Τι κρίμα! Τίποτα απ' αυτά τα θαυμάσια που γράφουν οι "αντι-Οικουμενιστές" του Πειραιώς δεν τήρησαν και δεν τηρούν, ούτε ΜΕΤΑ την ΛΗΣΤΡΙΚΗ Κολυμπάριο Σύνοδο!

Ο Αντιπαπικός Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

και το Φιλοπαπικό

παραλήρημα των οικουμενιστών

Εν Πειραιεί 26-3-2013 

Πρωτ. Άγγελος Αγγελακόπουλος 

εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Πολύ εύστοχα και θεόπνευστα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, Ορθόδοξος Εκκλησία μας προβάλει την Β΄ Κυριακή των Νηστειών, για δεύτερη φορά την μορφή του εν αγίοις Πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, του κήρυκος της Χάριτος και θεατού του ακτίστου Φωτός. Πρώτη φορά η μνήμη του, η κοίμησή του εορτάζεται στις 14 Νοεμβρίου. Την τοποθέτησε, μάλιστα, μετά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, γιατί, κατά κάποιο τρόπο, αυτή η Κυριακή είναι η δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας. Και εάν θέλαμε πολύ περιληπτικά να διευκρινίσουμε για ποιόν λόγο η Εκκλησία μας τοποθέτησε αυτή την δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας, μπορούμε να πούμε ότι την προηγουμένη Κυριακή, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, η Εκκλησία μας απέφυγε τον κίνδυνο του εξανατολισμού, δηλ. των αιρέσεων από την Ανατολή, από ιουδαϊκές και ισλαμικές επιρροές. Είναι γνωστό ότι η αίρεση της εικονομαχίας είχε τις ρίζες της στον Ισλαμισμό και τον Ιουδαϊσμό, οι οποίες είναι ανεικονικές θρησκείες, δηλ. δεν έχουν εικόνες. Και αυτή τη μανία τους εναντίον των αγίων εικόνων προσπάθησαν να την περάσουν και μέσα στην πίστη μας, την αγία Ορθοδοξία. Όμως, οι άγιοι Πατέρες, αγωνιζόμενοι εναντίον των
χριστιανοκατηγόρων εικονομάχων, το απέτρεψαν αυτό και έτσι αποφεύχθηκε ο εξανατολισμός της Ορθοδοξίας, δηλ. το να μας παρασύρει η Ανατολή, οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι.

Με την δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας και με τους ησυχαστικές συνόδους του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά τον 14ο αιώ., οι οποίες αποτελούν την Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο, αποφεύχθηκε τώρα όχι ο εξανατολισμός, αλλά ο εκδυτικισμός, ο εκλατινισμός, η φραγκοποίηση της Ορθοδοξίας, τον οποίο εκπροσωπούσε ο εκ της Δύσεως ερχόμενος, επηρμένος, υπερήφανος, αιρετικός και αναθεματισμένος από την Εκκλησία μας, διά του Συνοδικού της Ορθοδοξίας, Βαρλαάμ ο Καλαβρός.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος μαζί με τον Μ. Φώτιο Κων/λεως και τον άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό αποτελούν τους νέους τρεις Ιεράρχες, τους ονομαζομένους αντίπαπες και παπομάστιγες, ήλεγξε σφοδρότατα και αυστηρότατα στο πρόσωπο του Βαρλαάμ την παναίρεση του Παπισμού και όλες τις καινοτομίες, τους νεωτερισμούς, τις παραχαράξεις, τις διαστρεβλώσεις και αιρέσεις της Δύσεως επί της άπαξ παραδοθείσης πίστεως. Γι’αυτό καί μέχρι τις ημέρες μας οι αιρετικοί Λατίνοι αποστρέφονται και μισούν τον άγιο Γρηγόριο˙ δεν τον θεωρούν άγιο, αλλά αντιθέτως «αιρετικό»!!! Φρίττουν και τρέμουν μόνο στο άκουσμα του αγίου ονόματός του!

Στο έργο του «Λόγος αποδεικτικός περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος» λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς˙ «Πάλιν ο δεινός και αρχέκακος όφις την εαυτού κεφαλήν καθ’ημών διαίρων, υποψυθιρίζει τα της αληθείας αντίθετα»[1]. «Πάλι ο πρωταίτιος του κακού όφις, ο διάβολος, σηκώνοντας την κεφαλή του εναντίον μας, υποψυθιρίζει τα αντίθετα προς την αλήθεία». Και παρακάτω, αφού λέει ότι αυτός ο διάβολος είναι, που παρεκίνησε τους Αρείους, τους Απολλιναρίους, τους Ευνομοίους και Μακεδονίους και πολλούς ετέρους αιρετικούς, «ούτος τοίνυν ο νοητός και διά τούτο μάλλον επάρατος όφις, το πρώτον και μέσον και τελευταίον κακόν», «αυτός, λοιπόν, ο νοερός και γι’αυτό περισσότερο καταραμένος διάβολος, που είναι το πρώτο και μεσαίο και το τελευταίο κακό», «μηδαμώς επιλελησμένος της οικείας κακοτεχνίας», «δεν ξέχασε καθόλου την κακοτεχνία του, το κακό έργο του», «διά των αυτώ πειθηνίων Λατίνων, περί Θεου καινάς εισφέρει φωνάς»[2], «με τους λατίνους, που είναι πειθήνια όργανά του, εισαγάγει καινούργιες φωνές σχετικά με τον Θεό». Ήδη ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει αυτό, που αργότερα θα πει ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ότι ο πάπας είναι αντίχριστος. «Τον πάπα να καταράσθε, γιατί αυτός θα είναι η αιτία όλων των κακών (της Ορθοδόξου πίστεως)».

Στη συνέχεια ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αναφερόμενος στην βλάσφημη διδασκαλία του Παπισμού περί της και εκ του Υιού εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, του Filioque, λέει˙ «Ην ουν άρα των διακιοτάτων μηδέ λόγου αξιούν υμάς, ει μη του προστιθέναι τω ιερώ συμβόλω παύσησθε˙ της δε παρ’ημών προσθήκης παρ’ υμών εκβεβλημένης πρότερον, έπειτα ζητείν, ει και εκ του Υιού ή ουχί και εκ του Υιού το Πνεύμα το Άγιον, και το αναφανέν τοις θεοφόροις συνδοκούν κυρούν»[3]. «Δικαιότατο βεβαίως θα ήταν να μην σας αξιώσουμε ούτε συζητήσεως, αν δεν σταματήσετε να προσθέτετε στο ιερό σύμβολο. Όταν η προσθήκη σας αφαιρεθεί πρώτα από’σας, έπειτα να συζητήσουμε, εάν το Άγιον Πνεύμα προέρχεται και εκ του Υιού ή όχι και εκ του Υιού, και να επικυρώσουμε ό,τι φανεί ότι συμφωνεί με την γνώμη των θεοφόρων πατέρων». Ποτέ, λοιπόν, δεν θα σας δεχθούμε σε κοινωνία τους λατίνους, τούς παπικούς, μέχρις ότου σταματήσετε να λέτε ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού. Μέχρις ότου εξακολουθείτε να έχετε το Filioque, να λέτε δηλ. ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού, και να έχετε αλλοιώσει την διδασκαλία του Χριστού και των αγίων και Οικουμενικών Συνόδων, δεν θα σας δεχθούμε σε εκκλησιαστική κοινωνία. Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, λοιπόν, προϋπόθεση του διαλόγου με τους λατίνους είναι η αφαίρεση εκ μέρους τους της παράνομης προσθήκης του Filioque από το Σύμβολο της Πίστεως. Σε άλλο σημείο ξεκαθαρίζει ο άγιος Γρηγόριος ότι πίσω από την προσθήκη Filioque, κρύβεται μια καινή εκκλησιολογική αρχή, δηλ. «η του περιόντος πάπα περιωπή»[4], δηλ. το εωσφορικό πρωτείο και το αλάθητο, το να νομοθετεί αυτός μόνος σαν άλλος θεός επί γης ό,τι αυτός κρίνει σωστό, διαστρεβλώνοντας, διαστρέφοντας, παραμελώντας και περιθωριοποιώντας ακόμη και τα ίδια τα λόγια του Χριστού.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς καταδίκασε, με την Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο[5], τις παπικές αιρέσεις περί κτιστών ενεργειών του Θεού και περί κτιστού Θαβωρίου Φωτός, διδάσκοντας ότι ο Θεός έχει ουσία και ενέργειες, οι οποίες είναι και οι δύο άκτιστες. Η άκτιστη ουσία του Θεού είναι αμέθεκτη, ενώ οι άκτιστες ενέργειές Του είναι μεθεκτές. Παραλλήλως, το Θαβώριον Φως, το Φως της Μεταμορφώσεως είναι Φως της Θεότητος και συνεπώς άκτιστο.

Πολύ χαρακτηριστικός είναι ο λόγος του αγίου Γρηγορίου, ο οποίος στην «προς τον ευλαβέστατον μοναχόν κυρ Διονύσιον»[6] επιστολή του γράφει ότι το τρίτο είδος της αθεΐας είναι η σιωπή περί των δογμάτων, απορρίπτοντας έτσι κάθε είδος εφησυχασμού και σιωπής εν καιρώ κινδυνευούσης της πίστεως.

Και ενώ θα περίμενε κανείς οι ταγοί της Ορθοδόξου Εκκλησίας να εκμεταλλευθούν αυτόν τον αντιαιρετικό πατερικό θησαυρό και να αποδοθούν σε ομοίους αγώνες, ακολουθώντας ταπεινά τα βήματα, που χάραξαν οι άγιοι πατέρες, όπως ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, και να οδηγήσουν τους αιρετικούς σε μετάνοια, επιστροφή και εγκεντρισμό στην αγία Ορθοδοξία, δυστυχώς μια αθεολόγητη ομάδα πατριαρχών, αρχιεπισκόπων, αρχιερέων και λαϊκών «θεολόγων» όχι μόνο μεριμνά και τυρβάζει περί πολλά άλλα, αλλά πράττει τα εκ διαμέτρου αντίθετα προς όσα εντέλλεται ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, οι άγιοι Απόστολοι, οι άγιοι Πατέρες, η Αγία Γραφή, οι Ιεροί Κανόνες και γενικά η ιερά παράδοση της Εκκλησίας μας. Όλοι μας έχουμε καταστεί μάρτυρες αυτής της αποστασίας των τελευταίων ετών, παρακολουθώντας τις συνεχώς πυκνούμενες επισκέψεις μεταξύ αιρετικών και Ορθοδόξων, τους εναγκαλισμούς, τις συμπροσευχές, την αναγνώριση των αιρέσεων ως δήθεν «Εκκλησιών», την υπογραφή κοινών αντορθοδόξων κειμένων και άλλες παρόμοιες αντορθόδοξες ενέργειες, με αποκορύφωση το απαράμιλλο φιλοπαπικό παραλήρημα των οικουμενιστών πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων με αφορμή την εκλογή και «ενθρόνιση» του νέου πάπα Φραγκίσκου στις 19 Μαρτίου του 2013.

