Προέλευση: http://www.geocities.com/lelefty/Russians.htm
Ὅσιοι
Ὅσιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ
Ὅσιος Σιλουανὸς Ἀθωνίτης
Γέροντες μὲ ἀλφαβητικὴ σειρά:
Ἀββᾶς Ναζάριος
Γέροντας Ἱλαρίων
Γέροντας Σωφρόνιος
Πάτερ Ἀρσένιος
Πάτερ Νικόλαος Πεκατῶρος
Στάρετς Ἀντώνιος
Στάρετς Βαρσανούφιος
Στάρετς Ζαχαρίας
Στάρετς Μπόρις Χόλτσεφ
Στάρετς Σαμψὼν Σίβερς
Ἄλλοι Ρῶσσοι Γέροντες
Ὁσίου Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ
«Χριστὸς Ἀνέστη, χαρά μου!».
«Ὅτε ἐλάλουν ἐκ τοῦ νοός μου συνέβαινον σφάλματα».
«Νηστεία δὲν εἶναι μόνο νὰ τρώῃ κανεὶς ἀραιά, ἀλλὰ καὶ νὰ τρώῃ λίγο. Δὲν εἶναι φρόνιμο αὐτὸς ποὺ νηστεύει, νὰ περιμένῃ μὲ ἀνυπομονησία τὴν ὥρα τοῦ γεύματος καὶ νὰ ρίχνεται μὲ βουλημία – σωματικὴ καὶ πνευματικὴ στὸ φαγητό. Ἡ ἀληθινὴ νηστεία ἐξ ἄλλου δὲν εἶναι μόνο στὸ νὰ δαμάζῃ κανεὶς τὸ σῶμα του, ἀλλὰ καὶ στὸ νὰ στερῆται, προκειμένου νὰ δώσῃ ψωμὶ σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ δὲν ἔχει.»
«Ἀπόκτησε τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη καὶ χιλιάδες θὰ βροῦν κοντά σου τὴ σωτηρία».
«Ἂν εἶσαι σωστὸς χριστιανός, χιλιάδες ἄνθρωποι γύρω σου – βλέποντάς σε θὰ σωθοῦν.»
«Ἂς μὴν ἀκολουθοῦμε τὸ δρόμο τῆς ἀπογοητεύσεως, διακήρυττε, κτυπώντας χαρούμενα τὸ πόδι του στὸ ἔδαφος. Ὁ Χριστὸς τὰ νίκησε ὅλα. Ἀνέστησε τὸν Ἀδάμ. Ἔδωσε πάλι στὴν Εὔα τὴν ἀξιοπρέπειά της. Ἐθανάτωσε τὸν θάνατο».
«Γιατί ζῇς χωρισμένος ἀπὸ τὴν γυναῖκα σου; Πήγαινε γρήγορα νὰ τὴν ξαναβρῇς. Πήγαινε.» (Σὲ ἄνδρα ποὺ ζοῦσε χωρισμένος ἀπὸ τὴ γυναῖκα του).
«Ἐὰν πιστεύῃς, χαρά μου, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι...»
«Ἡ ζωή μας, μπορεῖ νὰ συγκριθῆ μὲ μία λαμπάδα καμωμένη ἀπὸ κερὶ καὶ φυτίλι, ποὺ καίει μὲ μία φλόγα ποὺ ἐμεῖς ἀνάψαμε. Τὸ κερὶ – εἶναι ἡ πίστη μας. Τὸ φυτίλι ἡ ἐλπίδα μας. Καὶ ἡ φλόγα – ἡ ἀγάπη ποὺ ἑνώνει τὴν πίστη μαζὶ μὲ τὴν ἐλπίδα, ὅπως τὸ κερὶ καὶ τὸ φυτίλι καῖνε μαζὶ μὲ ἀποτέλεσμα τὴ φωτιά. Ἕνα κερὶ κακῆς ποιότητας βγάζει, ὅταν τὸ ἀνάβῃς καὶ ὅταν τὸ σβήνῃς, μία ἄσχημη μυρωδιά. Ὅμοια εἶναι καὶ ἡ ζωὴ ἑνὸς ἁμαρτωλοῦ...».
