Ὁ Γάμος ὡς Μυστήριον τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

---

Εἶναι κοινὴ διαπίστωσις ὅτι σήμερον ὁ γάμος περνᾶ κρίσιν. Αὐτὸ μαρτυρεῖ τὸ πλῆθος τῶν διαζυγίων. Αὐτὸ μαρτυροῦν τὰ τόσα ζεύγη ποὺ χωρὶς νὰ φθάσουν εἰς τὸ διαζύγιον ζοῦν κατὰ συνθήκην καὶ κατ᾿ ἀνοχὴν συζυγικὴν ζωὴν καὶ δὲν εὑρίσκουν καμμίαν εὐτυχίαν καὶ καμμίαν χαρὰν εἰς τὸν δεσμόν των.
Ἓν σοβαρὸν αἴτιον τῆς κρίσεως αὐτῆς εἶναι ὅτι οἱ ἐρχόμενοι εἰς γάμου κοινωνίαν Χριστιανοὶ δὲν ζοῦν τὸν γάμον των, ὡς Μυστήριον.
Πολλοὶ Χριστιανοὶ ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὸ κοσμικὸν καὶ ἄθεον κλίμα τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ εἶναι σήμερα διάχυτον (ἐφημερίδες, τραγούδια, περιοδικά, θεάματα, διαφημίσεις) ἀντιλαμβάνονται τὸν γάμον ὡς ἓν φυσικόν, βιολογικὸν ἢ κοινωνικοοικονομικὸν μόνον γεγονός. Ὁ πανσεξουαλισμὸς ἔχει ἐπηρεάσει βαθύτατα τὴν σκέψιν τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀποθέτῃ τὴν εὐτυχίαν του ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον εἰς τὸ σέξ. Ἔτσι ὁ γάμος θεωρεῖται ὡς ἐν νόμιμον καὶ ἐγκεκριμένον ἀπὸ τὴν κοινωνίαν ἐρωτικὸν παιχνίδι, χωρὶς καμμίαν συνείδησιν εὐθύνης καὶ ἀποστολῆς. Ὅταν παρέλθῃ ἡ ἐρωτικὴ εὐχαρίστησις τότε καὶ ὁ γάμος δὲν ἔχει νόημα. Οἱ σύζυγοι χωρίζουν διὰ νὰ εὕρουν νέον σύντροφον καὶ νέαν περιπέτειαν.

Πανθρησκειακός, συγκρητικὸς καὶ δογματικὸς μινιμαλισμός: Οἱ σύγχρονοι Εἰκονομάχοι τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους Ἐφημερίδα Χριστιανική, 27 Μαρτίου 2003

---

Ἡμέρα χαρᾶς καὶ δοξολογίας τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ νίκη τῆς ὀρθῆς πίστεως κατὰ τῶν «χριστιανοκατηγόρων» Εἰκονομάχων καὶ ὅλων τῶν αἱρετικῶν. Μεγάλος ἦταν ὁ πόνος τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως ἐπὶ ἑκατὸν περίπου χρόνια. Καὶ γι᾿ αὐτὸ μεγάλη σήμερα ἡ χαρά της:
«Ἡμέρα χαρμόσυνος, καὶ εὐφροσύνης ἀνάπλεως, πεφανέρωται σήμερον· φαιδρότης δογμάτων γάρ, τῶν ἀληθεστάτων, ἀστράπτει καὶ λάμπει, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κεκοσμημένη ἀναστηλώσεσιν, Εἰκόνων τῶν ἁγίων νῦν, ἐκτυπωμάτων καὶ λάμψεσι· καὶ ὁμόνοια γίνεται, τῶν πιστῶν θεοβράβευτος» (Προσόμοιον αἴνων Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας).
Ἀλλὰ καὶ ἡμέρα μνήμης τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Ὁμολογητῶν, οἱ ὁποῖοι δὲ συνεβιβάσθησαν μὲ τὴν αἵρεση καὶ τὴν πολιτικὴ ἐξουσία καὶ τὴ διορισμένη ἀπ᾿ αὐτὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία, ἀλλὰ ἐκράτησαν, ὁμολόγησαν καὶ παρέδωσαν τὴν Ὀρθόδοξο πίστην ὑποστάντες διωγμούς, φυλακίσεις, βασανιστήρια, ἐξορίες, δημόσιες διαπομπεύσεις καὶ ἐξευτελισμοὺς καὶ τελικὰ πολλοὶ ἀπ᾿ αὐτοὺς καὶ μαρτυρικοὺς θανάτους.

Ἡ αἵρεση τῶν ἰεχωβιτῶν τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ κεφάλαιο «Τί εἶναι αἵρεσις», τοῦ βιβλίου
«Ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις μας καὶ οἱ πλάνες τῶν Ἰεχωβιτῶν»,
ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 2002

---

Εἶναι σὲ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς γνωστὸ πὼς ὁ πανάγαθος Πλάστης καὶ Πατέρας μας μετὰ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου οἰκονόμησε τὴν σωτηρία μας, μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ μονογενοῦς Του Υἱοῦ, τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
[...] Δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ξαναγυρίσει ὁ ἄνθρωπος στὸν Παράδεισο, στὴν κοινωνία τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐὰν δὲν ἀπέβαλε τὸν ἐγωισμὸ καὶ δὲν ἀποκτοῦσε καὶ πάλι μὲ τὴν μετάνοια τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀγάπη.
Εἶχε ὅμως τόσο πολὺ ὁ ἄνθρωπος ἀρρωστήσει, ποὺ ἦταν ἀδύνατο μὲ τὶς δικές του δυνάμεις νὰ θεραπευθεῖ. Ἔπρεπε νὰ ἔλθει ἕνας καλὸς γιατρὸς νὰ τὸν σώσει. Τέτοιος γιατρὸς δὲν ὑπῆρχε μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ὑπῆρχε ὅμως στοὺς οὐρανούς. Ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἦλθε, πῆρε ἐπάνω τοῦ τὴν ἀρρώστειά μας καὶ μᾶς θεράπευσε. Ἀπὸ τότε, ὅποιος θέλει νὰ σωθεῖ, γνωρίζει τὸν γιατρὸ καὶ τὸ φάρμακο. Εἶναι ἡ μετάνοια, καὶ ἡ ἕνωσις μὲ τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, ποὺ μεταδίδει ζωὴ καὶ ἀφθαρσία σὲ ὅσους ἑνωθοῦν μαζί Του μὲ τὸ Βάπτισμα, τὴν Μετάνοια, τὴν Ἱερὴ Ἐξομολόγηση, τὴν Θείαν Εὐχαριστία καὶ τὰ ἄλλα ἅγια Μυστήρια.
Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ γίνῃ θεὸς μόνος του, ὅπως πίστευσε ὁ Ἀδάμ. Μόνο ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἡ γέφυρα, ποὺ μᾶς συνδέει μὲ τὸν Πατέρα. Αὐτὸ εἶναι τὸ μήνυμα τῆς σωτηρίας, ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ.
Ὅμως τὸ δράμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὅτι, ἐνῶ ἦλθε ὁ Σωτὴρ καὶ μᾶς δίδαξε πὼς νὰ σωθοῦμε κοντά Του, ἐμεῖς μένουμε ἀκόμη μακρυὰ ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ προσπαθοῦμε νὰ σωθοῦμε μὲ τὶς δικές μας δυνάμεις. Ἔτσι τελικὰ μένουμε ἀλύτρωτοι.
Ὁ ἀνθρωποκεντρισμὸς μετὰ τὴ σάρκωση τοῦ Χριστοῦ πλήττει τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ πολλὰ μέσα: Τὴν εἰδωλολατρία, στὴν ὁποία ἔχουμε μία φανερὴ λατρεία τῶν κτισμάτων ἀντὶ τοῦ Κτίστου, τὴν φιλοσοφία, στὴν ὁποία ἔχουμε μία προσπάθεια νὰ ἀντικατασταθεῖ ὁ θεῖος λόγος ἀπὸ τὸν ἀνθρώπινο λόγο, καὶ τέλος τὶς αἱρέσεις, στὶς ὁποῖες τὸ κέντρο τῆς σωτηρίας, ὕπουλα καὶ συγκεκαλυμμένα μεταφέρεται ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστὸ στὸν ἄνθρωπο. Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία τῶν παλαιῶν καὶ νέων αἱρέσεων, ἂν ἐξετασθοῦν βαθύτερα.
Τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ παραμερίζει σήμερα ὁ παπισμός, τοποθετώντας ὡς κέντρο καὶ ὁρατὴ κεφαλὴ ὅλης τῆς Ἐκκλησίας, ἕναν ἄνθρωπο, τὸν «ἀλάθητο» πάπα.

Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν». Μὲ μιὰ ἐκστρατεία ἀγάπης νὰ ἀπαντήσετε, κ. Μπούς τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

Κυριακάτικη Ἐλευθεροτυπία, 07-10-2001

---

ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ποιὰ ἀκριβῶς στάση θὰ τηρήσει ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνησις ἔναντι τῶν μέτρων κατὰ τῆς τρομοκρατίας, τὰ ὁποῖα θὰ λάβουν οἱ ΗΠΑ καὶ πιθανῶς τὸ ΝΑΤΟ καὶ ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωσις.
Ἐπειδὴ ὡς Ἕλληνες πολίτες δὲν θέλουμε νὰ συμμερισθοῦμε εὐθύνες γιὰ ἀποφάσεις ποὺ πιθανὸν δὲν θὰ εἶναι σύμφωνες μὲ τὴν συνείδησή μας καὶ τὶς χριστιανικές μας ἀρχές, δηλώνουμε τὰ ἑξῆς:
1. Θεωροῦμε ἀπαράδεκτες, ἀπάνθρωπες καὶ ἐγκληματικὲς τὶς τρομοκρατικὲς ἐνέργειες ποὺ ἔπληξαν ἀθώους, ὅπως αὐτὲς στὶς ΗΠΑ, καὶ τὶς καταδικάζουμε ὡς ἀντιθέτους πρὸς τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Ἡ δὲ ἀνακάλυψη καὶ προσαγωγὴ στὴ δικαιοσύνη τῶν ἀποδεδειγμένων ἐνόχων δὲν ἀντίκειται στὸ Νόμο τοῦ Θεοῦ (βλ. Ῥωμ. ιγ´, 1-8).
2. Θεωροῦμε ὅμως ἐξ ἴσου καταδικαστέες τὶς ἐπιθέσεις ἀπὸ ἰσχυρὰ κράτη καὶ ὑπερδυνάμεις, ὅταν αὐτὲς χάριν τῶν συμφερόντων τοὺς πλήττουν ἀμάχους καὶ ἀθώους.
3. Πολὺ φοβούμεθα ὅτι τὰ κτυπήματα κατὰ τῆς τρομοκρατίας ποὺ θὰ πλήξουν ἀθώους καὶ ἀμάχους, ὡς πιθανοὺς συνεργάτες τῶν τρομοκρατῶν, θὰ ἐπιφέρουν διεύρυνση τῆς τρομοκρατίας.
Ὅπως εἶπε ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς στὸν ἀπόστολο Πέτρο, ὅταν ἐπιχείρησε νὰ κόψη τὸ ὠτίον τοῦ δούλου τῶν ἀρχιερέων, «ἀπόστρεψόν σου τὴν μάχαιραν εἰς τὸν τόπον αὐτῆς· οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρᾳ ἀπολοῦνται» (Ματθ. κστ´, 52).
Τὸ μίσος γεννάει μίσος. Ἡ ἀντεκδίκηση ἁλυσίδα ἀντεκδικήσεων. Καὶ ἡ βία φέρει βία. Τὸν κατήφορο τῆς κακίας καὶ τοῦ μίσους μόνο ἡ ἀγάπη μπορεῖ νὰ σταματήση. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συμβουλεύει «Μὴ νικῶ ὑπὸ τοῦ κακοῦ ἀλλὰ νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ κακόν» (Ρωμ. ιβ´, 21).
Προτείνουμε στὸν κ. Μπούς, ἀντὶ νὰ κινήσει τὴν πανίσχυρη πολεμικὴ μηχανὴ τῶν ΗΠΑ κατὰ τῶν πιθανῶν τρομοκρατῶν, νὰ ὀργανώση παγκόσμια ἐκστρατεία ἀγάπης καὶ βοηθείας πρὸς τοὺς πεινασμένους, ἀδικουμένους καὶ καταπιεζομένους ὅλου τοῦ κόσμου. Ὅλους αὐτοὺς ποὺ γίνονται τρομοκράτες ἀπὸ ἀπελπισία καὶ ἀγανάκτηση.

Μοναχισμὸς καὶ Θέα τοῦ Ἀκτίστου Φωτός τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

Εἰσήγησις εἰς τὸ Παμμοναστικὸν Συνέδριον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἰς τὰ Ἅγια Μετέωρα (12-14 Σεπτεμβρίου 2000),
ὠργανωθὲν εἰς τὰ πλαίσια τῶν ἑορτασμῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διὰ τὰ 2000 χρόνια ἀπὸ τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου.

Εἰσαγωγή Α. Τὸ Ἄκτιστον Φῶς, Φῶς τῆς Θεότητος Β. Οἱ συνέπειες τῆς ἐλλάμψεως τοῦ θείου Φωτός Γ. Ἐμπειρίες θέας Ἀκτίστου Φωτός Δ. Διάκρισις Ἀκτίστου Φωτὸς ἀπὸ ἄλλα φῶτα Ε. Προϋποθέσεις τῆς θέας τοῦ Ἀκτίστου Φωτός Στ. Ἄλλες ἐμπειρίες τῆς Ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ Ζ. Ἐπίλογος Σημειώσεις

---

Εἰσαγωγή

Κατὰ τὸν μέγα Φωστῆρα τῆς Ἐκκλησίας, ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ὑπάρχουν τριῶν εἰδῶν θεολογίες:
α) Ἡ ἀσφαλὴς καὶ μυστικὴ τῶν θεοπτῶν θεολόγων, οἱ ὁποῖοι ὁμιλοῦν ἐκ προσωπικῆς ἐμπειρίας καὶ κοινωνίας μὲ τὸν Ζῶντα Θεό.
β) Ἡ φιλόσοφος θεολογία τῶν μὴ ἐχόντων προσωπικὴ ἐμπειρία θεοπτίας, ἀλλὰ ἐν ταπεινώσει δεχομένων τὶς ἐμπειρίες καὶ θεοπτίες τῶν Ἁγίων καὶ θεολογούντων συμφώνως πρὸς αὐτές. Ἡ θεολογία αὐτὴ χρησιμοποιεῖ τὴν ἀποδεικτικὴ μέθοδο, αὐτὴν δηλαδὴ ποὺ ἀποδεικνύει τὶς θεολογικὲς θέσεις μὲ συλλογισμοὺς βάσει τῆς Ἀποκαλύψεως καὶ τῶν καταγεγραμμένων ἐμπειριῶν τῶν Ἁγίων, καὶ
γ) Ἡ καινὴ θεολογία τῶν θρασέων θεολόγων, οἱ ὁποῖοι ἀπορρίπτουν τὶς ἐμπειρίες τῶν Ἁγίων καὶ θεολογοῦν διαλεκτικῶς κατὰ τὶς δικές τους φιλοσοφικὲς ἀρχές. Ἐκπρόσωπος τῆς διαλεκτικῆς θεολογίας ἦταν στοὺς χρόνους τοῦ Ἁγίου Παλαμᾶ ὁ δυτικὸς μοναχὸς Βαρλαάμ.
Τὴν ἀποδεικτικὴ μέθοδο ἠκολούθησαν καὶ οἱ Ἁγιορεῖται Πατέρες οἱ συντάξαντες τὸν Ἁγιορειτικὸ Τόμο τὸ ἔτος 1340, οἱ ὁποῖοι καταλήγουν: «Ταῦτα ὑπὸ τῶν Γραφῶν ἐδιδάχθημεν, ταῦτα παρὰ τῶν ἡμετέρων Πατέρων παρελάβομεν· ταῦτα διὰ τῆς μικρᾶς ἔγνωμεν πείρας»¹.
Εἶναι χαρακτηριστικὸς καὶ ὁ τρόπος ποὺ ὑπέγραφε ὁ ἐπίσκοπος Ἱερισσοῦ καὶ Ἁγίου Ὄρους, Ἰάκωβος: «Ὁ ταπεινὸς Ἐπίσκοπος Ἱερισσοῦ καὶ Ἁγίου Ὄρους Ἰάκωβος, ταῖς ἁγιορειτικαῖς καὶ πατρικαῖς ἀνατεθραμμένος παραδόσεσι, καὶ μαρτυρῶν, ὅτι διὰ τῶν ἐνταῦθα ὑπογραφάντων λογάδων, ἅπαν τὸ Ἅγιον Ὄρος συμφωνοῦντες ὑπέγραψαν, καὶ αὐτὸς συμφωνῶν καὶ ἐπισφραγίζων, ὑπέγραψα. Καὶ τοῦτο μετὰ πάντων προσγράφων· ὅτι τὸν μὴ συμφωνοῦντα τοῖς ἁγίοις καθὼς καὶ ἡμεῖς καὶ οἱ μικρὸ πρὸ ἡμῶν Πατέρες ἡμῶν, ἡμεῖς τὴν αὐτοῦ κοινωνίαν οὗ παραδεξόμεθα»².
Στὴν ταπεινή μου εἰσήγησι θὰ ἀκολουθήσω τὴν ἀποδεικτικὴ μέθοδο.