Καθόλου τυχαίο δεν φαίνεται να είναι το γεγονός ότι ο νυν Πάπας επέλεξε το όνομα του «αγίου», κατά τους παπικούς και όχι κατά τους Ορθοδόξους, Φραγκίσκου της Ασίζης. Για όσους γνωρίζουν, η Ασίζη είναι ο τόπος όπου γίνονται οι πανθρησκειακές συναντήσεις. Ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β' τόλμησε να συγκαλέσει την Α' εν Ασίζη πανθρησκειακή σύνοδο (1986), όπου συμπροσευχήθηκαν στον ίδιο ψεύτικο Θεό όλοι οι εκεί συμπαραστάντες ετερόθρησκοι και ετερόδοξοι. Το Βατικανό και τον πάπα ακολούθησαν στη συνέχεια το λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και δικοί μας εκκλησιαστικοί ηγέτες. Η πιο πρόσφατη ήταν η πανθρησκειακή συνάντηση της Ασίζης τον Οκτώβριο του 2010, που συνεκάλεσε ο πρώην πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, στην οποία συμμετείχε συμπροσευχόμενος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος. Επομένως, και ο νυν πάπας Φραγκίσκος τάσσεται υπέρ του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας.

Ὅπως ἀπεκάλυψε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, «ὁ καταληψίας τοῦ πρεσβυγενοῦς Θρόνου τῆς παλαιᾶς Ρώμης κ. Φραγκίσκος εἷναι ἐκλεκτός τοῦ ἀξιοτίμου κ. Ντέϊβιντ Ροκφέλερ, ἱδρυτοῦ τοῦ Μουσείου Ροκφέλερ τοῦ Τέλ-Ἀβίβ, πού κατ’ ἔτος «δωρίζει» εἰς ἡμᾶς τά κατασκευασμένα ντοκυμαντέρς μέ τά χαλκευμένα καί ψευδῆ στοιχεῖα περί τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ ἀληθοῦς Μεσσίου Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἱδρυτοῦ τῆς τριμεροῦς ἐπιτροπῆς, εἰς τόν ὁποῖον ἐπεδόθη καί τό «δακτύλιον τοῦ ἁλιέως» ὡς δῆθεν διαδόχου τοῦ δῆθεν «πρίγκηπος» τοῦ κολεγίου τῶν Ἀποστόλων, Ἀποστόλου Πέτρου»[7]. Δηλ. ο «ταπεινός, απλός, υπηρέτης των πτωχῶν και κοινωνικός» κ. Φραγκίσκος δέχεται ότι είναι διάδοχος του Απ. Πέτρου και επιμένει αμετανοήτως στο εωσφορικό πρωτείο του. Επίσης, ο κ. Φραγκίσκος το 2012 στο Μπουένος Άιρες (Αργεντινή) ως ο τότε Παπικός Αρχιεπίσκοπος Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο συμμετείχε στον εορτασμό του Χανουκά (Hanukkah)[8].

Αὐτό, τό ὁποῖο πρέπει νά ἐπισημανθεῖ, εἶναι ὅτι οὐσιαστικῶς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δέν συνεχάρη τόν νέο πάπα Φραγκίσκο ἐπί τῆ ἐκλογῆ του, οὔτε ἐκπροσωπήθηκε στήν «ἐνθρόνισή» του, ἀπό πλευρᾶς κυρίως τῶν ἐπιλεγέντων ἐκπροσώπων. Παρ’ όλο που εστάλησαν επιστολές συγχαρητηρίων για την εκλογή του (Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρος, Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης, Πατριάρχης Μόσχας κ. Κύριλλος, Πατριάρχης Σερβίας κ. Ειρηναίος, Πατριάρχης Ρουμανίας κ. Δανιήλ, Μακ. Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος, Μακ. Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος Β΄)[9], μέσω των οποίων όλως διόλου αθεολογήτως εκλήθη ο αιρεσιάρχης πάπας «αγαπητός αδελφός και αγιώτατος επίσκοπος Ρώμης», στον οποίο εδόθη ο «άγιος ασπασμός εν Χριστώ», η εκπεσούσα Ρώμη εκλήθη «Αποστολική Έδρα και αποστολικός θρόνος», η αίρεση του Παπισμού εκλήθη «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και αδελφή εκκλησία», με την οποία θα πρέπει να υπάρξει «κοινή χριστιανική μαρτυρία στον κόσμο» και «προαγωγή του διαλόγου υπέρ της ενώσεως των δύο Εκκλησιών». Παρ’όλο που στην «ενθρόνιση» παρέστη σέ ἐπίπεδο ἐπισκόπων ἡ γνωστή ὁμάδα τῶν σχεδόν αμετανοήτων οικουμενιστῶν ἱεραρχῶν (Οικουμενικός Πατριάρχης κ.Βαρθολομαῖος, ο οποίος παρεκτράπη για μια ακόμη φορά σε θέματα πίστεως, σημειώνοντας μια ακόμη θλιβερότατη πρωτειά, διότι για πρώτη φορά στην ιστορία μετά το σχίσμα του 1054 παραβρέθηκε Οικουμενικός Πατριάρχης σε «ενθρόνιση» πάπα[10], και ο οποίος συμμετείχε συμπροσευχόμενος στην παπική «λειτουργία», έδωσε τον λειτουργικό ασπασμό της αγάπης στον πάπα, ανεχόμενος και σιωπώντας στην απροκάλυπτη παρουσία Ουνίτου διακόνου, ο οποίος διάβασε το Ευαγγέλιο στα ελληνικά, Σεβ. Μητρ. Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας, ο οποίος ασπάσθηκε το χέρι του πάπα Φραγκίσκου[11], παίρνοντας την «ευλογία» του ή μάλλον την αλογία του, για να συνεχίσει να επιτελεί το οικουμενιστικό του έργο, Σεβ. Μητρ. Μπουένος Άιρες κ. Ταράσιος, Σεβ. Μητρ. Ιταλίας κ. Γεννάδιος Σεβ. Μητρ. Γαλλίας κ. Εμμανουήλ, Σεβ. Μητρ. Ζιμπάμπουε και Αγκόλας κ. Σεραφείμ (Πατριαρχείο Αλεξανδρείας), Σεβ. Μητρ. Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίων Αλφέγιεφ (Πατριαρχείο Μόσχας), Σεβ. Μητρ. Μαυροβουνίου και Παραθαλασσίας κ. Αμφιλόχιος (Πατριαρχείο Σερβίας), Σεβ. Μητρ. Κόρτσεν Ιωάννης (Εκκλησία της Αλβανίας), Σεβ. Μητρ. Μπορίσπολ κ. Αντώνιος, (Καγκελάριος της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας), Σεβ. Μητρ. Θεοδοσίας και Κερτς κ. Πλάτων, Σεβ. Μητρ. Κύκκου κ. Νικηφόρος, Σεβ. Μητρ. Ταμασού κ. Ησαΐας (Εκκλησία Κύπρου), Σεβ. Μητρ. Κορίνθου κ. Διονύσιος (Εκκλησία της Ελλάδος) )[12], οι οποίοι του προσέφεραν δώρα και ασπασμούς και χειροφιλήματα και υποκλίσεις και καλά λόγια, εντούτοις η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Ορθόδοξος Εκκλησία του Χριστού δεν ήταν παρούσα, αλλά απουσίαζε, δεν συνεχάρη, αλλά λυπήθηκε. Κι αυτό, γιατί τό κοινό γνώρισμα ὅλων των παραπάνω πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων είναι ὅτι είναι ὑποστηρικτές καί στυλοβάτες τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι, λοιπόν, δυνατόν νά ἐμφανίζεται αὐτή ἡ ὁμάδα τῶν πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και αρχιερέων ὅτι ἐκπροσωπεῖ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων, τούς ὁποίους ἀσεβῶς καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ καταργοῦν με τήν μεταπατερική αἵρεση καί μέ τόν διαχριστιανικό καί διαθρησκειακό συγκρητιστικό Οικουμενισμό[13];

Επιπροσθέτως, ποιός ἐξουσιοδότησε τους ανωτέρω πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και αρχιερείς να μεταβούν στη Ρώμη και να προβούν στις παραπάνω απαράδεκτες ενέργειες; Ποιά πανορθόδοξη σύνοδος ενέκρινε την προσευχητική συμμετοχή τους στον πανθρησκειακό συρφετό του Βατικανού; Βεβαίως καμμία. Μήπως είχαν την συγκατάθεση του πληρώματος της Εκκλησίας, του πιστού και δογματικά ευαίσθητου λαού του Θεού; Βεβαίως όχι. Επομένως, όλα τα ανωτέρω έγιναν αντικανονικώς και μονομερώς, διότι δεν ήταν έκφραση βουλήσεως όλων των Πατριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών ούτε του λαού του Θεού. Πολύ δε περισσότερο δεν ήταν έκφραση βουλήσεως των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων των Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Αλλά, και αυτή ακόμη η βούληση των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων δεν πρέπει να είναι αυθαίρετη. Θα έπρεπε οι Ιεραρχίες των Εκκλησιών, πριν πάρουν μια τέτοια απόφαση, να εξετάσουν, εάν ήρθησαν τα αίτια, που καθιστούν τον Παπισμό αιρετική παρασυναγωγή και τον Πάπα αιρεσιάρχη. Εάν δηλαδή οι αιρετικοί παπικοί αποκήρυξαν τις αιρετικές τους διδασκαλίες, ιδίως το Filioque, το πρωτείο εξουσίας, το αλάθητο του Πάπα και την δαιμονική και επάρατη Ουνία, και επανήλθαν στην Ορθόδοξο πίστη, πράγμα που δεν συμβαίνει. Τέλος, μια τέτοια απόφαση θα έπρεπε να είναι κατά πάντα σύμφωνη με την εν γένει Ιεροκανονική και Αγιοπατερική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Εάν ίσχυαν οι παραπάνω προϋποθέσεις, τότε και μόνον τότε ας είχαν κοινωνία με τον πάπα Ρώμης.

Το ενσυνείδητο ορθόδοξο πλήρωμα της Εκκλησίας μας λυπάται βαθύτατα, αγωνιά και οργίζεται για την καταστρατήγηση της Ορθοδόξου διδασκαλίας και θεολογίας εκ μέρους των οικουμενιστών.

Σε όλους αυτούς τους σχεδόν αμετανοήτους Οικουμενιστές απευθύνεται ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όπως απευθύνθηκε άλλοτε εν ζωή με γράμμα του προς τον πατριάρχη Αντιοχείας κυρό Ιγνάτιο, και τους απαντά : «Οι της του Χριστού Εκκλησίας, της αληθείας εισί˙ και οι μη της αληθείας όντες, ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί»[14], δηλ. «αυτοί που είναι με την Εκκλησία του Χριστού, αυτοί είναι με την αλήθεια˙ και αυτοί που δεν είναι με την αλήθεια, δεν είναι ούτε με την Εκκλησία του Χριστού». Οι Οικουμενιστές δεν είναι με την αλήθεια ούτε με την Εκκλησία του Χριστού. Παραλλήλως, το Συνοδικό της Ορθοδοξίας, μέσω των κατά Βαρλαάμ και Ακινδύνου κεφαλαίων, απευθύνεται σ΄αυτούς με ιδιαίτερη αυστηρή και σκληρή γλώσσα : - Βαρλαάμ Καλαβρώ, Γρηγορίω Ακινδύνω, Προχώρω Κυδώνι, Νικηφόρω Γρηγορά, Γεωργίω Λαπίθη και τοις οπαδοίς και διαδόχοις αυτών, ανάθεμα (γ΄).

- Τω κανονικώς ανυποστάτω και εκπεσόντι αιρεσιάρχη Πάπα και Πατριάρχη Παλαιάς Ρώμης Φραγκίσκω τω Α΄ και τοις αυτώ κοινωνούσι, ανάθεμα (γ΄).