«Τὸ πᾶν εἶναι ν᾿ ἀποφασίσεις κάτι. Ἡ ἀπόφαση εἶναι ἡ ἀρχή.»
^
Ὁσίου Σιλουανοῦ Ἀθωνίτου
«Κράτα τὸν νοῦ σου στὸν ᾅδη καὶ μὴ ἀπελπίζου»
Ὁ Κύριος κελεύει ἡμᾶς νὰ ἀγαπῶμεν Αὐτὸν ἐξ ὅλης ψυχῆς, ἀλλὰ πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγαπᾷς Ἐκεῖνον τὸν Ὁποῖον οὐδέποτε εἶδες, καὶ πῶς νὰ μάθεις αὐτὴν τὴν ἀγάπην; Ὁ Κύριος γνωρίζεται ἐκ τῆς ἐνεργείας Αὐτοῦ εἰς τὴν ψυχήν. Ὅταν ὁ Κύριος ἐπισκεφθεῖ αὐτήν, ἡ ψυχὴ γνωρίζει ὅτι ἦτο ὁ προσφιλὴς Ἐπισκέπτης καὶ ἀνεχώρησεν, ἡ δὲ ψυχῇ ἐπιθυμεῖ καὶ ἀναζητεῖ Αὐτὸν μετὰ δακρύων: «Ποῦ ἐκρύβης, Φῶς μου; Ποῦ εἶσαι χαρά μου; Τὰ ἴχνη Σου εὐωδιάζουν ἐν τῇ ψυχῇ μου, ἀλλὰ Σὺ ἀπῆλθες, καὶ ἡ ψυχή μου Σὲ ποθεῖ, καὶ ἠκηδίασεν ἡ καρδία μου καὶ θλίβεται, καὶ οὐδὲν πλέον χαροποιεῖ ἐμέ, διότι ἐπίκρανα τὸν Κύριον, καὶ Αὐτὸς ἐκρύβη ἀπ᾿ ἐμοῦ».
Ἐὰν ἤμεθα ἁπλοὶ ὡς τὰ παιδία, ὁ Κύριος θὰ ἐδείκνυεν εἰς ἡμᾶς τὸν παράδεισον, θὰ ἐβλέπομεν Αὐτὸν ἐν τῇ δόξῃ τῶν Χερουβὶμ καὶ τῶν Σεραφὶμ καὶ πασῶν τῶν ἐπουρανίων δυνάμεων καὶ τῶν Ἁγίων. Ἀλλὰ δὲν εἴμεθα ταπεινοί, καὶ διὰ τοῦτο βασανίζομεν καὶ ἑαυτοὺς καὶ τοὺς ἄλλους, ὅσοι ζοῦν μεθ᾿ ἡμῶν.
Ἐκ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἀδελφὸν ἔρχεται ἡ χάρις, καὶ διὰ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἀδελφὸν φυλάττεται. Ἐὰν ὅμως δὲν ἀγαπῶμεν τὸν ἀδελφόν, τότε καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν ἔρχεται εἰς τὴν ψυχήν, ἕνεκα τῆς κατακρίσεως ἢ τοῦ μίσους πρὸς τὸν ἀδελφόν.
Ὤ, πόσον πρέπει νὰ ἱκετεύωμεν τὸν Κύριον, ἵνα δώσει εἰς τὴν ψυχὴν τὸ ταπεινὸν Ἅγιον Πνεῦμα! Ἡ ταπεινὴ ψυχὴ ἔχει μεγάλην ἀνάπαυσιν, ἡ ὑπερήφανος ὅμως βασανίζει ἡ ἰδία ἑαυτήν. Ὁ ὑπερήφανος δὲν γνωρίζει τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ εὑρίσκεται μακρὰν Αὐτοῦ. Ὑπερηφανεύεται ὅτι εἶναι πλούσιος ἢ ἐπιστήμων ἢ ἔνδοξος, ἀλλὰ δὲν γνωρίζει τὸ ἔσχατον τῆς πενίας καὶ τῆς ἀπωλείας αὐτοῦ, διότι τὸν Θεὸν δὲν ἐγνώρισεν. Ὅστις ὅμως ἀγωνίζεται κατὰ τῆς ὑπερηφανίας, εἰς αὐτὸν ὁ Κύριος γίνεται βοηθός, ἵνα νικήσῃ τοῦτο τὸ πάθος.
