Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος-Φύτεψε στόν οὐρανό τό θησαυρό σου

Φεβρουαρίου 4, 2014 — anaxoriti
Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Εσύ, αν κάποιος σου δείξει πάνω στη γη ένα μέρος που δεν παραβιάζεται, και αν σε φέρει στην ίδια την έρημο υποσχόμενος ότι τα χρήματά σου θα βρίσκονται σε ασφάλεια, ούτε διστάζεις, ούτε δείχνεις κάποια επιφύλαξη, αλλά δείχνεις εμπιστοσύνη και μεταφέρεις τα χρήματά σου εκεί.
Όταν, όμως, σου υπόσχεται το ίδιο ο Θεός και όχι κάποιος άνθρωπος, και σου προτείνει όχι την έρημο, αλλά τον ουρανό, κάνεις τα αντίθετα. Και όμως, αν αυτά είναι ασφαλισμένα εδώ κάτω χίλιες φορές, ποτέ δεν θα μπορέσεις να ελευθερωθείς από τη φροντίδα. Και αν ακόμη δεν τα χάσεις, δεν θα ελευθερωθείς ποτέ από την αγωνία, μήπως τα χάσεις. Εκεί, όμως, δεν θα υποφέρεις τίποτε από αυτά. Και επί πλέον θα ωφεληθείς, διότι δεν κρύβεις μόνο το χρυσάφι σου, αλλά το σπέρνεις…
Το ίδιο γίνεται θησαυρός και σπόρος και κάτι περισσότερο από τα δύο. Διότι ο σπόρος δεν κρατεί για πάντοτε, ενώ αυτό μένει παντοτινά. Και ο θησαυρός δε βλαστάνει, ενώ αυτό σου δίνει καρπούς αθάνατους.
Και αν μου προβάλεις το χρόνο και την αναβολή της ανταποδόσεως, μπορώ και εγώ να σου δείξω και να σου πω, πόσα κερδίζεις και εδώ. Χωριστά, όμως, από αυτά, θα προσπαθήσω να σου αποδείξω και από αυτές τις βιοτικές φροντίδες, ότι αυτά είναι προφάσεις μάταιες.
Στη ζωή αυτή δημιουργείς πολλά, τα οποία δεν πρόκειται να τα χαρείς εσύ ο ίδιος. Και αν σε κατηγορήσει κάποιος, δικαιολογείσαι ότι έχεις τα παιδιά και τα παιδιά των παιδιών σου και νομίζεις ότι βρήκες κάποια ικανοποιητική δικαιολογία για τους παραπανίσιους κόπους.
Όταν στα βαθειά σου γηρατειά κτίζεις μεγαλόπρεπα σπίτια, που, προτού τελειώσουν, εσύ θα έχεις αναχωρήσει πολλές φορές· και όταν φυτεύεις δένδρα, που θα σου δώσουν καρπό μετά από πολύ χρόνο, και όταν αγοράζεις περιουσίες και κτήματα, την κυριότητα των οποίων θα αποκτήσεις ύστερα από πολύ διάστημα, και όταν δημιουργείς και άλλα πολλά παρόμοια, των οποίων τη χαρά δεν θα δοκιμάσεις εσύ, τα ετοιμάζεις τάχα για τον εαυτό σου ή για τους άλλους;
Δεν είναι, λοιπόν, πάρα πολλή μεγάλη ανοησία, εδώ να μη στενοχωριέσαι καθόλου για την αργοπορία του χρόνου, τη στιγμή, μάλιστα, που από την αργοπορία αυτή, θα χάσεις όλη την αμοιβή σου, για την εκεί, όμως, καθυστέρηση να αδρανείς, τη στιγμή, που αυτή σου δίνει μεγαλύτερο κέρδος, και τα αγαθά δεν τα προορίζει για άλλους, άλλα χαρίζει σε σένα τις δωρεές;
Έκτος από αυτά δεν είναι και μεγάλη η αναβολή. Τα πράγματα έχουν πλησιάσει πολύ και δε γνωρίζουμε, μήπως και στη γενιά μας τελειώσει η ζωή αυτή και φθάσει η φοβερή εκείνη ημέρα, που θα μας παρουσιάσει το φρικτό και αδέκαστο κριτήριο. Τα περισσότερα σημεία έχουν πραγματοποιηθεί. Και το Ευαγγέλιο έχει κηρυχτεί σε όλα τα μέρη του κόσμου και οι πόλεμοι και οι λοιμοί και οι σεισμοί έχουν γίνει και δεν είναι πλέον η απόσταση πολύ μεγάλη.
Δεν βλέπεις τα σημεία; Αυτό ακριβώς είναι το μεγαλύτερο σημείο. Ούτε εκείνοι που ζούσαν στην εποχή του Νώε είχαν διακρίνει τα προμηνύματα της καταστροφής εκείνης· αλλ’ ενώ έπαιζαν και έτρωγαν και παντρεύονταν και έκαναν όλα τα συνηθισμένα της ζωής, τους βρήκε η φοβερή εκείνη τιμωρία. Το ίδιο και στα Σόδομα· ενώ διασκέδαζαν και δεν υποψιάζονταν τίποτε, κεραυνοβολήθηκαν από τους κεραυνούς που έπεσαν….
Όσο έχουμε, λοιπόν, καιρό, ας ετοιμάσουμε για τον εαυτό μας από τώρα για τότε την παρρησία μας πολλή, ας συγκεντρώσουμε άφθονο λάδι, ας τα τοποθετήσουμε όλα στον ουρανό, για να τα απολαύσουμε την κατάλληλη ώρα και όταν τα χρειαζόμαστε, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού…
Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Κατά Ματθαίον, Κ΄ ΕΠΕ 9,722-726