Θα μπορούσαμε ποτέ να διανοηθούμε τον αντιπαπικό άγιο Γρηγόριο Παλαμά, αλλά και τους άλλους αντιπαπικούς αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, να συγχαίρουν τον αιρεσιάρχη πάπα επί τη εκλογή του, να παρίστανται στην «ενθρόνισή» του, να του προσφέρουν δώρα, να συμπροσεύχονται, να ανταλλάσουν λειτουργικό ασπασμό, να ασπάζονται το χέρι του, να τον φιλοφρονούν και να του υποκλίνονται; Ας επιλέξουμε με ποιόν θα πάμε και ποιους θα ακολουθήσουμε. Με το θηρίον ή με το εσφαγμένον Αρνίον; Με τον αντίχριστο αιρεσιάρχη πάπα και τους σχεδόν αμετανοήτους οικουμενιστές ή με τον Χριστό και τους Αγίους;

[1] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Λόγος αποδεικτικός περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος Α΄, εκδ. Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσ/κη 1981, ΕΠΕ 1 Πρόλογος 3-4, σ. 68.

[2] Ό. π., Πρόλογος 20-26, σ. 68.

[3] Ό. π., 4, 19-24, σ. 84.

[4] Ό. π., 4, 32, σ. 86.

[5] ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΧΡΣΤΟΦΟΡΙΔΗΣ, Οι ησυχαστικές έριδες κατά τον 14ο αιώ., Β΄ έκδ. Παρατηρητής, Θες/κη 1993.

[6] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Επιστολή προς τον ευλαβέστατον μοναχόν κυρ Διονύσιον, ΕΠΕ 4, 404.

[7] imp.gr, Ανακοινωθέν περί της Καταλήψεως του πρεσβυγενούς Θρόνου της Παλαιάς Ρώμης, εν Πειραιεῖ τῇ 19ῃ Μαρτίου 2013 και Ανακοινωθέν Οι σχέσεις του Πάπα με την Δικτατορία της Αργεντινής εν Πειραιεῖ τῇ 22α Μαρτίου 2013

[8] http://aktines.blogspot.gr/2013/03/hanukkah.html

[9] http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-mosxas/16010-2013-03-14-19-49-26

http://www.romfea.gr/patriarxeia/tapatriarxeia/patriarxeio-servias/16016-2013-03-15-01-07-56

http://www.romfea.gr/ekklisies/ekklisia-tis-ellados/16023-2013-03-15-10-21-16

http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-antioxeias/16039-2013-03-16-11-32-10

http://www.amen.gr/article12848 http://www.amen.gr/article12861 http://www.amen.gr/article12993

[10] http://www.romfea.gr/epikairotita/16029-oikoumenikos-sxisma

[11] http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/03/blog-post_6926.html

[12] http://www.romfea.gr/patriarxeia/patriarxeia/patriarxeio-mosxas/16077-2013-03-19-09-47-00

http://aktines.blogspot.gr/2013/03/blog-post_538.html

http://www.romfea.gr/oikoumeniko-patriarxeio/oikoumeniko-patriarxeio/16065-2013-03-18-14-53-03

http://www.romfea.gr/ekklisies/ekklisia-tis-kiproy/16107-2013-03-21-07-33-13

[13] http://thriskeftika.blogspot.gr/2013/02/blog-post_7767.html

[14] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Γράμμα προς τον Πατριάρχην Αντιοχείας Ιγνάτιον, ΕΠΕ  

http://www.impantokratoros.gr

Πηγή

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση στις 3/11/2017 09:46:00 μ.μ.

π.Θεόδωρος Ζήσης. Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς και Βαρλαάμ.

π. Θεόδωρος Ζήσης. Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς και Βαρλαάμ.

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση στις 3/12/2017 12:37:00 π.μ.

Β΄ Κυριακή των Νηστειών

   Σέ ἕναν ἀπό τους Ψαλμούς διαβάζουμε τόν παρακάτω στίχο· «Οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσιν, ἐν ἀγαλλιάσει θεριοῦσι...» (Ψαλμ. 125, 5)12. Ἂν στίς ἑβδομάδες τῆς προετοιμασίας πού πέρασαν, ἀντικρύσαμε νά καθρεφτίζεται στίς παραβολές ὅ,τι εἶναι ἄσχημο καί ἀνάξιο γιά μᾶς, ἄν σταθήκαμε μπροστά στό κριτήριο τῆς συνειδήσεώς μας καί τοῦ Θεοῦ, τότε ὄντως ἔχουμε σπείρει τή σωτηρία μας ἐν δάκρυσι. Καί ὅμως, ὑπάρχει ἀκόμη χρόνος, διότι ἀκόμη κι ὅταν μπαίνουμε στόν καιρό τῆς συγκομιδῆς, ὁ Θεός μᾶς δίνει ἕνα περιθώριο· προχωρώντας πρός τή Βασιλεία, πρός τήν Ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως, μποροῦμε ἀκόμη, κάθε στιγμή, μέ τήν προοπτική τῆς σωτηρίας, ἐνώπιον τῆς νίκης τοῦ Θεοῦ, νά στρεφόμαστε πρός αὐτόν μέ εὐγνωμοσύνη καί συντριβή μαζί καί νά λέμε, «῎Οχι, Κύριε! Μπορεῖ νά εἶμαι ὁ ἐργάτης τῆς ἑνδεκάτης ὥρας, ἀλλά δέξου με, ὅπως τό ἔχεις ὑποσχεθεῖ!».

  Τήν περασμένη Κυριακή ἑορτάσαμε τόν θρίαμβο τῆς ᾿Ορθοδοξίας, τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἡ ᾿Εκκλησία διακήρυξε ὅτι

νομιμοποιεῖται καί ἔχει τό δικαίωμα νά ἀπεικονίζει τή μορφή τοῦ Χριστοῦ· ἡ διακήρυξη δέν ἀφοροῦσε τήν τέχνη, ἀλλά ἦταν μιά βαθιά θεολογική ὁμολογία τῆς ᾿Ενσαρκώσεως. ῾Η Παλαιά Διαθήκη μᾶς ἔλεγε ὅτι ὁ Θεός δέν ἀπεικονίζεται μέ κανένα τρόπο διότι εἶναι ἕνα ἀπύθμενο μυστήριο· δέν ἔχει οὔτε ὄνομα ἐκτός ἀπό τό μυστηριῶδες ὄνομα τό ὁποῖο γνωρίζει ὁ ῞Υψιστος ᾿Αρχιερεύς. Στήν Καινή Διαθήκη ὅμως μάθαμε, καί γνωρίζουμε ἀπό ἐμπειρία, ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ῎Ανθρωπος, ὅτι τό πλήρωμα τῆς Θεότητος κατοίκησε καί ἐξακολουθεῖ νά κατοικεῖ γιά πάντα ἐν σαρκί· ἄρα ὁ Θεός ἔχει ἕνα ἀνθρώπινο ὄνομα (᾿Ιησοῦς) καί ἕνα ἀνθρώπινο πρόσωπο, πού μπορεῖ νά ἀναπαρασταθεῖ σέ εἰκόνες. Συνεπῶς, κάθε εἰκόνα εἶναι μία ὁμολογία τῆς βεβαιότητάς μας ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος· καί ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά ἐπιτύχει -μέ τρόπο τραγικό καί ἔνδοξο μαζί- τήν ὑπέρτατη ἀλληλεγγύη μ’ ἐμᾶς, νά γίνει ἕνας ἀπό μᾶς ὥστε νά γίνει ὁ καθένας μας ἕνα ἀπό τά παιδιά τοῦ Θεοῦ. «Αὐτός ἐνηνθρώπισεν ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», ὅπως λέει καί ἡ Γραφή. Γι’ αὐτό ἤδη ἀπό τήν ἑβδομάδα πού μᾶς πέρασε μπορούσαμε νά εὐφραινόμαστε· καί ἐνῶ, μιά ἑβδομάδα πρίν, ἤδη προετοιμαζόμαστε νά συναντήσουμε αὐτό τό θαῦμα, αὐτό τό θάμβος τῆς ᾿Ενσάρκωσης, ἡ ᾿Εκκλησία μας, χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά, ἔψαλλε τόν Κανόνα τοῦ Πάσχα· Χριστός ᾿Ανέστη ἐκ νεκρῶν· διότι δέν πρόκειται γιά μία μελλοντική ὑπόσχεση, ἀλλά γιά μία παρούσα βεβαιότητα, μία ἀνοικτή πόρτα γιά νά εἰσέλθουμε διά τοῦ Χριστοῦ, διά τῆς Θύρας, ὅπως ὀνομάζει τόν ῾Εαυτό Του, στήν αἰωνιότητα.

   Σήμερα, μνημονεύουμε τόν ῞Αγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ἕναν ἀπό τούς μεγάλους ῾Αγίους τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ὁ ὁποῖος ἀπέναντι στήν αἵρεση καί τήν ἀμφιβολία, διακήρυξε ἐκ τῶν ἔσω τήν ἐμπειρία τῶν ἀσκητῶν καί ὅλων τῶν πιστῶν· ὅτι δηλαδή ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἕνα κτιστό δῶρο· ὁ ἴδιος ὁ Θεός εἶναι πού ἐκφράζει τόν ῾Εαυτό Του σέ μᾶς, ὥστε πλημμυρισμένοι ἀπό τήν παρουσία Του καί ἔχοντας ὡς μοναδική προϋπόθεση τήν ἀποδοχή Του μέσα μας, νά ἀνοιχτοῦμε σταδιακά πρός Αὐτόν καί νά γίνουμε κάπως διαφανεῖς σ’ αὐτό τό Φῶς, καί σιγά σιγά, ὅλο καί πιό πολύ νά μετέχουμε στή Θεία φύση Του.

   Αὐτό δέν εἶναι ἁπλῶς μιά ὑπόσχεση ἀλλά μία βεβαιότητα καθώς ἔχει συμβεῖ σέ χιλιάδες χιλιάδων ἀνδρῶν καί γυναικῶν, τούς ὁποίους ἐμεῖς τιμοῦμε ὡς ῾Αγίους· ἔγιναν θείας φύσεως κοινωνοί καί ἀποτελοῦν γιά μᾶς μιά ἀποκάλυψη καί μιά σιγουριά γιά τό τί καλούμαστε νά εἴμαστε καί νά γίνουμε.

   Σήμερα λοιπόν, κάνουμε ἄλλο ἕνα βῆμα πού μᾶς φέρνει στή χαρά καί τή δόξα τοῦ Πάσχα. Σέ ἄλλη μία ἑβδομάδα θά ὑμνήσουμε τόν Σταυρό· τόν Σταυρό πού ἦταν ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῶν κακούργων καί ἔχει γίνει τό σημεῖο τῆς νίκης καί τῆς σωτηρίας. Γιά μᾶς εἶναι τό σημάδι ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν ἔχει μέτρο, δέν ἔχει ὅρια, εἶναι τόσο βαθιά ὅσο ᾿Εκεῖνος, ἀγκαλιάζει τά πάντα ὅπως ᾿Εκεῖνος καί εἶναι, ὄντως, ἡ νίκη της τόσο τραγική ὅπως καί ὁ Θεός μας εἶναι Θεός τραγικός καί νικητής μαζί, Αὐτός πού ἐμπνέει τό δέος ἀλλά καί ἀκτινοβολεῖ τό ἱλαρό φῶς πού ψάλλουμε στόν ῾Εσπερινό.

    Ἄς ἑτοιμαστοῦμε λοιπόν γιά τό ἑπόμενο γεγονός πού εἶναι ἡ θέα τοῦ Σταυροῦ· ἄς Τόν κοιτάξουμε κι ἄς δοῦμε σ’ αὐτόν τό σημεῖο τῆς θείας ἀγάπης, μιά νέα βεβαιότητα γιά τό ἐφικτό τῆς σωτηρίας μας· κι ὅταν ὁ χορός θά ψάλλει -τούτη τή φορά πιό δυνατά- τόν Κανόνα τῆς ᾿Αναστάσεως, ἄς συνειδητοποιήσουμε ὅτι βῆμα πρός βῆμα ὁ Θεός μᾶς ὁδηγεῖ στή νίκη πού ᾿Εκεῖνος ἔχει κερδίσει, καί τήν ὁποία θέλει νά μοιραστεῖ μαζί μας.