Φαίνεται εἰς πολλοὺς ὅτι οἱ Ἁγίοι εἶναι μακρὰν ἀφ᾿ ἡμῶν. Ἀλλὰ εἶναι μακρὰν ἐκείνων οἵτινες φυλάττουν τὰς ἐντολὰς τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔχουν τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἐπικαλεῖσθε μετὰ πίστεως τὴν Θεοτόκον καὶ τοὺς Ἁγίους. Οὗτοι ἀκούουν τῶν προσευχῶν ἡμῶν καὶ γνωρίζουν καὶ τοὺς διαλογισμοὺς ἡμῶν.
Οἱ Ἅγιοι ἀκούουν τῶν προσευχῶν ἡμῶν καὶ ἔχουν ἀπὸ Θεοῦ τὴν δύναμιν, ἵνα βοηθοῦν ἡμᾶς. Τοῦτο εἶναι γνωστὸ εἰς ὅλον τὸ γένος τῶν χριστιανῶν.
Ἐὰν ζητῇς ὅπως ὁ νοῦς σου προσεύχηται ἡνωμένος μετὰ τῆς καρδίας, καὶ δὲν ἐπιτυγχάνῃς τούτου, τότε λέγε τὴν προσευχὴν διὰ τοῦ στόματος καὶ κράτει τὸν νοῦν ἐν ταῖς λέξεσι τῆς προσευχῆς, ὡς διδάσκει ἡ «Κλῖμαξ». Ἐν καιρῷ ὁ Κύριος θὰ δώσῃ εἰς σὲ καὶ τὴν καρδιακὴν προσευχήν, ἄνευ λογισμῶν, καὶ θὰ προσεύχησαι ἀβιάστως.
Ὁ Κύριος ἔδωκεν εἰς ἡμᾶς τὴν ἐντολὴν νὰ ἀγαπῶμεν τὸν Θεὸν ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς. Ἀλλ᾿ ἄνευ προσευχῆς πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἀγαπᾷς; Διὰ τοῦτο ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου ὀφείλουν πάντοτε νὰ εἶναι ἐλεύθεροι διὰ προσευχήν.
Παρομοίαν ἀναζήτησιν τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, διὰ τῆς ἀμέσου ἐν προσευχῇ στροφῆς πρὸς Αὐτόν, ἰδίως ἐν καιρῷ ἀνάγκης ἢ θλίψεως, ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν κατάστασιν περὶ τῆς ὁποίας ὁμιλεῖ ὁ Γέρων: «Ἀκούει ἐντὸς τῆς ψυχῆς αὐτοῦ ἀπάντησιν ἐκ τοῦ Θεοῦ καὶ διδάσκεται καὶ κατανοῇ τὴν χειραγωγίαν Αὐτοῦ... Οὕτως οἱ πάντες πρέπει νὰ μανθάνωμεν νὰ ἀναγνωρίζωμεν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, διότι, ἂν δὲν μανθάνωμεν, ποτὲ δὲν θὰ γνωρίσωμεν αὐτὴν τὴν ὁδόν».
1. Ἡ γνῶσις τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ εἶναι δυνατὴ διὰ διαφόρων ὁδῶν. Μία ἐξ αὐτῶν εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, αἱ ἐντολαὶ τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλ᾿ ἐν ταῖς εὐαγγελικαῖς ἐντολαῖς, παρὰ τὴν τελειότηταν αὐτῶν ἢ μάλον λόγῳ τῆς τελειότητος αὐτῶν, τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται εἰς τὴν τελικὴν γενικὴν αὐτοῦ ἔννοιαν, καὶ ὁ ἄνθρωπος εἰς τὴν ζωὴν αὐτοῦ, ἀντιμέτωπος πρὸς ἀτελείωτον ποικιλίαν περιστάσεων, συχνάκις δὲν γνωρίζει πὼς πρέπει νὰ ἐνεργήσῃ, ἵνα εὑρεθῇ ἡ πρᾶξις αὐτοῦ ἐντὸς τοῦ ρεύματος τοῦ Θείου θελήματος.