Σάββατο, 30 Ιουλίου 2011 Σπήλαιο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη στις Καρυές Ο αξιόλογος ρωσικός ιστοχώρος http://www.isihazm.ru δημοσιεύει σήμερα φωτογραφίες από το σπήλαιο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη το οποίο βρίσκεται στις Καρυές, πολύ κοντά στο Ιερό Κελλί των Σκουρταίων, μέσα στο πυκνό δάσος από καστανιές. Αναδημοσιεύω μερικές από τις φωτογραφίες (περισσότερες εδώ) τις οποίες έβγαλε ρώσος προσκυνητής που παραβρέθηκε στις 14 Ιουλίου 2011 στη θεμελίωση του Ιερού Ναού του Αγίου Νικοδήμου στο Ι. Κελλί των Σκουρταίων. Εντύπωση προκαλεί πως στο σπήλαιο υπάρχουν οι εικόνες της Παναγίας της Τριχερούσας και του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη ενώ απουσίαζουν του Αγίου Νικοδήμου. Δεν μπόρεσα να βρω πληροφορίες γι αυτό το σπήλαιο. Αν κάποιος γνωρίζει περισσότερα μπορεί

Σπήλαιο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη στις Καρυές

Ο αξιόλογος ρωσικός ιστοχώρος

http://www.isihazm.ru δημοσιεύει σήμερα φωτογραφίες από το σπήλαιο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη το οποίο βρίσκεται στις Καρυές, πολύ κοντά στο Ιερό Κελλί των Σκουρταίων, μέσα στο πυκνό δάσος από καστανιές.

Αναδημοσιεύω μερικές από τις φωτογραφίες (περισσότερες εδώ) τις οποίες έβγαλε ρώσος προσκυνητής που παραβρέθηκε στις 14 Ιουλίου 2011 στη θεμελίωση του Ιερού Ναού του Αγίου Νικοδήμου στο Ι. Κελλί των Σκουρταίων. Εντύπωση προκαλεί πως στο σπήλαιο υπάρχουν οι εικόνες της Παναγίας της Τριχερούσας και του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη ενώ απουσίαζουν του Αγίου Νικοδήμου. Δεν μπόρεσα να βρω πληροφορίες γι αυτό το σπήλαιο. Αν κάποιος γνωρίζει περισσότερα μπορεί να μας ενημερώσει.

Ο διάβολος φοβάται το κομποσχοίνι

Στὴ Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας, ὁ μοναχὸς Προκόπιος, ἀπὸ τὴν Καλύβα «Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου», εἶχε μεγάλη ἐπιθυμία νὰ μάθει μουσικὰ, γιὰ νὰ δοξολογεῖ κι ἐκεῖνος τὸ Θεό, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι ἀδελφοί

Ἐπειδὴ, ὅμως, ἦταν λίγο παράφωνος, οἱ πατέρες ἀπέφευγαν νὰ τὸν διδάξουν. Ὁ ἀδελφὸς Προκόπιος εἶχε χάρισμα ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ λέει ἀκατάπαυστα τὴν εὐχή: «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν μὲ τὸν ἁμαρτωλόν», καὶ στὸ ἀριστερό του χέρι κρατοῦσε πάντα τὸ κομποσχοίνι, ποὺ ποτὲ δὲν ἀποχωριζόταν.Μιὰ μέρα, ἦταν πολὺ λυπημένος ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ βρεῖ κανέναν γιὰ νὰ τὸν μάθει μουσικὴ καὶ συλλογιζόμενος αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, ἀπὸ τὴν πολλὴ του λύπη, εἶχε σταματήσει νὰ λέει τὴν εὐχή.>Ξαφνικά, παρουσιάζεται μπροστά του ἕνας σεβάσμιος, ἀλλὰ ἄγνωστος σ’ αὐτὸν, γέροντας:

Ἀδελφὲ Προκόπιε, τί ἔχεις κι εἶσαι τόσο λυπημένος;
Τί σὲ ἀπασχολεῖ;Τί νὰ ἔχω, γέροντα; Νά, θέλω κι ἐγὼ νὰ μάθω λίγα μουσικὰ καὶ δὲ βρίσκεται κανένας νὰ μὲ μάθει, γιατί μοῦ λένε πὼς εἶμαι λίγο φάλτσος.Γι’ αὐτὸ κάθεσαι καὶ στενοχωριέσαι, καημένε; Ἐγὼ θὰ σὲ μάθω μουσικὰ καὶ θὰ σὲ κάνω τὸν καλύτερο ψάλτη τοῦ Ἁγίου Ὅρους· θὰ κελαηδᾷς σὰν τὸ καλύτερο ἀηδόνι! Ἀλλὰ θέλω κι ἐσὺ νὰ μοῦ κάνεις μιὰ χάρη...Τί ζητᾷς ἀπὸ μένα; Θέλεις νὰ σὲ πληρώσω; Θὰ σοῦ δώσω ὅ, τι θέλεις!Ἡ πληρωμὴ ἡ δική μου εἶναι νὰ πετάξεις ἀπὸ τὰ χέρια σου αὐτὸ ποὺ λέτε κομποσχοίνι καὶ νὰ πάψεις νὰ λὲς αὐτὸ ποὺ λέτε εὐχὴ.

Καὶ θὰ σὲ μάθω ὅ, τι θέλεις!Ὁ μοναχὸς Προκόπιος, ἅμα ἄκουσε αὐτά, κατάλαβε πὼς ὁ φαινόμενος δὲν ἦταν μοναχός, ἀλλὰ παμπόνηρος δαίμονας, ποὺ ἤθελε νὰ τὸν κάνει νὰ σταματήσει τὴν προσευχή.Ἔκαμε ἀμέσως τὸ σταυρό του καὶ εἶπε: Ὕπαγε ὀπίσω μου, Σατανᾶ παμπόνηρε· δὲ μοῦ χρειάζονται τὰ μουσικά σου καὶ οἱ πονηριὲς καὶ οἱ καλοσύνες σου! Τότε, ὁ δαίμονας ἔγινε ἄφαντος.

Ἀπ’ αὐτὸ μαθαίνουμε πόσο φοβᾶται ὁ Διάβολος τὸ κομποσχοίνι, γιὰ τὸ ὁποῖο καλὰ λένε οἱ Πατέρες ὅτι εἶναι τὸ ὅπλο τοῦ χριστιανοῦ κατὰ τοῦ Διαβόλου, καὶ τὴν εὐχή, ἡ ὁποία καίει τὸν Δαίμονα. Ἐνῷ τοὺς ψάλτες δὲν τοὺς φοβᾶται τόσο καὶ δὲν τοὺς ὑπολογίζει, γιατί εὔκολα μὲ τὸ ψάλσιμο ἀφαιροῦνται ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ πέφτουν στὸν ἐγωισμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια!

«Ενός δέ εστι χρεία» (π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος) alopsis

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, επάνω στο χωρίο του κατά Λουκάν Ευαγγελίου, κεφάλαιο 10ο, στίχοι 38 έως 42 και κεφάλαιο 11ο, στίχοι 27 έως 28, στα πλαίσια της ερμηνείας του κηρύγματος της Κυριακής, που έγινε την Κυριακή στις 21-11-2004.

Εορτάζοντας τη σημερινή εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί τι νόημα έχει αυτό το γεγονός για εμάς, πέρα από την ιστορική του διατύπωση και μάλιστα αν σκεφτεί περισσότερο, πως αυτό το γεγονός δεν περιγράφεται μέσα στην Αγία Γραφή, αλλά προέρχεται από τη παράδοση των συναξαρίων της Εκκλησίας μας, όπως συμβαίνει και με το γεγονός της Γεννήσεως της Θεοτόκου ή το γεγονός της Κοιμήσεώς της.