   Στή συνέχεια, θά προχωρήσουμε γιά νά ἀκούσουμε τόν Ἅγιο ᾿Ιωάννη τῆς Κλίμακος, πού διδάσκει πῶς νά δεχτοῦμε τή χάρη πού προσφέρει ὁ Θεός, πῶς νά γίνουμε ἄξιοί Του. Καί στό ἑπόμενο σκαλοπάτι θά δοῦμε τή νίκη τοῦ Θεοῦ στό πρόσωπο τῆς ῾Οσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας καί θά φθάσουμε στό κατώφλι τῆς Μεγάλης ῾Εβδομάδος. Ἂς μήν ξεχνᾶμε ὅτι τώρα εἴμαστε στήν περίοδο τῆς καινότητος, σέ μιά περίοδο πού μᾶς ἀποκαλύπτεται ἡ νίκη τοῦ Θεοῦ καί ἐμεῖς καλούμαστε νά τήν περιπτυχθοῦμε, νά ἀνταποκριθοῦμε μέ εὐγνωμοσύνη· μιά εὐγνωμοσύνη πού θά μᾶς κάνει νέους ἀνθρώπους, καί φυσικά χαρούμενους ἀνθρώπους. Καί ἡ χαρά μας θά εἶναι μιά χαρά πού προσφέρει τά δάκρυά μας ὡς ἀπάντηση στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μιά χαρά πού ἀποτελεῖ τήν ὑπεύθυνη ἀνταπόκρισή μας στή θεία ἀγάπη.

*

   Σέ κάθε Θεία Λειτουργία, ἰδιαίτερα ὅμως στίς περιόδους τῆς ἄσκησης καί τῆς περισυλλογῆς (ὅπως ἡ Σαρακοστή), πολλοί ἀπό μᾶς προσερχόμαστε στή Θεία Κοινωνία. Κι ὅμως, πολλές φορές οὔτε καταλαβαίνουμε βαθιά τί ἔχει συμβεῖ -δέν ἐννοῶ διανοητικά, ἀλλά μέ ὅλη τήν καρδιά καί τό εἶναι μας- οὔτε (ἀκόμα χειρότερα) φέρουμε τούς καρπούς πού θά ’πρεπε νά φέρουμε.

    Δέν καταλαβαίνουμε πάντα ὅτι στή Θεία Κοινωνία γινόμαστε ἕνα μέ τόν Χριστό. Σύμφωνα μέ τήν εἰκόνα πού μᾶς δίνει ὁ ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἡ θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί ἡ καθαρή, τέλεια, ἀναμάρτητη ἀνθρωπότητά Του διεισδύουν μέσα μας κατά τόν ἴδιο τρόπο πού ἡ φωτιά εἰσχωρεῖ καί διαπερνᾶ ἕνα ξίφος πού πυρακτώθηκε μέσα σ’ ἕνα καμίνι. ᾿Από κρύο μέταλλο πού ἦταν, ὅταν τό βγάλουμε ἔξω εἶναι ὅλο φωτιά, σέ τέτοιο βαθμό πού μποροῦμε τώρα νά κάψουμε μέ τό σίδερο καί νά κόψουμε μέ τή φωτιά. Αὐτό συμβαίνει καί σ’ ἐμᾶς (ἔστω σπερματικά), ὅταν δεχόμαστε τή Θεία Κοινωνία. Γινόμαστε κοινωνοί τῆς ἀναμάρτητης, τέλειας καί καθαρῆς ἀνθρωπότητας τοῦ Χριστοῦ· καί αὐτή εἶναι ξέχειλη ἀπό τή θεία Του φύση καί οὐσία.

   Αὐτό συμβαίνει κάθε φορά πού κοινωνοῦμε. Τό παίρνουμε εἴδηση; Μᾶς καταλαμβάνει ὄντως δέος; Δεχόμαστε τήν Κοινωνία μέ τήν αἴσθηση ὅτι ἔχουμε γίνει τώρα, μ’ ἕναν τρόπο ἄρρητο, σχεδόν ἀπίστευτο, ὅ,τι εἶναι ὁ Χριστός· ὄχι πλήρως, ὄχι σέ βαθμό τελειότητας, ἀλλά κατά ἕνα βαθμό πού συνεχῶς θά αὐξάνεται, ἄν συνεχίσουμε νά παραμένουμε πιστοί σ’ αὐτό πού μᾶς δίνεται; ᾿Αλλά ἄν ἔχουν πράγματι ἔτσι τά πράγματα, τότε τά λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου, κινούμενα ἀπό θεία ἔμπνευση, ἀποτελοῦν ταυτόχρονα καί μία προειδοποίηση· ὅταν λέει ὅτι ὅσοι ἔχουν βαπτιστεῖ στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ὅσοι κοινωνοῦν, εἶναι τόσο ἑνωμένοι μαζί Του, ὥστε ὅ,τι κάνουν συμβαίνει καί στόν ἴδιο τόν Χριστό, τότε ὅταν ἁμαρτάνουμε μέ τά λόγια, τά ἔργα ἤ τίς σκέψεις μας, εἶναι σάν νά ὑποβάλλουμε ὄχι μόνο τόν ἑαυτό μας ἀλλά καί τόν Χριστό στή ντροπή τῆς ἀποτυχίας μας.

   Ἂν ὄντως πιστεύουμε ὅτι μέ τή Θεία Κοινωνία ἑνωνόμαστε μέ τόν Χριστό μέ τόν τρόπο πού μᾶς τό περιέγραψε πιό πάνω ὁ ἅγιος Γρηγόριος, τότε, πῶς πρέπει νά προετοιμαζόμαστε γι’ αὐτό; Μέ πόσο δέος καί εὐλάβεια θά πρέπει νά προσερχόμαστε! ᾿Αλλά καί πῶς ἐκ τῶν προτέρων θά ἑτοιμάζουμε τόν ἑαυτό μας, ἐξετάζοντας τήν ψυχή μας, τή ζωή μας, τίς σχέσεις μας, καθετί πού μᾶς ἀφορᾶ, ὥστε νά ἀπορρίψουμε ὅ,τι δέν μπορεῖ νά ἑνωθεῖ μαζί Του καί νά ἐνισχύσουμε τό ἐλάχιστο ἴσως πού μπορεῖ νά προσληφθεῖ ἀπό Αὐτόν! Πῶς θά ἑτοιμάζουμε τόν ἑαυτό μας, ὥστε νά αὐξηθοῦμε ἐν Χριστῷ, ὥσπου σταδιακά νά φθάσουμε σ’ αὐτό πού ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει «μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ»!

  Ἀλλά καί ὅταν ἔχουμε λάβει τή Θεία Εὐχαριστία, πόσο προσεκτικά πρέπει νά πορευόμαστε, πόσο προσεκτικά νά βαδίζουμε στή ζωή μας, πόσο καθαρές πρέπει νά διατηροῦμε ὄχι μόνο τίς πράξεις μας, οἱ ὁποῖες ἀπορρέουν ἀπό αὐτό πού ἔχουμε μέσα μας, ἀλλά καί τίς σκέψεις μας· οἱ κινήσεις τῆς καρδιᾶς μας πόσο ἅγιες πρέπει νά γίνουν! ῞Ολα αὐτά δέν μποροῦν νά γίνουν μέ μία κίνηση τῆς βουλήσεως ἤ τῆς ἐπιθυμίας μας, ἀλλά μέσα ἀπό τή διαρκή προσπάθεια νά εἴμαστε ἄξιοι τοῦ γεγονότος ὅτι γίναμε Σῶμα Χριστοῦ, καθένας χωριστά, ἀλλά καί ὡς κοινότητα. Κι αὐτό εἶναι ἐπίσης κάτι πού δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε· κοινωνός τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ δέν γίνεται ὁ καθένας ἀτομικά, ὡς ἐάν ἦταν ἀποκομμένος ἀπό τούς ἄλλους. ῞Ολοι οἱ ἐν Χριστῷ εἶναι ἕνα, καί διδασκόμαστε ὅτι τό ὅλο σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ σαρκωμένη παρουσία Του σ’ αὐτόν τόν κόσμο· ἀτελής ναί, ἀλλά παρουσία. Δέν εἴμαστε φῶτα οὔτε ὁ καθένας μας ξεχωριστά οὔτε ὅλοι μαζί· μποροῦμε ὅμως νά γίνουμε μία φλογίτσα, πού ἴσως ἁπλά νά τρεμοπαίζει, ἀλλά ταυτόχρονα νά κάνει καί λιγότερο πηχτό τό σκοτάδι αὐτοῦ τοῦ κόσμου ἀκυρώνοντας τήν παντοδυναμία του.

   Ἂς προετοιμαζόμαστε λοιπόν γιά τήν Εὐχαριστία, ἐρευνώντας τή ζωή μας ἀπό κάθε ἄποψη καί ἀπορρίπτοντας ὅλα ὅσα μόνο νά καοῦν μποροῦν μέσα στή φωτιά τοῦ Χριστοῦ. ῎Ας καλοδεχθοῦμε τόν ἐρχομό Του καί ἄς Τοῦ ἐπιτρέψουμε νά εἰσχωρήσει μέσα μας ὅπως ἡ φωτιά εἰσχωρεῖ στό σίδερο τῆς ψυχῆς, γιά τό ὁποῖο μιλᾶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος. Καί κατόπιν, ἐάν ἔχουμε ἔστω καί λίγο κατανοήσει τί μᾶς συμβαίνει, ἄς εἶναι ἡ ζωή μας μιά πράξη εὐγνωμοσύνης, μιά μαρτυρία ὅτι ὁ Κύριός μας δέν ἔζησε καί δέν πέθανε μάταια, ὅτι ἄξιζε νά δώσει τόν ἑαυτό Του γιά μᾶς, ἄξιζε νά ὑποστεῖ τήν ταπείνωση νά κάνει ἐμᾶς δοχεῖα τῆς παρουσίας Του σ’ αὐτόν τόν κόσμο. ῾Η εὐγνωμοσύνη θά ’πρεπε νά μᾶς παρακινήσει σέ μία ζωή περισσότερο ἄξια τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ. Ἂς στοχαστοῦμε πάνω σ’ αὐτά κατά τίς ἑβδομάδες πού ἔρχονται, πρίν ἀπό τή Μεγάλη ῾Εβδομάδα, ὥστε νά μποῦμε στήν περίοδο τῶν Παθῶν προετοιμασμένοι νά μοιραστοῦμε μαζί Του τόν δρόμο τοῦ Σταυροῦ· νά παραιτηθοῦμε ἀπό καθετί πού Τόν φόνευσε, Τόν ταπείνωσε, Τόν πρόδωσε, καί νά εἰσέλθουμε μαζί Του στήν αἰώνια ζωή!

Metr. ΑΝΤΗΟΝΥ ΒLΟΟΜ

Πηγή

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση στις 3/12/2017 12:44:00 π.μ.