περὶ Ἐκκλησίας καὶ ταυτοτήτων τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

Ἐφημερίδα Τὰ Νέα, 26 Ἰουλίου 2000

---

Ἐπιτρέψατέ μου, ὡς ἐλάχιστον μέλος τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ πόνο γιὰ τὴν ἀδικία καὶ τὸν κατατρεγμὸ ποὺ γίνεται εἰς βάρος της, νὰ θέσω διὰ τῆς ἐγκρίτου Ἐφημερίδος σας στὶς συνειδήσεις τῶν καλοπροαιρέτων ἀδελφῶν μας ποὺ κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ ἄγνοια, παραπληροφόρησι, ἢ καὶ διότι νομίζουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία στρέφεται κατὰ τοῦ κόμματός των, ὡρισμένα ἐρωτήματα:
1. Γιατί παραγνωρίζουν ὅτι ἡ μὴ ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος στὶς ταυτότητες ἐξαγγέλθηκε ὡς ἕνα μέτρο, τὸ ὁποῖο θὰ ἀκολουθήσουν καὶ ἄλλα μέτρα ἀποχριστιανισμοῦ τῆς κοινωνίας μας; Εἶναι γνωστὲς οἱ δηλώσεις τοῦ κ. Ὑπουργοῦ Δικαιοσύνης (Ἐφημ. «Ἔθνος» 8.5.2000), οἱ ὁποῖες ἐπισήμως δὲν ἀνεκλήθησαν.
Συμφωνοῦν ἄραγε μὲ τὸν ἀποχριστιανισμὸ τῆς κοινωνίας μας (ἄθεη παιδεία, ἄθεο στρατό, ἄθεη διοίκησι, ἄθεη δικαιοσύνη, ὑποχρεωτικὸ τὸν ἄθεο γάμο);
2. Γιατί παραγνωρίζουν ὅτι ἡ μὴ ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος ἔγινε κατόπιν πιέσεως τῶν Ἑβραίων τῶν ΗΠΑ (Ἐφημ. «Καθημερινή», 2.7.2000, «Χριστιανική», 25.5.2000);
Διερωτῶμαι, πῶς ἡ συνείδησις τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων θὰ ἀνεχθῆ νὰ μᾶς ἐπιβάλουν οἱ Ἑβραῖοι τὴν μὴ ἀναγραφὴ τοῦ θρησκεύματος, ὅταν στὸ Ἰσραὴλ εἶναι ὑποχρεωτικὴ ἡ ἀναγραφή; Συμφέρει αὐτὸ μακροπρόθεσμα στοὺς Ἑβραίους; Οἱ Ἕλληνες Ἑβραῖοι, ὡς νουνεχεῖς, ἂς πληροφορήσουν σχετικῶς τοὺς ὁμοπίστους των στὶς ΗΠΑ.
3. Δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅσοι κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία, ὅτι τίθεται σοβαρὸ ἠθικὸ πρόβλημα, ὅταν χάριν τοῦ δικαιώματος τῆς μειοψηφίας καταπατῆται τὸ δικαίωμα τῆς πλειοψηφίας;
Οἱ μειονότητες στὴν Ἑλλάδα ἀπολαμβάνουν ὄχι μόνο ἐλευθερία ἀλλὰ καὶ ἀσυδοσία. Ἔχουν σχολεῖα. Ἔχουν νοσοκομεῖα. Ἔχουν ραδιοφωνικοὺς σταθμοὺς πανελληνίου ἐμβελείας. Ἔχουν ναοὺς στὴν πρωτεύουσα σὲ ἐπισημότερες θέσεις ἀπὸ αὐτοὺς τῶν Ὀρθοδόξων. Τὰ προνόμια τῶν Μουσουλμάνων τῆς Θράκης εἶναι ἐπίσης γνωστά.

ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΣΕ ΒΛΑΣΦΗΜΟ ΛΟΓΟ Ἀπάντηση στὸν κ. Ἀνδρουλάκη τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

---

Ὅταν πληροφορήθηκα τὰ ὅσα γράφει ὁ Μίμης Ἀνδρουλάκης στὸ ἀπαράδεκτο καὶ ἀκατονόμαστο βιβλίο του, ἀγανάκτησα καὶ ἐθύμωσα. Ὅταν ὅμως διάβασα τὶς ἐπίμαχες σελίδες τοῦ βιβλίου, καὶ λυπήθηκα βαθύτατα.
Λυπήθηκα, γιατὶ ἕνας καὶ κατὰ τὰ ἄλλα ἀξιόλογος ἄνθρωπος, μὲ τὸν τρόπο ποὺ γράφει ἀδικεῖ τόσο πολὺ τὸν ἑαυτό του.
Μοῦ ἔδωσε τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ συγγραφέας πίσω ἀπὸ τὶς χυδαῖες ἐκφράσεις δὲν μπορεῖ νὰ κρύψει τὸν ἐσωτερικό του διχασμὸ γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δὲν φαίνεται νὰ εἶναι ἀναπαυμένος στὴν ἀθεΐα καὶ στὴν ἄρνηση. Μᾶλλον φαίνεται ὅτι τὸ πρόβλημα Θεός, Χριστός, θάνατος τὸν ἀπασχολεῖ σοβαρὰ καὶ κάθε τόσο ἐπανέρχεται σ᾿ αὐτά. Ὁ Χριστός, τὸν ὁποῖον δὲν ἀποδέχεται, τοῦ φαίνεται ὅτι τὸν βασανίζει. Μοῦ θυμίζει τὴν κραυγὴ τοῦ δαιμονισμένου τῶν Γαδαρηνῶν: «Τί ἐμοὶ καὶ ἐσοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μὴ μὲ βασανίσης» (Λουκ. η´ 28).

Τὸ Ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

---

Πολλὰ ὀνόματα ἀσήμων καὶ ἐπισήμων ἀνθρώπων ὑπάρχουν. Ὅμως τὸ ὄνομα ποὺ ξεπερνᾶ ὅλα τὰ ὀνόματα εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τοῦ ὁποίου τὴν θεία γέννησι ἑτοιμαζόμεθα νὰ ἑορτάσουμε.
Μόνο τὸ ἰδικό του ὄνομα εἶναι ὄνομα θεανθρώπου καὶ γι᾿ αὐτὸ κατὰ τὸν Ἀπ. Πέτρο «οὐδὲν γὰρ ὀνόμα ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ´ 12).
Ὑπάρχουν πολλοὶ σπουδαῖοι ἄνθρωποι, σοφοί, δίκαιοι, ἠγέται, ἀκόμη καὶ ἀνθρωπόθεοι τῆς ἀρχαίας μυθολογίας, ἀλλὰ μόνον ἕνας θεάνθρωπος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὅλη ἡ χριστιανική μας πίστις συνοψίζονται στὴν ἀλήθεια αὐτή. Ὅτι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ «ἑαυτὸν ἐκένωσεν μορφὴν δούλου λαβών» γενόμενος ὑπάκουος στὸν Θεὸ Πάτερα μέχρι καὶ τοῦ σταυρικοῦ θανάτου (Φιλ. β´ 8). Γι᾿ αὐτὴ τὴν κένωσι καὶ ταπείνωσί του ὁ Θεὸς Πατὴρ ὑπερύψωσε καὶ τὴν ἀνθρώπινη φύσι τοῦ Υἱοῦ του καὶ τὴν ἐγκαθίδρυσε εἰς τὰ δεξιά του, στὴν δόξα ποὺ εἶχε ὡς Θεὸς καὶ πρὶν ἀπὸ τὴν σάρκωσί του καὶ τοῦ ἐχάρισε τὸ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα.
Κάθε ἕνας ποὺ ἑνώνεται μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, θὰ συνδοξασθῆ μὲ Αὐτόν. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια ὑπερβαίνει τὴν ἀνθρώπινη λογική. Εἶναι ἀλήθεια τὴν ὁποία ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτει καὶ ἐμεῖς δεχόμεθα «ἐν πίστει». Αὐτὴ τὴν ἀλήθεια καὶ τὰ τρία ὀνόματα ποὺ ἐδόθησαν στὸν σαρκωθέντα Θεό. «Καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν»

Περιμένοντας τὰ Χριστούγεννα τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

---

Αὐτὲς τὶς ἡμέρες ὁ ὀρθόδοξος χριστιανικὸς κόσμος καλεῖται νὰ γιορτάσει ἢ μᾶλλον νὰ ζήσει ἀληθινὰ τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς σωτηρίας καὶ τῆς λυτρώσεως τῶν ἀνθρώπων καὶ τοῦ κόσμου ἀπὸ τὰ δεινὰ τῶν κακῶν καὶ τοῦ διαβόλου. Καλεῖται νὰ δεχθεῖ τὸ μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας καὶ νὰ γεμίσει θεία χάρη καὶ εὐλογία.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες μᾶς καλοῦν νὰ ἀνοίξουμε τὰ μάτια τῆς καρδιᾶς καὶ νὰ μελετήσουμε τὸ μεγάλο αὐτὸ μυστήριο, ποὺ κυριολεκτικὰ ἄλλαξε τὴ μορφὴ τοῦ κόσμου.
Ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου; Ὅλη ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων, γιὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Κυρίου περιέχεται στὴ φράση τοῦ Μεγ. Ἀθανασίου : «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο, ἵνα τὸν ἄνθρωπον δεκτικὸν θεότητος ποιήσῃ». Ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε στὴ γῆ, γιὰ νὰ μᾶς φέρει ἁπλὰ μιὰ νέα διδασκαλία, ἀλλὰ νὰ μεταδώσει σὲ μᾶς τὴ θεία ζωή, τὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ. Νὰ μᾶς κάνει μετόχους θείας Ζωῆς κατὰ χάρη. Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεὸς κατὰ χάρη. Αὐτὸ εἶναι τὸ κεντρικὸ καὶ οὐσιῶδες νόημα τῆς μεγάλης αὐτῆς καὶ σημαντικῆς γιορτῆς.
Πρὶν ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ὁ κόσμος ζοῦσε στὸ σκοτάδι τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς εἰδωλολατρίας μὲ φωτεινὲς ἑξαιρέσεις.

Ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμὸς κατὰ τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

Τὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ εἶναι ἀπὸ τὴν εἰσήγηση τοῦ σεβαστοῦ Γέροντα στὸ Α´ Ἐπιστημονικὸ Συνέδριο «Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: ἡ ζωὴ καὶ ἡ διδασκαλία του», τὸ ὁποῖο διωργανώθη (καὶ διεξήχθη) ἀπὸ τὸ Ἱερὸ κοινόβιο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου στὶς 21-23 Σεπτεμβρίου 1999. Πηγή: «ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, ὁ πελώριος σμάραγδος»

---

Πρὸ ἐτῶν Καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ἀναφερόμενος στὸν ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη, τὸν χαρακτήρισε ὡς ἕνα εὐφυῆ μοναχό. Ἄραγε ὁ ἅγιος Νικόδημος ἦτο μόνο ἕνας εὐφυὴς μοναχὸς καὶ ὄχι ἕνας ἅγιος καὶ σοφὸς κατὰ κόσμον καὶ κατὰ Θεὸν μοναχὸς καὶ μία ἀληθινὴ πατερικὴ μορφή;
Ἕτερος Καθηγητὴς πρὸ ὀλίγων ἐτῶν προσῆψε βαρύτατες κατηγορίες κατὰ τοῦ Ἁγίου, χαρακτηρίζοντάς τον ὡς ἠθικιστὴ καὶ ὡς ὑπεύθυνο γιὰ τὴν ἐπικράτηση στὴν νεοελληνικὴ κοινωνία τοῦ δυτικοῦ πνεύματος. Στὶς κατηγορίες αὐτὲς ἀπήντησε ἡ Ἱερὰ Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους μὲ ἐμπεριστατωμένο κείμενό της.
Ὀφείλονται ἄραγε οἱ ἀπόψεις αὐτὲς σὲ ἄγνοια τῆς χαρισματούχου προσωπικότητας καὶ τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου ἢ σὲ ἐσφαλμένες καὶ μὴ ὀρθόδοξες θεολογικὲς προϋποθέσεις; Τοὺς Ἁγίους δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς δοῦμε σωστά, ἐὰν δὲν προσπαθοῦμε νὰ ζοῦμε κατὰ τὸν τρόπο ἢ τὸ πνεῦμα τῆς ἰδικῆς των ζωῆς. Ποιὸς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ συμμετέχοντας στὶς ἁγιορείτικες ἀγρυπνίες θὰ ἀκούσει τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου στοὺς Ἀθωνίτες Πατέρες καὶ στοὺς Νεομάρτυρες καὶ τὶς Ἀκολουθίες ποὺ γι᾿ αὐτοὺς ἔγραψε, δὲν θὰ νιώσει τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν ἄνωθεν σοφία τοῦ Ἁγίου μας καὶ δὲν θὰ εὐχαριστήσῃ τὸν Θεόν, ποὺ χάρισε στὴν Ἐκκλησία Του στὰ δύσκολα χρόνια τῆς σκλαβιᾶς ἕνα τέτοιον πατέρα καὶ διδάσκαλο;

Ὁ Χριστὸς ζητεῖ κατάλυμα τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

---

Ὁ Ἅγιος Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὁ ὁποῖος διασώζει πολλὰ περιστατικὰ ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἡλικία τοῦ Κυρίου, μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ἡ ἑτοιμόγεννη ἁγία Παρθένος δὲν εὑρῆκε «τόπον ἐν τῷ καταλύματι», δηλαδὴ θέσι στὸ πανδοχεῖο, γιὰ νὰ γεννήση τὸν Κύριο (Λουκ. β´, 7). Ἔτσι, ἐχρησιμοποίησε ὡς κατάλυμα τὸν σταῦλο τῶν ἀλόγων ζώων καὶ ὡς λίκνο τὴν φάτνη. Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐγεννήθη σὲ ἕνα τόπο ποὺ συμβόλιζε τὸν κόσμο μας, ποὺ ὅπως τότε, ἔτσι καὶ σήμερα ὄζει ἀπὸ τὴν ἀλογία τῶν παθῶν.
Ὁ Ἅγιος Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης γράφει στὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιό του ὅτι «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰω. α´ 14), ἀλλὰ καὶ ὅτι «εἰς τὰ ἴδια ἦλθε καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον» (Ἰω. α´ 11). Οἱ ταπεινοὶ ὅμως ἄνθρωποι ἐδέχθησαν τὸν Κύριο, ἐπίστευσαν σ᾿ Αὐτὸν καὶ ἔγιναν μαθηταί Του.

Τί θὰ ποῦμε στοὺς νέους; τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

---

Δὲν κρίνω τὴν ἀπόφαση τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, διότι ἡ ἰδιότητά μου δὲν τὸ ἐπιτρέπει. Ἐπειδὴ ὅμως πολλοὶ νέοι ἐκ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἔρχονται στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἐξομολογοῦνται καὶ σὲ μᾶς, θὰ ἤθελα εὐλαβῶς νὰ ἐρωτήσω τοὺς ἁγίους Ἀρχιερεῖς: Τί θὰ τοὺς ἀπαντοῦμε ὅταν ἐπιμένουν ὅτι οἱ προγαμιαῖες σχέσεις δὲν εἶναι ἁμαρτία ἐπικαλούμενοι τὶς θέσεις τοῦ Σεβ. Ζακύνθου καὶ τὴν ἐπιεικῆ ἀπόφαση τοῦ Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, χωρὶς ὁ Σεβ. Ζακύνθου νὰ ἀνακαλέσει δημόσια τὶς θέσεις του, ἢ νὰ ζητήσει συγχώρεση ἀπὸ τὸ σκανδαλισθὲν πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.
Θὰ ἤθελα ἀκόμη νὰ ἐρωτήσω, ποιὸς θὰ εἶναι ἀπέναντι τοῦ Ἁγίου Θεοῦ ὑπεύθυνος γιὰ τοὺς νέους ποὺ ἔχουν προγαμιαῖες σχέσεις καὶ δὲν μετανοοῦν, γιατὶ ἐπικαλοῦνται τὸν Σεβ. Ζακύνθου;
Ποιὸς θὰ εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ τὶς ἐκτρώσεις, ποὺ συχνὰ συνοδεύουν τὶς προγαμιαῖες σχέσεις;
Ποιὸς θὰ εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ τοὺς νέους, ποὺ ἑτοιμάζοντο γιὰ τὴν ἁγία ἱερωσύνη καὶ ἠγωνίζοντο νὰ μείνουν καθαροὶ μέχρι τὸν γάμο τους, ὥστε νὰ μὴν ἔχουν κώλυμα ἱερωσύνης, καὶ τώρα ἐνέδωσαν στὸν πειρασμό, ἁμάρτησαν καί, ἢ δὲν θὰ εἰσέλθουν στὸ φρικτὸ Θυσιαστήριο, ἢ θὰ εἰσέλθουν μὲ κωλύματα;
Θέτω τὰ ἀνωτέρω ἐρωτήματα ἀφορμώμενος ἀπὸ συγκεκριμένες περιπτώσεις, ποὺ ἐγὼ ὡς πνευματικὸς διεπίστωσα, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι πνευματικοὶ μὲ ἐπληροφόρησαν. Πιστεύω ὅτι «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13, 8). Καὶ ἀκόμη: «ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 5, 19). Κατὰ τὸν ἅγιο Χρυσόστομο, τὸ «ἐλάχιστος» σημαίνει «γεέναν καὶ κόλασιν».