Αυτά τα μεγάλα γεγονότα, που είναι αληθινά, η Εκκλησία έρχεται και τα προβάλλει. Και ρωτάω είναι απλώς μια ιστορική ανακύκλωση των πραγμάτων; Είναι μια θύμηση;

Για να βρούμε την απάντηση μέσα από το λειτουργικό και ερμηνευτικό ήθος της Εκκλησίας μας, ας ανατρέξουμε στο ευαγγελικό κείμενο του Ευαγγελιστή Λουκά, που όπως ξέρετε πολύ καλά, η Εκκλησία μας διαβάζει πάντοτε όταν είναι εορτή της Παναγίας (θεομητορική εορτή). Είτε στην Παράκληση είτε [όταν] εορτάζει η Παναγία μας διαβάζεται το ίδιο ευαγγελικό κείμενο, που δεν έχει καμία σχέση ούτε με τη Γέννηση, ούτε με τα Εισόδια, ούτε με την Κοίμηση της, ούτε με κάποιο γεγονός παρακλητικό θα έλεγα.

Έχει όμως νόημα αυτή η περικοπή και θα σταθώ σε ένα κεντρικό της σημείο. Είναι πολλά τα σημεία που θα μπορούσε κάποιος να αναλύσει, αλλά θα σταθώ στο κεντρικό της σημείο, στο αξονικό της σημείο, που μπορεί ακριβώς να μας βοηθήσει σε αυτή την αναζήτηση και να ωφεληθούμε βαθύτατα και να θεραπευτούμε ουσιαστικά ζώντας μέσα στην Εκκλησία.

Να ανασύρω αυτή την κεντρική φράση που είναι κατανοητή μεν, αλλά αρκετά προκλητική, κι επειδή είναι προκλητική γίνεται μετά και ακατανόητη. Είναι η φράση που λέει ο Χριστός στη Μάρθα: «ἑνός δέ ἐστι χρεία». Βέβαια, μπορούν να υπάρχουν πολυποίκιλες προσεγγίσεις της φράσης «ἑνός δέ ἐστι χρεία» και βέβαια θα μπορούσε κάποιος να προκληθεί ή να διαμαρτυρηθεί για το κείμενο, για το τι σημαίνει αυτό το «ἑνός»;

Ο άνθρωπος είναι ένα πολυπράγμων ον. Έτσι τον έκανε ο Θεός, περπατάει, τρέχει, δουλεύει, κοιμάται, κάνει πολυποίκιλα πράγματα, βλέπει, ακούει, σκέπτεται ταυτόχρονα.

Τι σημαίνει το «ἑνός δέ ἐστι χρεία»; Μπορεί [ο άνθρωπος] να παρατήσει όλα τα άλλα και να κάνει [μόνο] ένα πράγμα; Να διαλέξει κάτι από όλα αυτά; Μπορεί [για παράδειγμα κάποιος] να δώσει βαρύτητα μονάχα στον ένα τροχό του αυτοκινήτου ή σε μια έκφραση του μηχανισμού ενός μηχανήματος;

Τι σημαίνει το «ἑνός δέ ἐστι χρεία»; Πολλοί το ερμήνευσαν κι είπαν: «τα παρατάς όλα και κάνεις μόνο αυτό», αλλά όποιος μπει στην ερμηνευτική ή στο ερμηνευτικό κάλλος του κειμένου θα ανακαλύψει κάτι καταπληκτικό που δίνει απάντηση στο αρχικό μας ερώτημα.

«Ἑνός δέ ἐστι χρεία».

Προσέξτε, να κοιτάξω λίγο τον μικρόκοσμο, εμάς, που είμαστε πλάσματα, που έχουμε πάνω μας ένα σωρό δομές και λειτουργίες και ταυτόχρονα και τη κοινωνία μας, που είναι μια κοινωνία κι αυτή πολυσχιδής. Η φράση «ἑνός δέ ἐστι χρεία» δεν σημαίνει ένα (αριθμός). Να παίξω με τη λέξη; [Σημαίνει] αυτό που θα ενώσει τα πάντα σε «Ένα»[1]. Το ένα δεν σημαίνει πάντα ένα [νούμερο]. Έχει μια μοναδικότητα, αλλά υπάρχει και δεύτερο και τρίτο και θα έλεγα, αν δεν υπάρχει το δεύτερο και το τρίτο, τι νόημα έχει το ένα;

Αυτό λοιπόν το «ἑνός δέ ἐστι χρεία» οι ερμηνευτικές προσεγγίσεις λένε ότι είναι μια πρόκληση ενότητας. Να εφαρμόσω [τώρα] αυτό το στοιχείο της ενότητας του «Ενός», πάνω στον εαυτό μας και πάνω στα κοινωνικά δεδομένα;