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΤΗΣ ΘΕΟΣΟΦΙΚΗΣ ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑΣ Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

    Όλα τα κηρύγματα των Οικουμενιστών, που σαν «επιδημία» έχουν κατακλύσει την ελληνική εκκλησιαστική ιεραρχία, κάνουν λόγο μόνο για αγάπη, αγάπη, αγάπη, αλλά στην πραγματικότητα είναι υποκρισία, υποκρισία, υποκρισία. Η αγάπη τους φαίνεται με το μένος και την κακία που κυνηγούν όποιον τολμά να αντισταθεί σε αυτή την δαιμονική θύελλα.
Η Θεοσοφία, δημιούργημα μια μάγισσας της Έλενα Πετρόβνας Μπαλαβάτσκυ, (1831-1891), που «άνθισε» από τον δέκατο ένατο αιώνα, είναι το θεωρητικό σκέλος της διεθνής μασονίας και είναι ακριβώς το υπόβαθρο της Πανθρησκείας του Οικουμενισμού, που προωθεί η Νέα Τάξη. Σε αυτή την θεωρία, η Νέα Τάξη έχει ως άξονα αυτή την αγαπολογία, δηλαδή την ενότητα όλων, του μαύρου με το άσπρο, (εξ ου και ότι οι μασονικές στοές έχουν δίχρωμο δάπεδο με το μαύρο και με το άσπρο), του κακού με το καλό, του διάβολου με τον …Χριστό!
Η Ορθοδοξία εδώ δεν έχει καμία θέση και πρέπει να πολεμηθεί, καθώς διακηρύττει πως μόνο αυτή κατέχει το αληθινό μήνυμα του Χριστού. Άλλωστε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, δεν  είναι για αυτούς παρά…. ένας από τους πολλούς δασκάλους της Σοφίας (όπως ο …Μωάμεθ, ο Βούδας κ.α.), που δίδαξε την «αγάπη».
Όλοι αυτοί οι Οκουμενιστές λησμονούν το θειο μήνυμα ότι η αληθή αγάπη δεν είναι μεταξύ των ανθρώπων, αλλά μεταξύ ανθρώπων και Θεού.
Όσον αφορά για τους σύγχρονους Γραμματείς και Φαρισαίους, (που δεν διστάζουν  να αποβάλλουν από επάνω τους τον Σταυρό όταν βρίσκονται με αλλόθρησκους),  πολύ καλά τους περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος:

Κατά Ματθαίον 12 /13-33

14   Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν.  15   Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν.  25    Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι καθαρίζετε τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ἐξ ἁρπαγῆς καὶ ἀδικίας.  26    Φαρισαῖε τυφλέ, καθάρισον πρῶτον τὸ ἐντὸς τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἵνα γένηται καὶ τὸ ἐκτὸς αὐτῶν καθαρόν.  27    Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας.  28   οὕτω καὶ ὑμεῖς ἔξωθεν μὲν φαίνεσθε τοῖς ἀνθρώποις δίκαιοι, ἔσωθεν δὲ μεστοί ἐστε ὑποκρίσεως καὶ ἀνομίας.  29   Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι οἰκοδομεῖτε τοὺς τάφους τῶν προφητῶν καὶ κοσμεῖτε τὰ μνημεῖα τῶν δικαίων,  30   καὶ λέγετε· εἰ ἦμεν ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν πατέρων ἡμῶν, οὐκ ἂν ἦμεν κοινωνοὶ αὐτῶν ἐν τῷ αἵματι τῶν προφητῶν. 31   ὥστε μαρτυρεῖτε ἑαυτοῖς ὅτι υἱοί ἐστε τῶν φονευσάντων τοὺς προφήτας.  32    καὶ ὑμεῖς πληρώσατε τὸ μέτρον τῶν πατέρων ὑμῶν.  33   ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν! πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;

Κυριακή Β Νηστειών εις μνήμη Αγίου Γργηγορίου του Παλαμά το καυχημα της πόλης μας Θεσσαλονίκης.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

www.nikosxeiladakis.gr

Πηγή

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση στις 3/12/2017 12:36:00 μ.μ.

Η Ευαγγελική ειρήνη πέθανε! Ζήτω η ...Πανθρησκειακή ειρήνη και οι "σοβαρές και σημαντικές" προσπάθειές της!!!

Οι Άγιοι στην άκρη!  Ζήτω οι "εξέχουσες θρησκευτικές προσωπικότητες του Πανθρησκειακού Οικουμενισμού!!!

Εκδήλωση για την Διαθρησκειακη Ειρήνη από τον ΟΗΕ στη Γενεύη

Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία, στο πλαίσιο του 34ου Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στις εγκαταστάσεις του ΟΗΕ Γενεύης, εκδήλωση με θέμα "Ο αμοιβαίος σεβασμός και η ειρηνική συνύπαρξη ως προυπόθεση για τη διαθρησκειακή ειρήνη", βασιζόμενη σε πρωτοβουλία, η οποία αναλήφθηκε από τη Ρωσία, την Αρμενία, το Βατικανό και το Λίβανο, με την υποστήριξη της Ελλάδας, της Βραζιλίας, της Κροατίας, της Κύπρου, της Σερβίας και της Ισπανίας.
Τη συζήτηση συντόνισε ο John Laughland, δημοσιογράφος, ιστορικός και φιλόσοφος, νυν διευθυντής του ‘Ινστιτούτου για τη Δημοκρατία και τη Συνεργασία’ με έδρα το Παρίσι.
Στην εν λόγω εκδήλωση συμμετείχαν -καταθέτοντας τις απόψεις τους και συνομιλώντας διαδραστικά με τους εκπροσώπους των κρατών μελών του ΟΗΕ και τους εκπροσώπους άλλων διεθνών οργανισμών και ΜΚΟ οι εξής διακεκριμένοι ομιλητές:
-Μητροπολίτης Ιλαρίων, Επικεφαλής της διεύθυνσης εξωτερικών
σχέσεων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας,
-Ηγούμενος Ivan Jurkovic, Αποστολικός Νούντσιος, μόνιμος παρατηρητής της Αγίας Έδρας στον ΟΗΕ,
-Davor Ivo Stier, αναπληρωτής Πρωθυπουργός και Υπουργός Εξωτερικών και Ευρωπαικών Υποθέσεων της Κροατίας,
-Peter Szijjarto, Υπουργός Εξωτερικών Υποθέσεων και Εμπορίου της Ουγγαρίας,
-Hovakim Manukyan, Επίσκοπος, Πριμάτος της Aρμενικής Επισκοπής του Ηνωμένου Βασιλείου και της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας,
-Σεβασμιότατος Maroun Nasser Gemayel, Έπαρχος της Notre Dame Παρισίων (Μαρωνίτης/ Λίβανος),
-Αιδεσιμότατος Olav Fykse Tveit, Γενικός Γραμματέας του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών,
-Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Σωτηριάδης, Γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής επί των Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος,
-Αδεσιμότατος Andrej, Επίσκοπος της Σερβικής Εκκλησίας για την Αυστρία και την Ελβετία,
-Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Νεαπόλεως Πορφύριος, Διευθυντής του Γραφείου της Εκκλησίας της Κύπρου παρά την Ευρωπαική Ένωση,
-Αιδεσιμότατος Michael, Αρχιεπίσκοπος για τη Γενεύη και τη Δυτική Ευρώπη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός Ρωσίας,
-Kamil Samiguillin, Πρόεδρος του Πνευματικού Μουσουλμανικού Συμβουλίου της Δημοκρατίας του Ταταρστάν,
-Μητέρα Agnes, Ηγουμένη (Συρία),
-Elena Agapova, Πρόεδρος του Κέντρου για την προστασία των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική, της Ορθόδοξης Αυτοκρατορικής Εταιρείας της Παλαιστίνης,
-Natalia Narochnitskaya, Πρόεδρος του Ινστιτούτου για τη Δημοκρατία και τη Συνεργασίας (Παρίσι).

Κύριος στόχος της εκδήλωσης, αποτέλεσε η κατάδειξη της "αναγκαιότητας υποστήριξης των Χριστιανών και των λοιπών θρησκευτικών κοινοτήτων στις εμπόλεμες ζώνες/ περιοχές" καθώς και η εξέταση των κάτωθι θεματικών:
-‘Η αυξανόμενη θρησκευτική μισαλλοδοξία ως μορφή απειλής για την ειρήνη και τη σταθερότητα στις πολυθρησκευτικές και πολυεθνικές κοινωνίες αλλά και ως σύγχρονη πρόκληση’,
-‘Παροχή προστασίας και βοήθειας προς τους Χριστιανούς και τις λοιπές θρησκευτικές κοινότητες στις εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη’- ‘Διδάγματα από το παρελθόν και τρέχουσα εμπειρία’,
-‘Ανοχή και πολυπολιτισμικότητα ή αμοιβαίος σεβασμός και ειρηνική συνύπαρξη: τρόποι διασφάλισης της σταθερότητας στις πολυθρησκευτικές κοινωνίες’.



Η προαναφερόμενη θεματική συζήτηση, είχε ως τελική επιδίωξη την καλύτερη εμπέδωση των θεμάτων, τα οποία δύναται με προσεγγισθούν μέσω του διαθρησκειακού διαλόγου από πλευράς των κρατών- μελών και των ενδιαφερόμενων μερών, αλλά και την ευαισθητοποίηση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για ολοένα μεγαλύτερη εμπλοκή του στο εν λόγω πεδίο.
Από τις τοποθετήσεις των ομιλητών συγκρατούνται ως σημαντικότερα τα εξής σημεία:
-του Μητροπολίτη Ιλαρίωνα, ο οποίος -αφού καταδίκασε τις διώξεις, δολοφονίες, απαγωγές, εκτοπισμό και την εν γένει στοχοποίηση των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή, κάνοντας λόγο για διάπραξη γενοκτονίας και θρησκευτικο-πολιτιστικών εγκλημάτων από πλευράς του ’Ισλαμικού Κράτους’,- απηύθυνε έκκληση για την ανάγκη ενίσχυσης του διαθρησκειακού και του διαπολιτισμικού διαλόγου με στόχο τη διασφάλιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (πολιτιστικών και θρησκευτικών) καθώς και για την ανάγκη συστράτευσης στον κοινό αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας, η οποία, ‘εσφαλμένα μεταμφιέζεται- όπως χαρακτηριστικά τόνισε- σε θρησκευτική διαμάχη’.
-του Ivan Jurkovic, Αποστολικού Νούντσιου, μόνιμου παρατηρητή της Αγίας Έδρας στον ΟΗΕ, ο οποίος εξέφρασε την ανησυχία και την αποδοκιμασία του για την επιδείνωση των αναφαίρετων θρησκευτικών δικαιωμάτων καθώς και για τις επιθέσεις με κίνητρο τη θρησκευτική πίστη, κάνοντας έκκληση για την επίδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης και αδελφότητας στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και για σεβασμό των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
-της Μητέρας Agnes, Ηγουμένης από τη Συρία, η οποία επιβεβαίωσε τη διάπραξη εγκλημάτων και βιαιοπραγιών όχι μόνο εναντίον των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή αλλά και εναντίον των σουνιτών και χαρακτήρισε τη Θρησκεία ‘εργαλείο άσκησης πολιτικής’, το οποίο μπορεί να μεταβάλλει μέχρι και σύνορα, υποστηρίζοντας ότι ‘η πολιτική δεν θα πρέπει επ' ουδενί να αναμειγνύεται με τη θρησκεία’.
-του Επισκόπου Νεαπόλεως Πορφυρίου, ο οποίος υπέδειξε τον διαθρησκειακό διάλογο αλλά και την παροχή εκπαίδευσης ως τις βασικές προϋποθέσεις για τη διασφάλιση μιας ειρηνικής συνύπαρξης στο σύγχρονο ασταθές περιβάλλον, στο οποίο ο θρησκευτικός πλουραλισμός μπορεί και πρέπει να έχει θέση.
– του Peter Szijjarto, Υπουργού Εξωτερικών Υποθέσεων και Εμπορίου της Ουγγαρίας, ο οποίος εξέφρασε την έντονη ανησυχία του για την επικίνδυνες διαστάσεις που λαμβάνει ο βίαιος εξτρεμισμός διεθνώς και ιδίως στη Μέση Ανατολή, όπου διαπράττονται καθημερινώς εγκλήματα εναντίον των Χριστιανών, κατά κύριο λόγο, από το ‘Ισλαμικό Κράτος’. Έκανε, μάλιστα, λόγο για ύπαρξη ‘Χριστιανοφοβίας’ καθώς και για επίδειξη υποκρισίας, πιστοποιούμενη στα έγγραφα της ΕΕ, στα οποία αποφεύγεται, συχνά, η χρήση του όρου Χριστιανός, ενώ πρότεινε ως αποτελεσματικά μέτρα για την προστασία και τη διασφάλιση των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής: α. την αποστολή των υποθέσεων διάπραξης εγκλημάτων εναντίον των Χριστιανών στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης (ICC), β. τη σύσταση ‘διοικητικών ζωνών’ με στόχο τη δημιουργία ενός ασφαλούς περιβάλλοντος διαβίωσης για τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής, προκειμένου να αποτρέπονται οι συχνά αναγκαστικές μετακινήσεις των χριστιανικών πληθυσμών στη Μέση Ανατολή, γ. τη δημιουργία κρατικής Γραμματείας, επιφορτισμένης με πολλαπλό έργο, όπως πχ επιτέλεση ελέγχων, επίβλεψη- συντονισμό δωρεών, υποτροφιών, προγραμμάτων αποκατάστασης χριστιανικών εκκλησιών κ.α. σε περιοχές όπως πχ Λίβανος, Συρία, Ερμπίλ κ.α. με απώτερο σκοπό την υποβοήθηση και στήριξη των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής, με κάθε μέσον.
Ειδικότερα, την Εκκλησία της Ελλάδας, εκπροσώπησε στην εκδήλωση ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης, Ιγνάτιος Σωτηριάδης, Γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής επί των Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος κατά την ομιλία του ανάφερε, εισαγωγικά, ότι ‘η Ορθόδοξη Εκκλησία ανησυχεί ιδιαιτέρως για τους Χριστιανούς και τις λοιπές εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες, οι οποίες βρίσκονται υπό διωγμό στη Μέση Ανατολή’. ‘H Ορθόδοξη Εκκλησία καταδικάζει ανεπιφύλακτα τις απαγωγές, τις αποτρόπαιες εκτελέσεις και τα βασανιστήρια και καταγγέλλει την καταστροφή τόπων λατρείας, θρησκευτικών συμβόλων και πολιτιστικών μνημείων’, υπογράμμισε.