Ὁ πόνος στὴ ζωή μας τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

---

Εἶναι εὔκολο κάποιος νὰ φιλοσοφεῖ ἢ νὰ θεολογεῖ γιὰ τὸν πόνο. Ἀλλὰ εἶναι δύσκολο νὰ ἀντιμετωπίζει σωστὰ τὸν πόνο, ὅταν ὁ ἴδιος περνᾶ ἕνα δυνατὸ πόνο στὴν ζωή του. Θεωρῶ πολὺ τολμηρὸ νὰ μιλᾶ κανεὶς γιὰ τὸν πόνο, ὅταν ὁ ἴδιος δὲν πονᾶ. Σκέπτομαι ὅλους τοὺς ἀδελφούς μας ἁπανταχοῦ τῆς γῆς, ποὺ πονοῦν σωματικὰ ἢ ψυχολογικὰ ἢ πνευματικά.
Σωματικὰ πονοῦν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ἀρρώστιες, κακουχίες, πείνα. Ψυχολογικὰ πονοῦν ἀπὸ κατατρεγμούς, συκοφαντίες, ἔλλειψη ἀγάπης καὶ μὴ ἀνταπόκριση στὴν προσφερόμενη σὲ ἄλλα προσφιλῆ πρόσωπα ἀγάπη, ἀνεκπλήρωτες ἐπιθυμίες, ἀσθένειες καὶ θανάτους προσφιλῶν ἀνθρώπων καὶ ἄλλα αἴτια. Πνευματικὰ πονοῦν ὅσοι ἀγαποῦν τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο καὶ ὅμως βλέπουν ὅτι μὲ τὶς ἁμαρτίες τους λυποῦν τὸν Θεὸ καὶ προσβάλλουν τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἄνθρωπο.
Δὲν εἰσῆλθε ἀσφαλῶς κατ᾿ εὐδοκία Θεοῦ. Μπῆκε κατὰ παραχώρηση Θεοῦ, ὅταν ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν ἐγωιστικὴ παρακοή του ἔχασε τὴν Πηγὴ τῆς Ζωῆς, τὸν Πλάστη του. Ἀπὸ τὴν ἄπονο κατάσταση τῆς Θείας Βασιλείας, βρέθηκε σὲ μία ἄλλη κατάσταση, στὴν ὁποία ἀφοῦ δὲν βασίλευε ἡ ἀληθινὴ Ζωή, κυριαρχοῦσε μία ζωὴ φθαρμένη, συνυφασμένη μὲ τὸν θάνατο, τὰ πάθη καὶ τὴν ἁμαρτία.
Σ᾿ αὐτὴν τὴν νέα κατάσταση, ὁ θάνατος καὶ ὁ πόνος φαίνονταν νὰ ἔχουν ἕνα θετικὸ νόημα, ὅπως ἄλλωστε καὶ οἱ ἄλλοι δερμάτινοι χιτῶνες μὲ τοὺς ὁποίους ὁ Θεὸς ἔνδυσε τοὺς πρωτοπλάστους, ὅταν ἐκεῖνοι ἔφευγαν ἀπὸ τὸν Παράδεισο, γιὰ νὰ τοὺς παρηγορήσει στὴν ἐξορία τους. Ὁ θάνατος θέτει τέρμα στὸ κακό, ποὺ ἀλλιῶς θὰ ἦταν ἀθάνατο ἐπὶ τῆς γῆς.
Ὁ σωματικὸς πόνος εἰδοποιεῖ γιὰ τὴν ἀσθένεια, ὥστε νὰ ὑπάρχει ἡ κατάλληλη θεραπεία. Οἱ ἰατροὶ γνωρίζουν πόσο εὐεργετικὸς εἶναι ὁ πόνος. Ἐπίσης, ὅλων τῶν εἰδῶν οἱ πόνοι μᾶς βοηθοῦν νὰ λάβουμε αἴσθηση τῆς φθαρτότητάς μας καὶ ἔτσι νὰ γνωρίσουμε τὰ πεπερασμένα μας ὅρια γλιτώνοντας ἀπὸ κάθε μορφὴ αὐτοθεοποιήσεως.

ΕΡΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ» Πολιτιστικὴ ἐκδήλωσις ἢ προάγγελος τῆς Πανθρησκείας; τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

---

Ἡ ἀνακοίνωσις γιὰ τὶς «Ἱερὲς Μουσικὲς τῆς Ὀλυμπιάδας» (Ἐφημ. «Καθημερινή» 19-6-2003) φαίνεται νὰ δικαιώνη τὴν ἀνησυχία πολλῶν ὅτι ἡ Πολιτιστικὴ Ὀλυμπιάδα καὶ οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες θὰ χρησιμοποιηθοῦν καὶ γιὰ τὴν προώθησι τῶν σχεδίων τῆς Νέας Ἐποχῆς, καὶ μάλιστα γιὰ τὴν προβολὴ τῆς Πανθρησκείας.
Παρόμοιες ἐκδηλώσεις πληροφορούμεθα ὅτι ἔγιναν καὶ στοὺς προηγουμένους Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες ποὺ διοργανώθηκαν στὸ Σίδνεϋ καὶ στὴν Ἀτλάντα. Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ πανανθρώπινη ἑνότης, ὅπως τὴν ὁραματίζονται οἱ νεοεποχίτες, δὲν μπορεῖ νὰ πραγματοποιηθῆ χωρὶς τὴν θρησκευτικὴ ἑνότητα. Ἡ δὲ θρησκευτικὴ ἑνότης προϋποθέτει τὴν συγκρητιστικὴ ἀνάμιξη ὅλων τῶν θρησκειῶν σὲ μία πανθρησκεία.
Ἡ «ἱέρεια» καὶ «προφήτις» τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἡ Alice Bailey, ἔγραφε: «Ἀνατέλλει ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὅλαι αἱ θρησκεῖαι θὰ θεωροῦνται ὡς προερχόμεναι ἀπὸ μίαν μεγάλην πνευματικὴν πηγήν· ὅλαι θὰ θεωροῦνται ὅτι ἀποτελοῦν ἐν τῷ συνόλῳ των τὴν ἑνιαίαν ρίζαν, ἀπὸ τὴν ὁποίαν εἶναι ἀναπόφευκτον νὰ προβάλη ἡ καθολικὴ Παγκόσμιος θρησκεία. Δὲν θὰ ὑπάρχουν τότε οὔτε χριστιανοὶ οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε Ἰουδαῖοι οὔτε ἐθνικοί, ἀλλ᾿ ἁπλῶς καὶ μόνον ἕνα μέγα σῶμα πιστῶν, ποὺ θὰ προέρχονται ἀπὸ ὅλας τὰς τρεχούσας θρησκείας. Οὗτοι θὰ ἀποδέχονται τὰς ἰδίας ἀληθείας, ὄχι ὡς θεολογικὰς ἀντιλήψεις, ἀλλ᾿ ὡς οὐσιώδεις διὰ τὴν πνευματικὴν ζωήν. Θὰ ἵστανται ὅλοι ἡνωμένοι ἐπάνω εἰς τὸ ἴδιον βάθρον τῆς ἀδελφότητος καὶ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων… Μία τοιαύτη Παγκόσμιος θρησκεία δὲν ἀποτελεῖ νωχελῆ ὀνειροπόλησιν, ἀλλὰ κάτι τὸ ὁποῖον σήμερον προσλαμβάνει μορφὴν σαφῆ» (βλ. Τὰ προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητος, σελ. 206).
Σ᾿ αὐτὲς τὶς κατευθύνσεις κινεῖται καὶ ὁ διεθνὴς τεκτονισμός, ποὺ δέχεται τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὅπως ὅλους τοὺς ἱδρυτὰς θρησκειῶν, ὡς ἕνα ἀπὸ τοὺς μύστας.
Οἱ διαθρησκειακὲς συναντήσεις, συμπόσια, συνέδρια, καὶ μάλιστα αὐτὰ ποὺ συνοδεύονται ἀπὸ κάποιες συμπροσευχὲς ἢ συμβολικὲς τελετουργίες (Ἀσσίζη), καλλιεργοῦν τὴν ἰδέα τῆς πανθρησκείας.
Γνωρίζω, βέβαια, ὅτι ὅποιος τολμήσει νὰ διαφωνῆ μὲ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις, κινδυνεύει νὰ χαρακτηρισθῆ «δημοκρατικώτατα» ὡς φανατικός, φονταμενταλιστής, ταλιμπὰν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀλλά, ἐπειδὴ ἡ Πίστις μας εἶναι ὅ,τι πολυτιμώτερο ἔχουμε στὴ ζωή μας, δὲν θὰ φοβηθοῦμε καὶ δὲν θὰ σιωπήσουμε. Ἄλλωστε καὶ διανοούμενοι ποὺ δὲν μποροῦν νὰ χαρακτηρισθοῦν φονταμενταλισταί, διαφωνοῦν μὲ αὐτές. Ἀξιόλογη κριτικὴ τῶν διαθρησκειακῶν ἐκδηλώσεων ἄσκησε ὁ καθηγητὴς Χρῆστος Γιανναρᾶς σὲ ἐπιφυλλίδα του στὴν «Καθημερινή» (25-5-2003) μὲ τίτλο: «Εἰς ὀλιγωρίαν ἱερῶν καὶ ὁσίων».

