν θα πει τίποτα. Θα βρεθεί στην Αθήνα εντελώς αποδυναμωμένος και πένης, στερούμενος ακόμα και των απολύτως αναγκαίων, για περισσότερους από επτά μήνες. Για την ιστορία, οι τότε συκοφάντες του θα αισθανθούν την ικανοποίηση των αποτελεσμάτων της αδικίας τους για όσο χρόνο δίηρκησε η ζωή του υπερενενηκοντούτη Πατριάρχη Σωφρονίου, δηλαδή μόλις 9 χρόνια. Με την έλευση του διαδόχου του Φωτίου απομακρύνθηκαν όλοι, ένας προς έναν, σα να μην υπήρξαν ποτέ.

Ένα χρόνο αργότερα, μετά από σειρά δοκιμασιών, διορίζεται ως ιεροκήρυκας στην Εύβοια. Προσπάθησαν πάλι να σπιλώσουν το όνομά του νέοι "καλοθελητές", αλλά αυτή τη φορά η δύναμη του λόγου του, που είχε ήδη σμιλευτεί ακόμα πιο βαθιά από τις έως τότε είσαι βάρος του αδικίες, έγινε ο μεγαλύτερος υπερασπιστής του. Οι άνθρωποι της Εύβοιας τον αγάπησαν και τον αγκάλιασαν με όση θαλπωρή και εμπιστοσύνη δεν είχε λάβει όλα τα προηγούμενα χρόνια. 

Μικρή ανάσα.

Λίγο πριν τα 50 χρόνια του, καλείται να διευθύνει την Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή και στη θέση αυτή παραμένει επί 14 χρόνια. Ένα χρόνο σχεδόν μετά τον διορισμό του, η παλαιά συκοφαντία του Καΐρου αναβιώνει και γίνεται ακόμα χειρότερη. Το Υπουργειο "Εκκλησιαστικων και Δημόσιας Εκπαιδεύσεως" ζητά να μάθει επισήμως τους λόγους απομάκρυνσής του. Οι Πατριαρχικοί οφφικίαλοι συκοφάντες βρίσκουν ευκαιρία και προσθέτουν στις λοιπές συκοφαντίες τους, την ανηθικότητα. 

Ο Διευθυντής της Ριζαρείου ξεσπά... Με μία υποδειγματική από κάθε άποψη επιστολή του στον Πατριάρχη ζητά να μάθει "γιατί τόσο μένος", "γιατί τόση αδικία". Συνεχίζει να υπομένει. Η περιόδος προσφοράς του στη Ριζάρειο είναι από τις πιο γόνιμες της ζωής του.  Ανάσα μεγάλη Για εκείνον, μα και για κάθε τυχερό μαθητή του.

Στα 68 του χρόνια αποσπά την προφορική έγκριση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Θεόκλητου για την ίδρυση γυναικείου Μοναστηριού στην Αίγινα και ξεκινά την ανοικοδόμηση. Λίγο καιρό αργότερα ο ίδιος Αρχιεπίσκοπος τον καλεί σε απολογία γιατί ..."ίδρυσε το Μοναστήρι χωρίς την άδεια του"... Μια επίσκεψη και επαφή του Μητροπολίτη με την γεμάτη χαρισματα Καθηγουμένη Ξένη, θα αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη.

Στα 72 χρόνια του κατηγορείται από μητερα μοναχής που εγκαταβιώνει στο μοναστήρι της Αίγινας ότι έχει μετατρέψει τη Μονή σε άντρο ακολασίας. Αρχίζουν οι ανακρίσεις. Ο 72χρονος θα υπομείνει με σιωπή όλους τους εξευτελισμούς και τις απίστευτης κακότητας συμπεριφορές του -δύο σπιθαμών..., κυριολεκτικά και μεταφορικά- εισαγγελέα. Θα ζητήσει από τις μοναχές να τον υποδεχθούν με αγάπη και να τον ταΐσουν γιατί θα ήταν κουρασμένος από τη διαδρομή, την ίδια ώρα που εκείνος άπλωνε το χέρι του τραβώντας από τα γένια τον καταπονημένο πλέον από  τις αδικιες και τον ασκητισμο Γέροντα και βρίζοντάς τον με τα αισχρότερα λόγια -το ίδιο χέρι που δύο χρόνια αργότερα θα αναγκαστεί να ακρωτηριάσει λόγω του προχωρημένου καρκίνου που θα αντιμετωπίσει. Ο Γέροντας θα παραμείνει σιωπηλός. Ακόμα πιο σιωπηλός. 

***************

Κοντα στα μεσάνυχτα της 8ης προς την 9η Νοεμβρίου το 1920, ο πιο συκοφαντημένος Άγιος θα παραδώσει την ψυχή του στον Θεό, σε ένα δωμάτιο Γ´ θέσης (απορίας) στο 2ο όροφο του Αρεταίειου Νοσοκομείου, σε ηλικία 74 ετών.

Με ψυχή λεπτή και ανάλαφρη, από την αδικία και τη σιωπή. 

Για τους ίδιους λόγους, με ψυχή δυνατή. 

Όχι απλώς γιατί άντεξε σειρά απίστευτων αδικιών και αδιανόητων συκοφαντιών, από την αρχη ως το τέλος της ζωής του στη γη, αλλά κυρίως γιατί αναχώρησε χωρίς να αναζητήσει την δικαίωση των ανθρώπων (ανύπαρκτη άλλωστε έννοια, ατελής και αντιφατική από μόνη της).  

Η δήθεν "δικαίωση" που "αναζητήθηκε" ακόμα και από αυτό εδώ το κείμενο, σε κάθε τέλος παραγράφου, δεν αναζητήθηκε από τον ίδιο τον Άγιο Νεκταριο ποτέ, ακόμα κι αν στο τέλος ήρθε ξεκάθαρη και ηχηρή με την αγιοποίηση του και τη "συγγνώμη" του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Κατά έναν μυστήριο τρόπο, είναι ξεκάθαρο και στην πιο απαίδευτη ψυχή πως έζησε βαθιά δικαιωμένος καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του. Απλώς και μόνο φέροντας αυτή την βαθιά, σοφή και αρχαία δύναμη ψυχής, τη γνήσια άναρχη θεϊκή φλόγα, που ήταν πασίδηλη, ξεκάθαρη, ευδιάκριτη και αυταπόδεικτη απέναντι σε οποιονδήποτε είχε την ευκαιρία να τον γνωρίσει. Αυτή βάθαινε εξ αρχής τον λόγο του, ήδη από τα παιδικά του χρόνια. Κι αυτή όριζε την διαφορετική παρουσία του. Συκοφαντήθηκε, μα επί της ουσίας ποτέ μέσα του βαθιά δεν έφτασε καμία "ανθρώπινη αδικία" να τον αγγίξει. Κι έτσι ποτέ δεν αδικήθηκε. 

Η παρουσία του δεν ήταν παρά η λυδία λίθος που αποκάλυπτε το κάρβουνο και το διαμάντι των γύρω του.

Νεκταρία Καραντζή