Ο σύγχρονος δοκιμαζόμενος κόσμος, δεν έχει ανάγκη, μόνον, από προσευχές για την επικράτηση της συμφιλίωσης και την εδραίωση της δικαιοσύνης και της ειρήνης αλλά και από συλλογική δράση και αμοιβαίο σεβασμό προς τα Ανθρώπινα Δικαιώματα’, πρόσθεσε ο ομιλητής.
Στη συνέχεια, ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης, Ιγνάτιος Σωτηριάδης εστίασε σε συγκεκριμένες, καθοριστικής σημασίας δράσεις/ πρωτοβουλίες, θρησκευτικές αλλά και πολιτικές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν, κατά το πρόσφατο παρελθόν, και αποτελούν έμπρακτες προσπάθειες προώθησης του θρησκευτικού πλουραλισμού και του διαθρησκειακού διαλόγου/ διαθρησκειακής ειρήνης.
Αρχικά, αναφέρθηκε στην αποστολή ειδικής επιστολής, την οποία απηύθυνε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος στους πιστούς της, το έτος 2015, -1700 χρόνια μετά τη δημοσίευση του Διατάγματος των Μεδιολάνων για την ανεξιθρησκία και τη θρησκευτική ελευθερία- στην οποία γινόταν περιγραφή της ‘τραγωδίας’ των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής. Επιπλέον, επιστολές διαμαρτυρίας για το ίδιο θέμα, απέστειλε η Ιερά Σύνοδος και στη διεθνή κοινότητα, όπως παραδείγματος χάριν, στα Ηνωμένα Έθνη και στα θεσμικά όργανα της Ευρωπαικής Ένωσης, καταγγέλλοντας τις αυξανόμενες παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Χριστιανών στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Στη συνέχεια, υπενθύμισε το επιτυχημένο διεθνές συνέδριο, το οποίο διοργανώθηκε από το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, στην Αθήνα (18-20/ 10/ 2015), με θέμα ‘’Θρησκευτικός – Πολιτιστικός Πλουραλισμός και Ειρηνική Συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή’, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του στην ανθρωπιστική κρίση, που αντιμετωπίζουν οι θρησκευτικές και πολιτιστικές κοινότητες στη Μέση Ανατολή, πυροδοτούμενη από τις συνεχιζόμενες συγκρούσεις, εντάσεις και τον εξτρεμισμό στην περιοχή. Στο εν λόγω συνέδριο, στο οποίο μετείχαν Πατριάρχες και Πριμάτοι των Χριστιανικών Εκκλησιών, θρησκευτικοί αρχηγοί του Μουσουλμανικού και Ιουδαϊκού κόσμου εξέχουσες θρησκευτικές προσωπικότητες καθώς επίσης ακαδημαϊκοί, πολιτικοί και εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών, εκφράστηκε η ανησυχία για τις άνευ προηγουμένου παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των ενεργειών βίαιου εξτρεμισμού/ τρομοκρατίας εναντίον των θρησκευτικών και πολιτιστικών κοινοτήτων σε ζώνες παρατεταμένων συγκρούσεων όπως πχ στη Συρία και στο Ιράκ και προκρίθηκε η λήψη συγκεκριμένων δράσεων/ επιβοηθητικών μέτρων με στόχο τη στήριξη των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής.
Επιπρόσθετα, επεσήμανε την ύπαρξη ενός σημαντικού ψηφίσματος του Ευρωκοινοβουλίου, της 20ης Ιανουαρίου του 2011, αναφορικά με την κατάσταση των Χριστιανών στο πλαίσιο της θρησκευτικής ελευθερίας, μέσω του οποίου, η Ευρωβουλή: α. καταδίκασε όλες τις βίαιες ενέργειες εναντίον των Χριστιανών και των λοιπών θρησκευτικών κοινοτήτων καθώς και τις διακρίσεις με βάση τη θρησκευτική πίστη, β. κατήγγειλε την "εργαλειοποίηση" της θρησκείας στις συγκρούσεις πολιτικού περιεχομένου, γ. χαρακτήρισε τη θρησκευτική ελευθερία ως θεμελιακό ανθρώπινο δικαίωμα και δ. δεσμεύτηκε για την παροχή στήριξης σε πρωτοβουλίες συνδεόμενες με την προώθηση του διαθρησκειακού διαλόγου.



Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης, Ιγνάτιος Σωτηριάδης, χαρακτήρισε όλες τις ανωτέρω προσπάθειες, θρησκευτικές και πολιτικές, ‘σοβαρές και σημαντικές’, υπογραμμίζοντας, ωστόσο, ότι η ανθρωπιστική κρίση και οι παραβιάσεις των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή εξακολουθούν να αποτελούν μια οδυνηρή πραγματικότητα, παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, της ΕΕ αλλά και τις συζητήσεις στα διεθνή φόρα.
Ολοκληρώνοντας, εξέφρασε την πεποίθηση ότι η οικοδόμηση γεφυρών διαλόγου, συμφιλίωσης και ανοχής είναι εφικτή και εκτίμησε ότι "εναπόκειται πλέον στην ‘ειλικρίνεια’ των σημερινών, ισχυρών κρατών να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση".
Τέλος, επισημαίνεται ότι στην εκδήλωση παρέστη, εκπροσωπώντας τη χώρα μας,  η Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδος στον ΟΗΕ και στους διεθνείς οργανισμούς στη Γενεύη, κυρία Άννα Κόρκα.

Πηγή

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση στις 3/12/2017 01:47:00 μ.μ.

Ένα μεγάλο σκάνδαλο: Οι Έλληνες Επίσκοποι και Γέροντες, ασχολούνται με ασήμαντα πράγματα και αφήνουν τους αιρετικούς στο απυρόβλητο!

Κατὰ τοῦ μεγάλου αἱρετικοῦ Ἰωάννη Ζηζιούλα!

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς γιὰ τὴν κακοδοξία περὶ «Πρώτου» τοῦ μητροπ. Περγάμου Ἰω. Ζηζιούλα καὶ τῶν περὶ αὐτὸν Οἰκουμενιστῶν!

    Εἶναι γνωστὸν ὅτι ὁ μεγάλος αἱρετικὸς τῆς Ὀρθοδοξίας -ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ποὺ σ' αὐτοὺς τοὺς ἔσχατους καιροὺς μᾶς προέκυψαν- ὁ μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας, προκειμένου νὰ κατοχυρώσει ἕνα "Πρωτεῖο" Οἰκουμενιστικῆς κοπῆς καὶ προελεύσεως, διαστρέφει τὰ πράγματα καὶ μᾶς διδάσκει τὴν κακόδοξη θεωρία ὅτι μέσα στὴν Ἁγία Τριάδα ἔχουμε «διαβάθμηση»! Τὸ δυστύχημα εἶναι ὅτι αὐτή του τὴν κακοδοξία, ποὺ μετρᾶ πολλὰ χρόνια, τὴν ἔχουμε καταγγείλει πολλάκις (δεῖτε στὸ τέλος), ἀλλὰ οἱ Ἕλληνες Ἐπίσκοποι καὶ Γέροντες, ἀσχολοῦνται μὲ ἀσήμαντα πράγματα καὶ ἀφήνουν τοὺς αἱρετικοὺς στὸ ἀπυρόβλητο! Κατόπιν μᾶς ὁμιλοῦν περὶ θεώσεως καὶ μᾶς διαβεβαιώνουν ὅτι ἀγαποῦν τοὺς ἀνθρώπους καὶ τὸ Θεό, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀδιαφορία τους στὰ θέματα τῆς Πίστεως, μὲ τὴν ἀφωνία τους στὸν ὕψιστο θέμα τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ στὸ συγκεκριμένο θέμα τοῦ μεγάλου αἱρετικοῦ Ζηζιούλα (μετὰ τοῦ ὁποίου μάλιστα ἀρκετοὶ συλλειτουργοῦν), ἀποδεικνύουν ὅτι οὔτε τοὺς ἀνθρώπους ἀγαποῦν, οὔτε τὸν Θεόν, ἀφοῦ ἐπιτρέπουν οἱ μὲν πιστοὶ νὰ μολύνονται ἀπὸ τὸν Οἰκουμενιστικὸ ἰό, ἡ δὲ Ἁγία Τριὰς νὰ βλασφημεῖται ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ Οἰκουμενιστές.

   Ἂς δοῦμε, τί συγκεκριμένα εἶπε τὴν 23η Φεβρουαρίου 2008 στὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία Βόλου ὁ μητροπ. Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας (ποὺ ποτὲ δὲν ἀνακάλεσε, ἀφου οἱ θέσεις αὐτὲς ἀποτελοῦν τὴν βάση κακοδοξίας του) καὶ τί διδάσκουν οἱ Ἅγιοι· ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς (ποὺ σήμερα ἑορτάζουμε), ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος:

  Ζηζιούλας: «Ὁ πρῶτος λοιπὸν αὐτομάτως γεννᾷ τὴν Ἱεραρχία. Ὀντολογικὰ ἡ Ἱεραρχία ὑπάρχει καὶ στην Ἁγία Τριάδα. Ἡ πηγή, ἡ Ἀρχή, εἶναι ὁ Πατήρ, ἀπὸ ’κεῖ πηγάζουν τὰ πρόσωπα τῆς Ἁγ. Τριάδος. Στὴν Ἁγία Τριάδα, λοιπόν, ἔχουμε μία διαβάθμιση, δὲν ἔχουμε αὐτόματη συνύπαρξη,  ἀλλὰ ἔχουμε ὕπαρξη ἡ ὁποία μεταφέρεται ἀπὸ τὸν ἕναν στὸν ἄλλον. Ἐὰν βάλουμε τὰ πρόσωπα νὰ ἐμφανίζονται ἔτσι ταυτόχρονα, τότε καταργοῦμε τὴν ἔννοια τῆς αἰτιότητος. Ἡ αἰτιότητα δὲν εἶναι κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ παραβλέψουμε».