Εἰρήνη, δῶρον τοῦ σταυρωθέντος καὶ ἀναστάντος Χριστοῦ τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

---

Ἡ ἀπειλὴ τῶν φοβερῶν τρομοκρατικῶν ἐκδηλώσεων σκιάζει τὶς ἐρχόμενες ἑορτὲς τῶν Ἁγίων Παθῶν καὶ τῆς Λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας.
Τρομοκράται «νόμιμοι» ἐκ τῶν ἰσχυρῶν καὶ δυναστῶν τῆς γῆς καὶ τρομοκράται παράνομοι ἐκ τῶν καταδυναστευομένων, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσι αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν» (Μάρκ. 10, 42).
Δυστυχῶς ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ δὲν ἐφαρμόζεται ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς μὴ χριστιανοὺς ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς κατ᾿ ὄνομα Χριστιανούς. «Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ» (Ματθ. 5, 38-39).
Ἡ ἀντεκδίκησις πολλαπλασιάζει τὸ κακό. Δὲν τὸ περιορίζει, ὅπως νομίζουν ὅσοι τὴν ἐφαρμόζουν.
Λαοὶ ἀλληλοεξοντώνονται καὶ ὁ διάβολος βασιλεύει, ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι τοῦ δίδουν τὴν ἐξουσία νὰ τοὺς διαιρῆ καὶ νὰ τοὺς σπείρη τὸ μίσος καὶ τὴν ἐκδίκησι.
Πολλοὶ ὁμιλοῦν γιὰ τὴν εἰρήνη. Ἀλλά, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «Εἰρήνη φίλη, τὸ παρὰ πάντων μὲν ἀπαιτούμενον ἀγαθόν, ὑπ᾿ ὀλίγων δὲ φυλασσόμενον» (Λόγος ΚΒ´).
Ἐπειδὴ ἡ εἰρήνη δὲν φυγαδεύεται μόνον μεταξὺ τῶν κρατῶν, τῶν λαῶν καὶ κοινωνικῶν ὁμάδων ἀλλὰ καὶ μεταξὺ τῶν φίλων, τῶν συγγενῶν, τῶν ὁμοπίστων, τῶν συντοπιτῶν, θεωρῶ ἀναγκαῖον νὰ ἰδοῦμε τί ὁ αἰώνιος λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς διδάσκει.
Εἰρηνικὸ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ὁ Πανάγαθος Θεός. Ἡ ἀνθρωπίνη φύσις, κατὰ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, δημιουργήθηκε «ἄμαχος, εἰρηνική, ἀστασίαστος, πρὸς τὲ τὸν Θεὸν καὶ ἑαυτὴν δι᾿ ἀγάπης ἐσφιγμένη» (Ρ.G. 9, 172Β). Ἡ ἁμαρτία ὅμως καὶ ὁ ἐγωϊσμὸς ἔφερε στοὺς ἀνθρώπους τὰ μίση, τὶς διαιρέσεις, τὶς συγκρούσεις, τὸν φθόνο, τὴν ἀλληλοεξόντωσι, τὴν ἐκδικητικότητα, τὴν ἐπιθετικότητα, τὴν μισανθρωπία.
Ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος ἐκμεταλλευόμενος τὰ πάθη τῶν ἀνθρώπων τοὺς διαιρεῖ καὶ τοὺς στρέφει ἐναντίον ἀλλήλων.

Αἱρέσεις - Οἰκουμενισμός Οἱ διαθρησκειακὲς ἐκδηλώσεις καὶ ἡ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

---

Ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν Προφητῶν, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων. Γι᾿ αὐτὸ στὴν Ἐκκλησία μας δὲν αὐτοσχεδιάζουμε οὔτε ἀκολουθοῦμε τὸν λογισμό μας, ἀλλὰ «ἐπόμεθα τοῖς θείοις Πατράσιν» (Δ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος), ὅπως καὶ ἐκεῖνοι ἤποντο τοῖς ἁγίοις Ἀποστόλοις καὶ Προφήταις.
Θὰ πρέπη λοιπὸν καὶ στὸ θέμα τῶν διαθρησκειακῶν σχέσεων καὶ ἐκδηλώσεων νὰ ἀκολουθοῦμε τοὺς Προφήτας, τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Πατέρας. Ὅπως διδάσκει καὶ ὁ ἱερὸς Ἰωσὴφ Βρυέννιος: « Ἀμήχανον ἄλλως τὴν ἀλήθειαν γνῶναι ἢ θεολογίας ἅπτεσθαι μὴ τοῖς ἁγίοις ἑπόμενον».
Εἶναι γνωστὸν ὅτι τὸ κήρυγμα τῶν Προφητῶν ἦταν κήρυγμα ἀνενδότου καὶ ἀνυποχωρήτου ἀγῶνος κατὰ κάθε μορφῆς ἀναμίξεως ἢ θρησκευτικοῦ συγχρωτισμοῦ μὲ τοὺς περιβάλλοντας τότε τὸν Ἰσραὴλ εἰδωλολατρικοὺς λαούς. Καὶ μόνον τὸ παράδειγμα τοῦ προφήτου Ἠλία, τοῦ ὁποίου κατ᾿ αὐτὰς ἑορτάζουμε τὴν μνήμη, φθάνει νὰ μᾶς πείση γιὰ τὴν ἀλήθεια αὐτή.
Ἀνένδοτοι ἐπίσης ἦσαν καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ὄχι μόνον κατὰ τῶν εἰδωλολατρικῶν θρησκειῶν ἀλλὰ καὶ κατὰ τοῦ ἀρνουμένου τὸν Χριστὸν ὡς Θεὸν ἐνανθρωπήσαντα καὶ μοναδικὸν Σωτῆρα τῶν ἀνθρώπων Ἰουδαϊσμοῦ. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος κηρύττει: «Πᾶν πνεῦμα ὃ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι· καὶ πᾶν πνεῦμα ὃ μὴ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι· καὶ τοῦτο ἐστὶ τὸ τοῦ ἀντιχρίστου ὃ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται, καὶ ἐν τῷ κόσμῳ ἐστὶν ἤδη» (Α´ Ἰωάν. 4, 2-3).
Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐπίστευαν ὡς γνωστὸν ἀκραδάντως ὅτι μόνον ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς σώζει τὸν ἄνθρωπο, ὅτι κάθε παραχώρησις πρὸς τὶς ἄλλες θρησκεῖες ἢ αἱρέσεις ἀποτελεῖ ἄρνησι καὶ προδοσία τοῦ Χριστοῦ καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀκυρώνει τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.
Λόγῳ τῆς πίστεως αὐτῆς οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐτέλεσαν μεγάλους ἀγώνας κατὰ τῆς εἰδωλολατρίας καὶ κατὰ τῶν λεγομένων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν, τὶς ὁποῖες θεωροῦσαν ἐξίσου ἐπικίνδυνες μὲ τὴν εἰδωλολατρία καὶ ὡς «μία κεκαλυμμένη ἀσέβεια ποὺ εὐκόλως δύναται νὰ ἀπατήση τὸν νοῦν» (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης).
Ἐτέλεσαν ἐπίσης μεγάλους ἀγώνας κατὰ τῶν αἱρετικῶν παραχαράξεων τῆς ὀρθῆς Πίστεως καὶ ὑπέστησαν χάριν τῆς Ἀληθείας διωγμούς, φυλακίσεις, ἐξορίες, βασανιστήρια καὶ πικροὺς θανάτους. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες μακαρίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὡς Ὁμολογηταὶ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ ἰσοστάσιοι μὲ τοὺς ἁγίους Μάρτυρας, παλαιοὺς καὶ νέους.
Μελετώντας τοὺς βίους τῶν Ἁγίων ποὺ ἦρθαν σὲ ἐπαφὴ καὶ συζητήσεις μὲ τοὺς Μουσουλμάνους, ὅπως ὁ ἅγιος Φώτιος καὶ ὁ μαθητής του Κωνσταντῖνος (μετέπειτα ἅγιος Κύριλλος, ἀπόστολος τῶν Σλάβων), ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἱερὸς Γεννάδιος ὁ Σχολάριος, διαπιστώνουμε ὅτι ἐνῶ ἡ μουσουλμανικὴ πλημμυρίδα ἀπειλοῦσε τὸ Βυζάντιο, οἱ θεοφόροι αὐτοὶ ἄνδρες στὶς συζητήσεις τους μὲ τοὺς μουσουλμάνους ἐτόνιζαν ὅτι ἀληθὴς Θεὸς εἶναι ὁ Τριαδικὸς Θεός, ὅτι μόνος Σωτήρας τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὅτι ὁ Μωάμεθ εἶναι ψευδοπροφήτης.