Ας ξεκινήσω από τα κοινωνικά δεδομένα. Βλέπετε, όλοι ζούμε με όποιον τρόπο θέλουμε, είναι αυτή η ελευθερία που μας χαρακτηρίζει και μπορεί αφού όλοι είμαστε ελεύθεροι να ζούμε αποσπασμένοι δαιμονιωδώς. Αν αυτές τις πολυποίκιλες εκφράσεις της ζωής μας - που δεν είναι κακές - κάποιος δεν τις ενώσει σε έναν κοινό στόχο, όλη η ζωή μας είναι μια δαιμονιώδης, διχασμένη κοινωνική ζωή. Τι μας ενώνει; Ο Χριστός και η Εκκλησία. Στρεφόμενοι όλοι προς Αυτόν αποκτούμε ένα κοινό, ενιαίο, ενωτικό στόχο και χωρίς να καταργήσουμε τις επιμέρους δομές της υπάρξεως μας - όπως ζούμε στη γειτονιά μας, στην πόλη μας, στο κράτος μας - επειδή έχουμε μια κοινή ενωτική αναφορά γινόμαστε «Ένα» χωρίς να είμαστε ένα (νούμερο) και είμαστε «Ένα»!

«Ἑνός δέ ἐστι χρεία».

Εάν αυτό το εφαρμόσω πάνω στον εαυτό μου, που κι αυτός είναι πολυμερής, νους, καρδιά, ψυχή, σκέψη, θυμικό - ένα σωρό λέξεις λένε οι άγιοι πατέρες για την ύπαρξη του ανθρώπου - το ίδιο πράγμα θα εφαρμόσω και θα πω. Όλα αυτά τα πολυποίκιλα μεγέθη, ακόμη και οι πολυποίκιλες σκέψεις που κάνω κάθε μέρα -εκατομμύρια σκέψεις περνάνε από τον νου μου, εκατομμύρια κινήσεις κάνω, όλος ο οργανισμός μου κινείται - όλα αυτά με έναν δικό τους τρόπο λειτουργούν, αλλά αποκτούν αυτό το ενωτικό στοιχείο του «Ενός». Όλα μαζεύονται και συγκεντρώνονται σε «Ένα» στοιχείο. Προς τον Θεό και προς τον Χριστό. Και πέρα από αυτό, δεν είναι μια θεωρητική πρόσβλεψη στον Χριστό, αλλά μια πρακτική Χριστοποίηση του ανθρώπου, όπου ζώντας εν Χριστώ που ενώνει τα πάντα, ενώνεις κι εσύ τον εαυτό σου και τα πάντα. Η παρουσία ενός αγίου που είναι η χριστοποιημένη παρουσία του ανθρώπου πάνω στη γη, ενώνει τον κόσμο γύρω του κι ας μαρτυρεί. Η παρουσία του Χριστού στη ζωή μας ενώνει τα πάντα και ξεπερνάει τους διχασμούς μας.

«Ἑνός δέ ἐστι χρεία».

Και επειδή η Παναγία μας εκεί στράφηκε και τα ένωσε όλα προς Αυτόν, αυτή η ευαγγελική περικοπή αναγιγνώσκεται πάντα στις εορτές της και προκαλεί πια πολύ βαθειά. Στα δύο επίπεδα - θα μπορούσατε να βρείτε κι άλλα επίπεδα - του δικού μας μικρόκοσμου και του γενικότερου κοινωνικού μακρόκοσμου, αυτό [για] να το εφαρμόσετε. Είναι όχι μόνο απλώς μια πρόταση, αλλά μια πολύ βαθειά εκρηκτική λύση των καθημερινών διχασμών της κοινωνίας μας και επιπλέον των προσωπικών μας διχασμών, όπου ο καθένας κάνει διάφορα πράγματα τα οποία είναι διχασμένα, αποσπασματικά κι όλα τους δεν ενώνονται στο «Ένα», στην ενότητα του «Ενός».

«Ἑνός δέ ἐστι χρεία».

Θα τολμήσω να πω, τελειώνοντας αυτή τη σύντομη αναφορά σε αυτό το βαθειά θεραπευτικό και καλλιεπές κείμενο, ακριβώς για να το προσλάβουμε με αυτή την ενωτική αγαπητική διάσταση που βάζει το Ευαγγέλιο στα μάτια μας και εφαρμόζοντας το, όχι απλώς για να ξεπεράσουμε ηθικίστικα κάποιες μικροδιαφορές που έχουμε με τους άλλους. Χριστοποιούμενοι σημαίνει ενοποιούντες τα πάντα στη ζωή μας, να ενοποιούμε τα πάντα γύρω μας εν Χριστώ, με τις πρεσβείες της Παναγίας μας.