      Πέρασαν ἀπὸ τότε 9 χρόνια. Ἐζητήθησαν ἐξηγήσεις γιὰ τὴν κακοδοξία αὐτή -ποὺ μᾶς γυρίζει πίσω στὸν Ἀρειανισμό- ἀλλὰ δὲν ἀπάντησε. Τὸ τραγικό, ὅμως, εἶναι ὅτι οὔτε οἱ Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, στοὺς ὁποίους ἀπευθυνθηκαμε, πῆραν θέση. Οὐδεὶς πλέον ἐξ αὐτῶν ἐνδιαφέρεται γιὰ θέματα Πίστεως· ἀντίθετα καταστρώνουν σχέδια, πῶς θὰ φιμώσουν ὅσους μιλοῦν γι' αὐτά.

  Σήμερα, λοιπόν, παραθέτουμε ἕνα ἀκόμα κείμενο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, ποὺ κι αὐτὸς ἀντικρούει τὰ ληρήματα τοῦ κ. Ζηζιούλα.

Tὸ συμπέρασμα τῶν λόγων τοῦ Ἁγίου εἶναι (ἀντίθετα μὲ τὶς παραπάνω θέσεις τοῦ Ζηζιούλα):

«Ὁμιλοῦντες περὶ τῆς τάξεως ἐντὸς τοῦ Θεοῦ, ἀπεδείξαμεν ὅτι δὲν εἶναι γνωστὸν εἰς τοὺς ἁγίους, ποίαν σχέσιν ἀπὸ ἀπόψεως τάξεως ἔχουν μεταξύ των ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα… Διότι δὲν λατρεύομεν πρῶτον Θεὸν τὸν Πατέρα, δεύτερον τὸν Υἱόν, τρίτον δὲ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, ὥστε πάντοτε μετὰ τὸ πρῶτον νὰ λέγωμεν τὸ δεύτερον καὶ μετ’ αὐτὸ τὸ τρίτον, ὑπερβάλλοντες ἀναγκαστικῶς εἰς τάξιν τὰ ὑπερβαίνοντα πᾶσαν τάξιν ὅπως καὶ πᾶσαν ἄλλην κατάστασιν… Κανεὶς ἂς μὴ νομίζῃ ὅτι ἔχει ἀνατραπῆ ἡ ἀξία, ἂν μνημονεύωμεν πρῶτο τὸ Πνεῦμα, ἔπειτα τὸν Υἱό, ἔπειτα τὸν Πατέρα· ἢ πρῶτον τὸν Υἱόν, ἔπειτα τὸν Πατέρα· διότι ὁ Θεὸς δὲν ἔχει τάξιν, ὄχι ὡς ἄτακτος ἀλλ’ ὡς εὑρισκόμενος ὑπεράνω τάξεως… Προσέτι, ἐκεῖνα δὲ τὰ ὁποῖα οἱ θεολόγοι ὁμολογοῦν ὅτι δὲν γνωρίζουν ὡς εὑρισκόμενα ὑπεράνω τῶν δυνάμεών μας, αὐτοὶ καυχῶνται ὅτι τὰ γνωρίζουν μὲ ἀκρίβειαν καὶ οὕτω καινοφωνοῦν καὶ βλασφημοῦν». 

Ἡ μετάφραση ἀποσπασμάτων ἀπὸ τὸν Α΄ λόγον "Περὶ τῆς Ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος" τοῦ ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ:

Τὸ κείμενο: 

  Εἰ γάρ ὅτι μετά τόν Υἱόν λέγεται τό Πνεῦμα ὑπαριθμούμενον ἐρεῖς, ὅ σοι δοκεῖ τῶν ἐπιχειρημάτων ἀσφαλέστερον, ὡς ἔγωγ᾿ ἄν φαίην οὐχ ἧττον τῶν ἄλλων σφαλερόν, κἀκεῖνοί σοι τόν Υἱόν δείξουσιν, ἔστιν οὐ λεγόμενον μετά τό Πνεῦμα, προαριθμουμένου δηλαδή τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἀμφοτέροις δέ ἡμεῖς μετά τῆς ἀληθείας ἀντεροῦμεν λέγοντες, οὐκ ἐν τῇ τάξει τῶν ὀνομάτων, ὦ οὗτοι, κεῖνται τά πράγματα.

Εἰ γάρ τοῦτο, τί κωλύει κατά τόν αὐτόν λόγον τῆς συναριθμήσεώς τε καί προαριθμήσεως ἐπαλαττομένης παρά τῇ θείᾳ Γραφῇ, ποτέ μέν γεννᾶν τε καί προβάλλειν, ποτέ δέ τά αὐτά γεννᾶσθαί τε καί προβάλλεσθαι; Οὐδέ γάρ προκαταρκτικόν, οὐδέ πρῶτον αἴτιον ἐπί τοῦ Πνεύματος, ὡς ὑμεῖς, τόν Πατέρα λέγομεν, δεύτερον δέ τόν Υἱόν, εἰ καί διά τό δημιουργικόν αἴτιον ταῦτα καλεῖται ὁ Πατήρ. Κἀκεῖθεν οὕτω κεκλημένος, ἔσθ᾿ ὅτε παρά τῶν θεολόγων οὕτως ὀνομάζεται καί περί τῶν ἀκτίστων τόν λόγον ποιουμένων, ὥσπερ καί Πατήρ διά τόν Υἱόν καλεῖται. Ἀλλ᾿ ἔσθ᾿ ὅτε καί περί τῶν κάτω ποιούμενοι τούς λόγους, οὕτω τοῦτον ὀνομάζομεν˙ οὐδέ γάρ πρῶτον μέν Θεόν τόν Πατέρα σέβομεν, δεύτερον δέ τόν Υἱόν, τρίτον δέ τό Πνεῦμα τό ἅγιον, ἵν᾿ ἀεί τό δεύτερον μετά τό πρῶτον λέγωμεν καί μετ᾿ αὐτό τό τρίτον, ὑπό τάξιν ἐξ ἀνάγκης ἄγοντες τά ὑπεράνω τάξεως, ὥσπερ καί τῶν ἄλλων πάντων.

33. Ὁ γάρ χρυσοῦς τήν γλῶτταν Ἰωάννης ἐξηγούμενος τό παρά τοῦ Ἀβραάμ πρός τόν οἰκεῖον οἰκέτην εἰρημένον, «θές τήν χεῖρά σου ὑπό τόν μηρόν μου», κατά τήν ὁμιλίαν προϊών φησι˙ «κηρυττέσθω Πνεῦμα ἅγιον˙ ὑψούσθω ὁ μονογενής˙ δοξαζέσθω ὁ Πατήρ. Μηδείς ἀνατετράφθαι τήν ἀξίαν νομιζέτω, εἰ Πνεύματος πρῶτον μνημονεύομεν, εἶτα Υἱοῦ, εἶτα Πατρός˙ ἤ Υἱοῦ πρῶτον, εἶτα Πατρός. Οὐ γάρ ἔχει τάξιν ὁ Θεός, οὐχ ὡς ἄτακτος, ἀλλ᾿ ὡς ὑπέρ τάξιν ὤν. Οὐδέ γάρ σχῆμα ἔχει ὁ Θεός, οὐχ ὡς ἀσχήμων, ἀλλ᾿ ὡς ἀσχημάτιστος».

Ὑπέρ τάξιν οὖν, ἀλλ᾿ οὐχ ὑπό τάξιν ὁ Θεός. Εἰ δ᾿ ἔστι καί τάξις ἐπί τοῦ Θεοῦ διά τό τρισυπόστατον τῆς θεότητος, ἀλλ᾿ οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἐγνωσμένη διά τό ὑπέρ πᾶν εἶδος τάξεως εἶναι. Τήν μέν γάρ κατά τήν ἐκφώνησιν τάξιν ἴσμεν, διδαχθέντες παρά τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς, παρ᾿ ἧς καί ἐπαλλαττομένην ταύτην εὐσεβῶς διδασκόμεθα. Τήν δ᾿ ἐκ τῆς φυσικῆς ἀκολουθίας προσοῦσαν, καί μάλιστα τοῖς δυσί προσώποις, τῷ τε Υἱῷ καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, οὐδαμῶς ἴσμεν. Διό Γρηγορίων ὁ θεολογικώτατος ἐν τῷ δευτέρῳ τῶν Εἰρηνικῶν φησιν, «οὕτω φρονοῦμεν καί οὕτως ἔχομεν, ὡς ὅπως μέν ἔχει ταῦτα σχέσεώς τε καί τάξεως, αὐτῇ μόνῃ τῇ Τριάδι συγχωρεῖν εἰδέναι καί οἷς ἄν ἡ Τριάς ἀποκαλύψῃ κεκαθαρμένοις, ἤ νῦν ἤ ὕστερον».

Ἀλλ᾿, ὁ μέγας, φασί, Βασίλειος, ὡς κεκαθαρμένος ἐξ ἀποκαλύψεως, τοῦτο μαθών εἶπεν ἐν τοῖς Κατ᾿ Εὐνομίου. Συγχωρεῖν δέ καί Γρηγόριον τόν θεολόγον εἰδέναι ταύτην, οἷς ἄν ἡ Τριάς ἀποκαλύψῃ κεκαθαρμένοις. Ἀλλ᾿ εἰ τοῦτο, πῶς τοῦ Εὐνομίου μαθεῖν εἰπόντος ἐκ τῶν ἁγίων τρίτον τῇ τάξει καί τῷ ἀξιώματι τό Πνεῦμα τό ἅγιον, δυσχεράνας οὔμενουν ἠρέμα τούτῳ καί λίαν ἐπαχθῶς ἐνεγκών ὁ θεῖος Βασίλειος, «παρά τῶν ἁγίων», φησίν, εἶπε μεμαθηκέναι˙ τίνες δέ οἱ ἅγιοι καί ἐν ποίοις αὐτῶν λόγοις τήν διδασκαλίαν πεποίηνται εἰπεῖν οὐκ ἔχει»; Δῆλον ὡς οὐκ ὄντων τῶν εἰπόντων ἁγίων.

Εἶτα, ἐπειδήπερ ἐκεῖνος ἐκ τοῦ τρίτου εἶναι τῇ τάξει καί τῷ ἀξιώματι τό Πνεῦμα τό ἅγιον τρίτον εἶναι καί τῇ φύσει συνήγαγε, καίτοι μηδέ παρά τοῦτο συναγόμενον, ἐνδούς ὁ μέγας  καί καθ᾿ ὑπόθεσιν παραδεξάμενος, «εἰ καί τρίτον εἶναι», φησί, «τῇ τάξει καί τῷ ἀξιώματι τό Πνεῦμα τό ἅγιον ὁ τῆς εὐσεβείας ἴσως παραδίδωσι λόγος, ἵνα καί ὅλως συγχωρήσωμεν, ἀλλ᾿ οὐκ ἀνάγκη παρά τοῦτο τρίτον εἶναι αὐτό καί τῇ φύσει». Ὡς οὖν καθ᾿ ὑπόθεσιν παραδεξάμενος, ἀλλ᾿ οὐ τοῦτο δογματίζων αὐτός, ἀμφισβητικῶς ἔχοντα τόν λόγον προήγαγεν.