Περὶ τοῦ συνεδρίου τοῦ Π.Σ.Ε. γιὰ τὴν ἱεραποστολή τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

---

Ἀπὸ 9ης ἕως 16ης Μαΐου 2005 συγκαλεῖται στὴν Ἀθήνα τὸ Συνέδριο τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.) μὲ ἀντικείμενο «τὴν ἱεραποστολὴ καὶ τὸν εὐαγγελισμὸ στὸν κόσμο». Ἀπὸ τὴν μελέτη τοῦ προγράμματος καὶ τῶν σκοπῶν τοῦ Συνεδρίου, ὅπως ἔχουν δημοσιευθῆ στὴν ἰστοσελίδα τοῦ Π.Σ.Ε., προκύπτει γιὰ μία ἀκόμη φορὰ τὸ πρόβλημα τῆς συμμετοχῆς τῶν Ὀρθοδόξων σε ἕνα διεθνῆ Ὀργανισμὸ ποὺ κυριαρχεῖ ἡ προτεσταντικὴ θεολογία καὶ νοοτροπία.
Οἱ Ὀρθόδοξοι, ποὺ ὡς μειοψηφία συμμετέχουν στὰ ἐκτελεστικὰ σώματα καὶ στὰ συνέδρια τοῦ Π.Σ.Ε., δὲν μποροῦν νὰ ἐπηρεάσουν ἀποτελεσματικὰ τὴν γραμμὴ καὶ τὶς ἀποφάσεις του οὔτε νὰ δώσουν οὐσιαστικὴ Ὀρθόδοξη μαρτυρία, ἐφ᾿ ὅσον μετὰ τὴν Γενικὴ Συνέλευσι τοῦ Νέου Δελχὶ (1961) δὲν τοὺς ἐπιτρέπεται πλέον νὰ καταθέτουν ἰδιαιτέρα δήλωσι ὡς ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Στὰ Συνέδρια τοῦ Faith and Order στὴν Λωζάννη (1927) καὶ στὸ Ἐδιμβοῦργο (1937), καθὼς καὶ στὶς πρῶτες Γενικὲς Συνελεύσεις τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Ἔβανστον (1954) καὶ στὸ Νέο Δελχὶ (1961), οἱ Ὀρθόδοξοι κατέθεταν ἰδιαιτέρα δήλωσι. Οἱ Ὀρθόδοξες Τοπικὲς Ἐκκλησίες συμμετέχουν πλέον ὡς παραφυάδες (denominations) τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Εἶναι γνωστὲς οἱ ἔντονες διαμαρτυρίες τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ποὺ κατεγράφησαν στὸ ἀνακοινωθὲν τῆς Διορθοδόξου Συναντήσεως τῆς Θεσσαλονίκης (Μάϊος 1998). Γιὰ τὸν λόγο αὐτό, τὸ Συνέδριο γιὰ τὴν «ἱεραποστολὴ καὶ τὸν εὐαγγελισμὸ στὸν κόσμο», ποὺ συγκαλεῖται στὴν Ἀθήνα, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν ἐκφράζη τὸ πνεῦμα τοῦ Προτεσταντισμοῦ καὶ νὰ μὴν καταλήξη καὶ πάλι νὰ σύρη τοὺς Ὀρθοδόξους πίσω ἀπὸ τὸ προτεσταντικὸ ἅρμα, ὅπως ἔγινε μὲ τὴν ὑπὸ τοῦ Π.Σ.Ε. προώθησι τοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ἀντιχαλκηδονίων καὶ τὸν χαρακτηρισμὸ τῶν Μονοφυσιτῶν ὡς Ὀρθοδόξων.

Τὸ ἄβατoν τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἡ χειροτονία τῶν γυναικῶν κατὰ τὴν παράδοση τῆς ἐκκλησίας τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

---

Πολὺς λόγος γίνεται τελευταῖα γιὰ τὴν κατάργησι τοῦ ἀβάτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τὴν χειροτονία γυναικῶν. Ἐζητήθη καὶ ἡ ἰδική μου γνώμη, τὴν ὁποία καὶ καθηκόντως διατυπώνω, διότι κατὰ τὸν σοφὸν Σολομῶντα «καιρὸς τοῦ σιγᾶν καὶ καιρὸς τοῦ λαλεῖν» (Ἐκκλ. γ´ 7).
Οἱ φεμινίστριες ζητοῦν τὴν κατάργησι τοῦ ἀβάτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, γιατὶ θεωροῦν ὅτι θίγεται τὸ ἀτομικὸ δικαίωμά τους νὰ μποροῦν νὰ ἐπισκεφθοῦν καὶ πιθανῶς νὰ ἐγκαταβιώσουν καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος.
Λησμονοῦν ὅμως ὅτι καὶ οἱ Μοναχοὶ ἔχουν τὸ ἀτομικὸ δικαίωμα νὰ μονάζουν σ᾿ ἕναν τόπο ποὺ οἱ ἴδιοι τὸν διάλεξαν, οἱ ἴδιοι τὸν δημιούργησαν καὶ οἱ ἴδιοι τὸν θέλησαν ἄβατο. Καὶ ἀκόμη, ὅτι ὅσοι βοήθησαν νὰ δημιουργηθῇ τὸ Ἅγιον Ὄρος, Ὀρθόδοξοι Αὐτοκράτορες καὶ Ἡγεμόνες, Ἕλληνες καὶ μὴ Ἕλληνες, καὶ Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχαι, ἔτσι τὸ ἤθελαν καὶ ἔτσι μὲ χρυσόβουλα καὶ σιγίλλια τὸ κατωχύρωσαν.
Ἀκόμη ὅτι καὶ ἡ Ἔφορος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἡ Κυρία Θεοτόκος, μὲ σημεῖα καὶ θαύματα ἔδειξε τὴν θέλησί της τὸ Ἅγιον Ὄρος νὰ παραμείνη ἄβατο.
Κάποτε ἐρώτησαν ἕναν Ἁγιορείτη Γέροντα, γιατί οἱ μοναχοὶ θέλουν τὸ ἄβατο, καὶ αὐτὸς ἔδωσε μία παράδοξη ἀπάντησι: Γιατὶ ἀγαποῦν τὶς γυναῖκες.
Πράγματι οἱ Μοναχοὶ θέλουν νὰ ἀγαποῦν ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, καὶ τοὺς ἄνδρες καὶ τὶς γυναῖκες, μὲ μία ἀγάπη ποὺ δὲν θὰ εἶναι σαρκικὴ ἢ φίλαυτη. Δηλαδὴ νὰ ἀγαποῦν πνευματικά, ὅπως ἀγαποῦσε ὁ Χριστός.
Γιὰ νὰ ἀποκτήσουν ὅμως οἱ Μοναχοὶ αὐτὴ τὴν Χριστομίμητο ἀγάπη, πρέπει νὰ ἀσκηθοῦν σὲ περιβάλλον ποὺ δὲν θὰ ὑπάρχουν οἱ πειρασμοὶ καὶ οἱ προκλήσεις τοῦ ἄλλου φύλου.
Οἱ Μοναχοὶ εἶναι ρεαλισταί. Δὲν παραγνωρίζουν τὴν ἀδυναμία καὶ τὸ εὐόλισθο τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, «πᾶς ὁ βλέπων γυναίκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτῆς, ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ» (Ματθ. ε´ 28).
Ὅταν οἱ Μοναχοὶ μετὰ ἀπὸ πολυχρόνιο ἀγώνα καὶ ἄσκησι ἀποκτήσουν τὴν ἀπάθεια, μποροῦν νὰ ἀγαποῦν ἀπαθῶς.

Ὀρθοδοξία: Ἡ ἐλπίδα τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

Προέλευση κειμένου www.alopsis.gr

Στὸ κείμενο αὐτὸ ἐπισημαίνεται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος αὐτοσυνειδησία δὲν μᾶς ἐπιτρέπει νὰ παρακάμπτωμε τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἠμπορεῖ νὰ συναποτελῇ μαζὶ μὲ τὸν Δυτικὸ Χριστιανισμὸ μία ἑνιαία «χριστιανικὴ ταυτότητα», ἀλλὰ ἀντιθέτως μᾶς ὑποχρεώνει νὰ τονίσωμε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ λησμονημένη ἀπὸ τὴν Εὐρώπη πρωτογενής της Πίστις, ἡ ὁποία πρέπει κάποτε νὰ ἀποτελέσῃ ἐκ νέου τὴν χριστιανική της ταυτότητα.