Ὅ δέ φησιν ἐν τῷ πρώτῳ τῶν Πρός αὐτόν Εὐνόμιον, ὡς «ἔστι τάξεως εἶδος οὐ κατά τήν ἡμετέραν θέσιν, ἀλλ᾿ ἐκ τῆς κατά φύσιν αὐτοῖς ἐνυπαρχούσης ἀκολουθίας», οὐ περί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Πνεύματος ἀλλά καί περί τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ ποιούμενος τήν διάλεξίν φησιν, ἐν οἷς ἐγνωσμένον τε καί ἀνωμολογημένον ἅπασιν αἰτιατόν μέν εἶναι τόν Υἰόν, τόν δέ Πατέρα αἴτιον καί τοῦ αἰτιατοῦ προεπινοούμενον ἐξ ἀνάγκης, εἰ καί μή κατά χρόνον, ὡς αὐτός ἐκεῖ φησι. Ταῦτ᾿ ἄρα καί χωρίς ἐνδοιασμῶν τε καί ἀμφισβητήσεων, τόν μέν Πατέρα προτετάχθαι τοῦ Υἱοῦ φησι, τόν δέ Υἱόν δευτερεύειν τοῦ Πατρός, γράφων˙ «ἡμεῖς δέ, κατά μέν τήν τῶν αἰτίων πρός τά ἐξ αὐτῶν σχέσιν, προτετάχθαι τοῦ Υἱοῦ τόν Πατέρα φαμέν, κατά δέ τήν τῆς φύσεως διαφοράν οὐκέτι, οὐδέ κατά τήν τῶν χρόνου ὑπεροχήν». Ἐν δέ τῷ τρίτῳ πάλιν, «τάξει μέν», φησί, «δεύτερος τοῦ Πατρός, ὅτι ἀπ᾿ ἐκείνου, καί ἀξιώματι, φύσει δέ οὐκέτι δεύτερος».

Οὕτως οἶδεν ὁμολογουμένως ἐκ τοῦ Πατρός εἶναι τόν Υἱόν, ἀλλ᾿ οὐχί καί τό Πνεῦμα ἐξ Υἱοῦ. Εἰ γάρ τοῦτ᾿ ἐγίνωσκεν, οὐκ ἄν ὅλως ἠμφισβήτει, οὐδ᾿ ἄν ἀπηγόρευε τρίτον εἶναι τῇ τάξει ἀπό τοῦ Πατρός τό Πνεῦμα τό ἅγιον˙ ἀλλ᾿ οὐδέ κατά τοῦ Εὐνομίου καί τοῦτ᾿ εἰπόντος λίαν ἐδυσχέραινε. Πρός δέ τούτοις καί τό δευτερεύειν τοῦ Υἱοῦ τό Πνεῦμα σύν ἀμφιβολίᾳ πολλῇ καί καθ᾿ ὑπόθεσιν, ἀλλ᾿ οὐχ ὡς αὐτός δοξάζων παραδεξάμενος, δείκνυται μηδ᾿ αὐτός εἰδέναι, ὅπως ἔχουσι πρός ἄλληλα ὁ Υἱός τε καί τό Πνεῦμα σχέσεώς τε καί τάξεως.

Ὅτι μέν γάρ ἅμα ἐξ ἀϊδίου ὁ Υἱός τε καί τό Πνεῦμα τό ἅγιον, ἐν ἀλλήλοις τε ὄντα καί ἀλλήλων ἐχόμενα καί δι᾿ ἀλλήλων ἀφύρτως τε καί ἀμιγῶς χωροῦντα, καί ὅτι τούτων ἕκαστον τάξεώς τε καί σχέσεως εἶδος, καί ὡς ὁ Υἱός τε καί τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἐκ τοῦ Πατρός ἅμα, εἰ καί οὐχ ὡσαύτως, καί ὅτι ὁμότιμα ἐξ ὁμοτίμου, καί ὅτι τό ἐκπορεύειν ἰδιότης ὄν τῆς πατρικῆς ὑποστάσεως οὐκ ἔστιν εἶναι τοῦ Υἱοῦ, καί ὡς ὁ λέγων καί τόν Υἱόν τό ἐκπορεύειν ἔχειν σύγχυσιν ποιεῖ τῶν θείων ὑποστάσεων, δυσσεβῶς ἀθετῶν τήν ἀνωμολογημένην τάξιν ἐπί τοῦ Θεοῦ - «δεῖ γάρ», φησί καί Γρηγόριος ὁ τῆς θεολογίας ἐπώνυμος, «τάς ἰδιότητας μένειν Πατρί καί Υἱῷ, ἵνα μή σύγχυσις ᾖ παρά θεότητι τῇ καί τά ἄλλα εἰς τάξιν ἀγούσῃ» - ταύτην μέν οὖν τήν ἀνωμολογημένην τάξιν ἐπί τοῦ Θεοῦ καί ἡμεῖς ἴσμεν˙ τήν δέ δεύτερον μέν ἐκ τοῦ Υἱοῦ, τρίτον δέ ἀπό Πατρός τιθεῖσαν  τό Πνεῦμα τό ἅγιον οὔθ᾿ ἡμεῖς ἴσμεν οὔτε οἱ διδάσκαλοι καί προασπισταί τῆς Ἐκκλησίας.

Λατῖνοι δέ, ὤ τῆς ἀνοίας ὁμοῦ καί ἀπονοίας, τήν μέν εὐσεβῆ καί ἀνωμολογημένην ἐκείνην ἐπί τοῦ Θεοῦ τάξιν ἀθετοῦσιν, ἅ δέ Βασίλειος ὁ μέγας καί Γρηγόριος ὁ θεολόγος ὑπέρ τήν οἰκείαν γνῶσιν ὁμολογοῦσιν εἶναι ὡς ἀπόρρητα ὄντα καί ὑπέρ ἡμᾶς, αὐτοί καταλαβεῖν αὐχοῦσι καί περί τήν ἄφραστόν τε καί ἀπερινόητον ἐκπόρευσιν τοῦ Πνεύματος καινοφωνοῦσι, βλασφημοῦσι δέ εἰπεῖν οἰκειότερον, ἔμμεσόν τε καί ἄμεσον αὐτήν λέγοντες καί  προσεχῆ καί πόρρω, δι᾿ ὧν κινδυνεύουσι καί εἰς κτίσμα κατασπᾶν τό Πνεῦμα τό ἅγιον. Διό οὐκ ἀναγκαίως οὐδ᾿ ἀεί μετά τόν Υἱόν παρά τῆς θεοπνεύστου τίθεται Γραφῆς τό Πνεῦμα τό ἅγιον.

Τοῦτο γάρ Λατίνοις συμβαίνει, τοῖς ἐκ τῶν δύο, πρώτου αἰτίου καί δευτέρου, λέγουσι τό ἕν καί μή κατά πάντα στέργουσι τήν θεόπνευστον Γραφήν, ἀλλά κατ᾿ ἐξουσίαν ἅττα βούλονται προστιθεῖσί τε καί ἀφαιροῦσιν˙ ἡμῖν δέ τοῖς ἐκ τοῦ ἑνός εὐσεβοφρόνως σέβουσι καί εἰς ἕν ἀναφέρουσι τά δύο, ἥκιστα…

Ἐπίλογος

……………………………..

32. Πρός δέ τούτοις, ἐκ τοῦ τά κοινά τῆς ἀνωτάτω Τριάδος ἐπίσης εἶναι τῶν θείων ὑποστάσεων ἑκάστῃ, ἀνεφάνησαν οἱ λατινικῶς φρονοῦντες μήτε τόν Υἱόν μήτε τό Πνεῦμα λέγοντες ἐκ τοῦ Πατρός, μηδ᾿ ὑποστατικάς ἔχειν τόν Θεόν διαφοράς.

33. Εἶτα περί τῆς ἐν Θεῷ τάξεως ποιησάμενοι τόν λόγον προσαπεδείξαμεν μή γνωστόν εἶναι τοῖς ἁγίοις, ὅπως ἔχει πρός ἄλληλα σχέσεώς τε καί τάξεως ὁ Υἱός τε καί τό Πνεῦμα τό ἅγιον˙ καί συμφωνεῖν κἀν τούτῳ παρεστήσαμεν τούς μεγάλους, Βασίλειον καί Γρηγόριον καί Ἰωάννην τόν χρυθοῦν θεολόγον, πρός δέ καί τήν εὐσεβῆ καί ἀνωμολογημένην ἐπί τοῦ Θεοῦ τάξιν παρεστήσαμέν τε καί διευκρινήσαμεν. Κἀντεῦθεν ἀπηλέγχθησαν οἱ λατινικῶς φρονοῦντες τήν μέν εὐσεβῆ τάξιν ἀγνοοῦντες, ἅ δέ οἱ θεολόγοι μή εἰδέναι ὁμολογοῦσιν ὡς ὑπέρ ἡμᾶς, αὐτοί ταῦτα γινώσκειν ἀκριβῶς αὐχοῦντες καί οὕτω καινοφωνοῦντες, καί βλασφημοῦντες περί τήν ἐκπόρευσιν τοῦ παναγίου Πνεύματος.

Γρηγορίου Παλαμᾶ, Περὶ τῆς Ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, λόγος Α΄, Ἔργα 1, Πατερικαὶ Ἐκδ. “Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς”, σελ. 143-151, 169).

Ἐπαναλαμβάνουμε ἄλλο ἕνα κείμενο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ποὺ κι αὐτὸς ἀντικρούει τὰ ληρήματα τοῦ κ. Ζηζιούλα.

   Γρηγορίου Θεολόγου, Ὁμιλία ΛΔ΄, Εἰς τοὺς ἐλθόντας ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον, Ἐργα 2, Πατερικαὶ Ἐκδόσεις "Γρηγόριος Παλαμᾶς".

Δεῖτε καὶ τὰ ἑξῆς:

"Μείζων του Υιού ο Πατήρ ουκ έστι", Αγίου Γρηγορίου Νύσσης

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2015/01/blog-post_10.html

"Στη νεοαρειανική πίστη του Ζηζιούλα, δεν υπάρχει θέση για τον Ιησού Χριστό"

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/03/blog-post_5713.html

Η ανοσία των ορθοδόξων στις νέες προδοσίες των Οικουμενιστών, ΒΑΤΙΚΑΝΟ – Η ΝΕΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΡΓΑΜΟΥ ΙΩ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/07/blog-post_1840.html

Επίσκοποι, Εκφραστές Παλαιών καὶ Νέων αιρέσεων!, Αἱρετικοὶ βηματισμοὶ Ἐπισκόπων, Βαρθολομαῖος, Ζηζιούλας, Σαββᾶτος,

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/01/blog-post_3386.html

Προς Επισκόπους και Ποιμένες που πονούν την Εκκλησία! Νὰ ἀπαιτήσουν οἱ σιωπῶντες Ἐπίσκοποι ἀπὸ κακόδοξους συνεπισκόπους τους, νὰ ἀνακαλέσουν τὶς αἱρετικές τους θέσεις

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/12/blog-post_2880.html

Μόνο το ...Θεό δέχεται ως κριτή ο κ. Ζηζιούλας για τις καταγγελόμενες κακοδοξίες του! ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ  ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΕΡΓΑΜΟΥ κ. ΙΩ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ,

https://paterikiparadosi.blogspot.gr/2013/07/blog-post_27.html

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση στις 3/12/2017 08:02:00 μ.μ.