---

Ἡ Ἑνωμένη Εὐρώπη τοῦ 21ου αἰῶνος ἀναζητεῖ τὴν ταυτότητά της. Ἡ «εὐρωπαϊκὴ ταυτότης» δὲν ἀποτελοῦσε ἀντικείμενο σοβαροῦ προβληματισμοῦ, ἐφ᾿ ὅσον τὴν διεμόρφωναν μόνον οἰκονομικοὶ καὶ πολιτικοὶ παράγοντες. Ἀφ᾿ ὅτου ὅμως πολιτισμικοὶ καὶ ἰδίως θρησκευτικοὶ παράγοντες ἔπρεπε νὰ ληφθοῦν ὑπ᾿ ὄψιν κατὰ τὴν ἀναζήτησί της, ἀναπτύχθηκαν σοβαρὲς συζητήσεις, ἔντονες διαφωνίες καὶ ὀξεῖες διαμάχες γύρω ἀπὸ τὴν ἀναφορὰ ἢ μὴ τοῦ «Εὐρωπαϊκοῦ Συντάγματος» στὴν χριστιανικὴ ταυτότητα τῆς Εὐρώπης.
Τί σημαίνει ὅμως «χριστιανικὴ ταυτότης τῆς Εὐρώπης» γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους λαούς μας; Πόσο χριστιανικὴ εἶναι ἡ «χριστιανικὴ ταυτότης τῆς Εὐρώπης»;
Ὅσοι καλοπροαίρετα ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐνίσχυσι τῆς χριστιανικῆς ταυτότητος τῆς Εὐρώπης ὁμιλοῦν συνήθως γι᾿ αὐτὴν ὡσὰν νὰ πρόκειται γιὰ ἕνα ἱστορικὸ δεδομένο ἢ ἕναν κώδικα χριστιανικῶν ἀρχῶν καὶ ἀξιῶν, στὶς ὁποῖες ἠμποροῦν νὰ συγκλίνουν οἱ χριστιανικοὶ λαοὶ μὲ τὴν βοήθεια τῶν οἰκουμενικῶν ἐπαφῶν καὶ διαχριστιανικῶν διαλόγων. Οἱ Χριστιανοὶ τῆς Εὐρώπης ἐπιδιώκουν νὰ τὴν ἐξασφαλίσουν θεσμικά, ἐπειδὴ φοβοῦνται τὸ ἐνδεχόμενο τοῦ θρησκευτικοῦ ἀποχρωματισμοῦ τῆς ἠπείρου των, τὴν ἀλλοίωσι τῆς χριστιανικῆς της ἰδιοπροσωπίας λόγω τῶν πληθυσμιακῶν μεταβολῶν (μετανάστευσις κ.λπ.) ἢ τὸν ἀποκλεισμὸ τῶν χριστιανικῶν «διεκκλησιαστικῶν» ὀργανισμῶν ἀπὸ τὰ κέντρα λήψεως ἀποφάσεων στὴν Εὐρώπη. Ἀκολουθώντας τὴν ἴδια λογική, καὶ οἱ προτάσεις ἐπισήμων Ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων ἐπικεντρώνονται στὴν ἐνίσχυσι μιᾶς θεσμικῆς χριστιανικῆς παρουσίας στὴν Εὐρώπη.

Ὀρθοδοξία καὶ Ρωμαιοκαθολικισμός (Παπισμός) (Κύριαι Διαφοραί) τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

Ἅγιον Ὄρος, 24 Μαρτίου 2006. Κυκλοφορεῖ ἀπό: Ἐκδ. Ἀθ. Σταμούλης, 2006
Προέλευση κειμένου www.alopsis.gr

---

Μετὰ τὴν ἀνάρρησι τοῦ νέου Πάπα, Βενεδίκτου ΙΣΤ´, στὸν θρόνο τῆς Ρώμης ἀναγγέλθηκε ἡ ἐπανέναρξις τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν, ποὺ εἶχε διακοπῆ λόγω τοῦ προβλήματος τῆς Οὐνίας τὸν Ἰούλιο τοῦ 2000. Ἔχουν γίνει διάφορες ἐκτιμήσεις γύρω ἀπὸ τὴν στάσι ποὺ θὰ κρατήσῃ ὁ νέος Ποντίφηκας ἀπέναντι στὰ σοβαρὰ θεολογικὰ προβλήματα ποὺ ὑπάρχουν καὶ δυσχεραίνουν τὴν ἀποκατάστασι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος.
Ἀνεξάρτητα ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐκτιμήσεις, οἱ Ὀρθόδοξοι βλέπουμε τὴν ἀποκατάστασι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος ὡς ἐπιστροφὴ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν στὴν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν», ἀπὸ τὴν ὁποία παρεξέκλιναν μὲ τὰ αἱρετικὰ δόγματα τοῦ παπικοῦ πρωτείου ἐξουσίας, τοῦ ἀλαθήτου, τοῦ Filioque, τῆς κτιστῆς Χάριτος καὶ ἄλλων.
Γιὰ νὰ συνειδητοποιηθῇ τί προσδοκοῦμε ἀπὸ τὸν Διάλογο, ποὺ φαίνεται πῶς θὰ ἀρχίση πάλι, δημοσιεύουμε μὲ κάποιες τροποποιήσεις ὁμιλία ποὺ εἴχαμε κάνει τὸ 1998, μὲ θέμα τὶς βασικὲς διαφορὲς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, σὲ ἐπαρχιακὴ πόλι κατόπιν προσκλήσεως τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου, ἐπειδὴ εἶχαν παρουσιασθῆ κρούσματα προσηλυτισμοῦ εἰς βάρος τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ μέρους τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν (*).
(*) Βλέπε περιοδ. ΜΑΡΤΥΡΙΑ, Ἱ. Μητροπόλεως Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου, τεῦχος 192, Ἰανουάριος-Φεβρουάριος 1998, Χανιὰ Κρήτης.

Χαριτωμένοι ἄνθρωποι στὸ Ἅγιον Ὄρος τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Γεωργίου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους

Ἀπομαγνητοφωνημένο κείμενο τῆς συνεντεύξεως ποὺ μεταδόθηκε ἀπὸ τὸ Ραδιοφωνικὸ Σταθμὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὴν Κυριακὴ (Β´ Νηστειῶν) 14 Μαρτίου 1993, στὸ πλαίσιο τῆς ἐκπομπῆς «Ραδιοπαράγκα» τοῦ π. Κωνσταντίνου Στρατηγοπούλου

---

π. Κωνσταντῖνος: Σὲ πρόσφατο προσκύνημά μας στὸ Ἅγιον Ὄρος εἴχαμε τὴν εὐλογία νὰ συναντήσουμε τὸν σεπτὸ καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, τὸν π. Γεώργιο, καὶ νὰ μᾶς ὁμιλήση γιὰ τοὺς χαριτωμένους ἀνθρώπους ποὺ γνώρισε στὴν ζωή του. Τὸν παρακαλοῦμε καὶ τώρα, νὰ ἀπευθυνθῆ πρὸς τοὺς ἀκροατὰς τῆς ἐκπομπῆς μας καὶ νὰ μᾶς ὁμιλήση γιὰ τοὺς χαριτωμένους ἀνθρώπους.
π. Γεώργιος: Ὁ π. Κωνσταντῖνος μὲ παρεκάλεσε νὰ ὀμιλήσω γιὰ τοὺς χαριτωμένους ἀνθρώπους ποὺ ὑπάρχουν στὸ Ἅγιον Ὄρος. Κατ᾿ ἀρχὴν θὰ ἤθελα νὰ πῶ ὅτι χαριτωμένοι εἶναι ὅλοι οἱ Χριστιανοί, γιατὶ ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν τὴν Χάρι τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος. Χαριτωμένοι εἶναι καὶ οἱ μοναχοί, γιατὶ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Χάρι τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος ἔχουν καὶ τὴν Χάρι τοῦ ἀγγελικοῦ Σχήματος. Βέβαια τὸ ζήτημα εἶναι ὅτι λόγῳ τῶν παθῶν μας κρύβουμε αὐτὴν τὴν Χάρι, ὅπως κρύβεται ἡ φωτιὰ κάτω ἀπὸ τὴν στάχτη καὶ δὲν φαίνεται. Ὅταν ὅμως σιγὰ-σιγὰ μὲ τὴν μετάνοιά μας, τὴν ἄσκησί μας, τὸν ἀγώνα μας τὸν πνευματικὸ καὶ τὴν προσευχή μας παραμερίσουμε τὰ πάθη, τότε σιγὰ-σιγὰ ὑποχωρεῖ ἡ στάχτη τῶν παθῶν καὶ ἡ φωτιὰ τῆς θείας Χάριτος -ποὺ καίει μέσα μας- φανερώνεται. Καὶ φανερώνεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται ἔτσι. Τότε οἱ ἄνθρωποι εἶναι χαριτωμένοι καὶ φαίνονται χαριτωμένοι.